عصر ایران؛ مصطفی داننده - در جامعه غیرعادی ایران، شاهد یک فوتبال سراسر زشت هستیم. نوع فوتبال، امکانات، مصاحبه‌ها، واکنش‌ها و ... شرم آور است و نمی‌شود به هیچ عنوان به این ورزشی که همه جهان را به شور در می‌آورد، افتخار کرد.
همه دنیا تلاش می‌کنند تماشاگرها به ورزشگاه بیایند، در ایران در حساس‌ترین بازی فصل برای یک تیم، تلاش می‌شود که تماشاگران به استادیوم نیایند و نمی‌آیند. هر کجا این داستان را تعریف کنید به شما می‌گویند چه تصمیم عجیبی؟!
در تمام دنیا برای خرید باشگاه‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس، رقابت سختی میان پولدارها در می‌گیرد. آنها می‌دانند با خریدن این تیم‌ها هم به شهرت میرسند و هم به ثروت. در ایران اما دولت به زور این دو باشگاه را به دو نهاد تحمیل می‌کند و آنها مجبور به خریدن استقلال و پرسپولیس می‌شوند.
جدال سرپرست باشگاه استقلال و مدیرعامل پرسپولیس را نگاه کنید. آنها گویی در یک ورزشگاه و در جایگاه تماشاگران تیفوسی نشسته‌اند و با بدترین الفاظ با هم حرف می‌زنند. آن یکی که لهجه دیگری را هم تمسخر می‌کند و درخواست می‌کند لهجه‌اش را عمل کند.
این حرف زمانی زده می‌شود که مردم دیگر جوک‌های قومیتی نمی‌گویند و حتی اینگونه حرف‌ها را محکوم می‌کنند و از زننده حرف می‌خواهند خود را به دکتر نشان دهد. در این وسط مدیر یک باشگاه، چنین حرفی می‌زند، در پخش زنده تلویزیون.
صاحبان دو باشگاه که تازه کار را به دست گرفته‌اند، همان شب دعوا باید این دو مدیر را برکنار می‌کردند تا بگویند حداقل آن نام فرهنگی که یدک می‌کشند، یکجا به کار می‌آید.
مدیران دو باشگاه به جای اینکه فضا را آرام کنند و سعی کنند حرفه‌ای بودن را به تماشاگران یاد بدهند، تلاش می‌کنند نقش یک مدیر کانال هواداری را بازی کنند تا دل پرسپولیسی‌ها یا استقلالی‌ها را به دست آورند.
داستان فوتبال ایران به طرز عجیبی شگفت آور است و باعث می‌شود که مردم از فوتبال لذت نبرند. استقلالی‌ها و پرسپولیسی‌ها به خاطر این فضا از هم متنفر هستند و از جذاب‌ترین ورزش جهان لذت نمی‌برند. حاشیه‌ها حرف اول را می‌زند و اصل که فوتبال است در حاشیه است.
به طرز عجیبی شاهد دخالت نهادهای خارج از فوتبال هستیم. آنها تصمیم می‌گیرند چه کسی محروم شود یا کدام مربی کار کند یا کار نکند. دعوت نشدن سید حسین حسینی هم به نظر می‌رسد حاصل تصمیمات خارج از مستطیل سبز است. تا وقتی فدراسیون فوتبال توانایی گرفتن تصمیم ندارد و همیشه منتظر دهان دیگران است، چندان امیدی به آینده فوتبال ایران نیست.
در این میان برخی از همکاران ما هم به خاطر جمع کردن دنبال کننده‌های بیشتر، به جای شفاف کردن فضا، به آتش اختلاف می‌دمد و فضا را ملتهب می‌کند.
وضعیت فوتبال ایران درست مثل باقی ساحت‌های جامعه است، شاید کمی هم بدتر. همه اینها نشان می‌دهد ما یک جامعه عادی نیستیم.
