البته که عزت‌اللهی بازیکن بدی نیست و ۶۸بازی ملی او هم همین مساله را تایید می‌کند؛ اما شاه‌ماهی و تعابیری از این دست، فرسنگ‌ها با واقعیت فاصله دارد. اماراتی که الان آقا سعید این‌طور با آب و تاب از عزت و احترام خودش در آنجا سخن می‌گوید، زمانی دم دستی‌ترین پاتوق فوتبالیست‌های ایرانی بود. اگر از علی کریمی و فرهاد مجیدی که آنجا برای خودشان سلطنت می‌کردند بگذریم، یک دو جین بازیکن دیگر هم داشتیم که حضور موفقیت‌آمیزی را در این کشور تجربه کردند؛ از جواد کاظمیان، مهرزاد معدنچی و ایمان مبعلی تا نیکبخت واحدی، مهرداد میناوند، مازیار زارع، رضا عنایتی، سیاوش اکبرپور و حداقل ۲۰ بازیکن دیگر. در امارات بازی کردن دیگر این همه سر و صدا دارد؟

وقتی کریم باقری (هم‌پستی عزت‌اللهی در تیم ملی) همسن سعید بود، در آرمینا بیله‌فلد آلمان بازی می‌کرد و تازه اگر مثل عزت‌اللهی این شانس را پیدا می‌کرد که از ۱۸سالگی به اروپا برود، هیچ بعید نبود بهترین لژیونر تاریخ فوتبال کشورمان لقب بگیرد. عزت‌اللهی اما پس از بازی در تیم‌های باشگاهی عجیب و غریبی همچون آنژی ماخاچ قلعه، آمکار پروم، اوپن و وایله بلدکوب، حالا به امارات رسیده و این‌طور سرمست است. موضوع ابدا فقط سعید نیست که اتفاقا به شخصیت حقیقی او هم بسیار احترام می‌گذاریم؛ بحث بر سر نسلی است که زیر سایه توجه مبالغه‌آمیز و بحث‌برانگیز برخی رسانه‌ها، درباره اندازه‌های خودش دچار توهم شده و به جان مردم افتاده است. البته که این رویکرد، هرگز به سود فوتبال ایران نبوده و نیست.