البته در صحبت‌های این کاندیداها اشاره‌های گذرایی به ورزش شده اما این اشاره‌ها در همان سطح کلی گویی مانده است. مانند تاثیر ورزش همگانی بر سلامت عمومی جامعه، فساد ستیزی و مبارزه با باندبازی، استعدادیابی، تکریم جایگاه قهرمانان و این گونه صحبت ها. اما هیچ کدام از نامزدها وارد جزئیات ورزش ایران نشده‌اند. این که آیا برنامه مدونی برای ارتقای سطح ورزش ایران دارند؟ این در حالی است که ورزش ایران سالهاست از کمبود امکانات و زیرساخت‌ها رنج می‌برد و ورزشکاران برای استفاده از سخت‌افزارها و حتی نرم‌افزارها با مشکلات جدی دست و پنجه نرم می‌کنند. این که سازمان ورزش به تنهایی با بودجه محدودی که در اختیار دارد نمی‌تواند توقعات جامعه ورزش را برآورده کند خود موضوع دیگری است. بودجه وزارت ورزش و جوانان در بخش جاری معادل پنج هزار و ۵۲۶ میلیارد و ۳۱۷ میلیون و ۱۰۰ هزار تومان برآورد شده و بودجه عمومی این وزارتخانه در سال ۱۴۰۳ معادل ۸ هزار و ۱۶ میلیارد و ۲۴۱ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان در نظر گرفته‌شده است. این در حالی است که از بودجه عمرانی مربوط به وزارت ورزش و جوانان معادل یک هزار و ۹۶۴ میلیارد و ۴۴۳ میلیون و ۹۰۰ هزار تومان به عنوان بودجه شرکت توسعه و نگهداری اماکن ورزشی برآورد شده است. بودجه مصوب وزارت ورزش و جوانان در بخش جاری طی سال ۱۴۰۲ معادل ۳ هزار و ۶۴۹ میلیارد و ۶۰ میلیون تومان و در بخش عمرانی معادل یک هزار و ۷۵۶ میلیارد و ۲۴۱ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان بود. بر این اساس بودجه وزارت ورزش در سال جاری بیش از دوهزار میلیارد تومان افزایش یافته اما به نظر می‌رسد هنوز هم با رسیدن به عدد قابل‌قبول برای سروسامان دادن به ورزش ایران فاصله بسیاری دارد. عددی که برای تکمیل پروژه‌های فراوان نیمه تمام مانند ورزشگاه‌ها و سالن‌های ورزشی ناکافی به نظر می‌رسد. از سوی دیگر حضور ورزشکاران ایرانی در مسابقات برون‌مرزی همچون رقابت‌های آسیایی، جهانی و المپیک بودجه خاص خود را می‌طلبد و این بودجه باید به صورت ویژه از سوی دولت و با تصویب مجلس اختصاص داده شود تا ورزشکاران ایرانی در راه آماده‌سازی برای حضور در میدان‌های بین‌المللی گرفتاری پیدا نکنند. به طور مثال همین المپیک پیش رو بزرگترین میدانی است که نمایندگان کشورمان در رشته‌های گوناگون برای افتخارآفرینی و به اهتزار درآوردن پرچم ایران به میدان خواهند رفت. ورزشکارانی که دل پردردی از کمبودها دارند و از این که مسئولان آن گونه که باید و شاید به مشکلات آن‌ها توجه نمی‌کنند همواره لب به شکایت باز می‌کنند. به هر حال ورزش یکی از همان گلوگاه‌های مهمی است که کشورهای جهان برای اقتدار خودشان بیشترین هزینه‌ها را متحمل می‌شود تا ورزشکارانشان اقتدار آن کشور را به رخ جهانیان بکشند. این در حالی است که ورزش در ایران جدای از هنگام مدال‌آوری قهرمانان چندان در معادلات مسئولان کشور جایی ندارد. همان‌گونه که کاندیداهای ریاست جمهوری هم تاکنون بی‌اعتنا از کنار این موضوع عبور کرده‌اند و توجه خود را به مسائلی همچون اقتصادی و فرهنگی معطوف کرده‌اند.