بسیار می‌شنویم که این چه نظام اسلامی است که این کاستی‌ها، ناکارآمدی‌ها، فسادها و بی‌عدالتی‌ها در آن اتفاق می‌افتد؟ و گاهی متأسفانه این ناکارآمدی‌ها و اشکالات به پای اسلام گذاشته می‌شود و برخی افراد سست اعتقاد، احیانا از دین رویگردان می‌شوند.

آیا در نظام اسلامی علاوه بر اهداف، روش ‌های حکمرانی نیز الهی است یا بشری؟ و آیا اشکالات و کاستی‌هایی که مشاهده می‌کنیم، ناشی از اهداف است یا حکمرانی؟
اگر اهداف در نظام الهی نامشروع، غیرانسانی و مغایر با ارزش‌های پذیرفته شده نزد فطرت انسان‌هاست، می‌توانیم از آن و دین رویگردان شویم اما اگر اهداف مشروع و مطابق فطرت انسان‌هاست، حرکت به سمت آنها و تلاش برای تحقق چنین اهدافی کاملا بجا و صواب است.

اما گلایه‌ها، نقدها و اعتراضات عموما متوجه روش‌ها و اشکال حکمرانی است که این روش‌‌ها و ابزار حکمرانی، الهی نیستند! یعنی در نظام اسلامی ساختارها، فرایندها و شیوه‌های تحقق و نیل به اهداف، مبتنی بر دانش، بینش، عقل و تجربه و کنش بشری است و همه اینها می‌تواند با خطا و اشتباه همراه باشد. اینجاست که اهمیت و نقش حکمرانان نمایان می‌شود.

هرچه حکمرانان از تجربه، عقلانیت، دانش، بینش و کنش قوی‌تر،عمیق‌تر، به روزتر و جامع‌تری برخوردار باشند و البته تقوی و سلامت نفس هم داشته باشند، حکمرانی با خطای کمتر، بهره‌وری بالاتر و سرعت افزون‌تر در دستیابی به اهداف پیش خواهد رفت و بالعکس، حکمرانان ضعیف، کم تجربه و فاقد دانش و بینش لازم خطاهاشان بیشتر و دستیابی‌شان به اهداف، ناموفق یا ناچیز خواهد بود. حال این فراز از پیام رهبر حکیم انقلاب اسلامی به ششمین دوره مجلس خبرگان را ملاحظه بفرمایید: «در نظام اسلامی، حکمرانی، بَشَری و هدفها الهی است. هدفها، عدالت و کرامت انسان و آبادی زمین و پُربار کردن زمان، و در نهایت، زندگی توحیدی و عروج آدمی به مرتبت قرب خدا است؛ و شیوه‌ها، بهره‌گیری از خِرد و تجربه‌ی جمعی، و به کار گرفتن فکرها و زبانها و بازوهای کارآمد و گامهای استوار آحاد مردم است.»