فصلی که با اتفاقات حاشیه‌ای عجیب‌وغریبی هم همراه بود. در لیگ برتر پرسپولیس توانست عنوان قهرمانی را به خود اختصاص دهد و در جام حذفی هم این عنوان به سپاهان رسید. این در حالی بود که دست استقلال از رسیدن به جام کوتاه ماند. اما این سه تیم مدعی با تکیه بر ویژگی‌هایی خاص توانستند در کورس رقابت باقی بمانند و دو تیم جام‌های قهرمانی را به کلکسیون افتخاراتشان اضافه کنند. مالکیت توپ پرسپولیس، دفاع استقلال و خط حمله‌ سپاهان؛ ویژگی‌های برجسته بازی این 3 مدعی در این فصل بوده است. پرسپولیس با تکرار 20 برد از 30 مسابقه فصل، مثل فصل قبل قهرمان شد. تیمی که جزو موفق‌ترین تیم‌های فصل در ارائه فوتبال مالکانه بود. پرسپولیس با بالاترین مالکیت توپ فصل، بیشترین تعداد و دقت پاس را هم بین تمامی تیم‌های لیگ داشت. این مالکیت توپ، منجر به خلق 41 موقعیت گل شد که بعد از سپاهان، بیشترین موقعیت فصل بود. از سوی دیگر پرسپولیس بیشترین موقعیت مسلم گلزنی را هم از دست داد. تیمی که بیشتر از همه پنالتی گرفت و فقط در پنج مسابقه، گل نزد که مشترک با استقلال، بهترین آمار فصل است. در آمارهای هجومی، سپاهان آماری حتی بالاتر از قهرمان لیگ داشت. بیشترین گل زده، امید گل، بیشترین خلق موقعیت، بیشترین شوت و شوت در چارچوب را شاگردان مورایس داشتند. مقایسه امیدگل با گل و نرخ تبدیل شوت به گل نشان می‌دهد که کیفیت ضربات نهایی این تیم هم از بهتر بالاتر بود؛ سپاهان علاوه بر خلق بیشترین موقعیت، بهترین بهره را هم از موقعیت‌هایش برد. در فاکتورهای دفاعی اما تیم نکونام صدرنشین مطلق بود. این تیم به حریفان کمترین اجازه نزدیک شدن به دروازه و شوت زدن را می‌داد. اتفاقی که منجر شد کمتر از همه گل بخورد و بیشترین کلین‌شیت را داشته باشد. قلدرترین تیم فصل اما ملوان بود. تیمی که نسبت به فصل قبل، 14 امتیاز بیشتری کسب کرد. مهدی تارتار برای این پیشرفت، تیمش را حسابی شلاق زد. بازیکنان این تیم در هر بازی به طور میانگین در هر بازی 74 نبرد یک مقابل یک می‌بردند. در عملکردهای دفاعی هم ذوب‌آهن و استقلال خوزستان، فعال‌تر از بقیه بودند. تراکتوری‌ها اما برای بازپس‌گیری توپ، توقف بازیکن حریف با خطا را انتخاب می‌کردند. اما همان گونه که اشاره شد سه تیم مدعی این فصل در خط حمله و دفاع عملکرد متفاوتی را ارائه کردند. اما آنچه موجب قهرمانی پرسپولیس و سپاهان شد نه خط دفاعی نفوذ ناپذیر بلکه خط هجومی باکیفیت‌تر بود. عنصری که استقلالی‌ها از آن بی‌بهره بودند و باوجود ثبت کمترین گل خورده نتوانستند هیچ جامی را صاحب شوند. فوتبال ایران در سالیان گذشته و به‌ویژه بعد از یک دهه حضور کارلوس کی‌روش در راس هرم تیم ملی، در شرایطی کار خود را دنبال کرده که ساخت ساختار دفاعی مطمئن برای سرمربیان لیگ برتری در اولویت بوده و بیش از آنکه آن‌ها به فکر چینش خط حمله‌ای قدرتمند باشند، هدفشان ایجاد ساختار دفاعی قدرتمند است. نگاهی به تاریخچه لیگ برتر و مسیر قهرمانی تیم‌ها در طول 22 فصل گذشته نشان می‌دهد که سیاست اجراشده مطابق با تاریخچه لیگ برتر است؛ چرا که در طول تاریخ، اکثریت قهرمانان لیگ برتر در شرایطی موفق به فتح جام شده‌اند که خط دفاعی موفق‌تری نسبت به سایر رقبا داشته‌اند و عملکرد تهاجمی موفق نتوانسته گره‌گشای کار تیم‌های مدعی باشد. لیگ برتر فوتبال ایران در طول 22 دوره اخیر در حالی کار خود را پیش برد که در طول 12 فصل، تیم قهرمان با ثبت بهترین آمار دفاعی توانسته این عنوان را از آن خود کند و جالب آنکه تنها در لیگ‌های سوم و نهم بود که تیم‌های پاس تهران و سپاهان اصفهان با ثبت بهترین عملکرد در فاز تهاجمی توانستند به مقام قهرمانی برسند. در لیگ‌های هشتم، شانزدهم و هفدهم در حالی یک قهرمانی برای استقلال و 2 قهرمانی برای پرسپولیس به دست آمد که 2 تیم پرطرفدار پایتخت موفق شدند در پایان فصل هم عنوان برترین خط دفاع را به دست آورند و هم عنوان بهترین خط حمله لیگ را از آن خود کردند. همه این آمارها نشان می‌داد در فصل جاری هم تیمی جام قهرمانی را بالای سر خواهد برد که بهترین عملکرد را در خط دفاعی از بر جای بگذارد. همین آمار نشان می‌داد این دو تیم بی‌جهت رتبه‌های اول و دوم جدول را تا پایان فصل در اختیار نداشتند دو تیمی که شانه به شانه برای قهرمانی پیش می‌رفتند. این در حالی است که تیم‌های سپاهان و تراکتور باوجود خط حمله بهتر نتوانستند به سرخابی‌ها برسند. اما همان گونه که اشاره شد عنوان قهرمانی در این فصل هم به تیمی رسید که دومین خط دفاعی برتری لیگ را در اختیار داشت. پرسپولیس اگر چه سه گل از استقلال بیشتر گل درافت کرد اما با تکیه بر خط حمله بهتر توانست عنوان قهرمانی را به خود اختصاص دهد. همان گونه که سپاهانی‌ها هم در جام حذفی با خط آتش غیرقابل‌مهارش جام دوم را در آغوش گرفتند.