خبرگزاری مهر، گروه سیاست، حسام رضایی: راستش را بخواهید هنوز نمی‌توانم آیت الله «سیدابراهیم رییسی» را با پیشوند «شهید» در ذهنم جانمایی کنم؛ نه از باب اینکه آن عزیز شایسته شهادت نبود که صد البته بود بلکه از این باب که او سرشار از شوق زندگی و لبالب از اراده خدمت به مردم بود و سال‌ها و سال‌ها می‌شد ایران را از سرچشمه خدمتگزاری او آبادان ساخت.

اما آنچه موجب شده تا دست به قلم ببرم و درباره رییسی عزیزمان بنویسم، توضیح اجمالی درباره مشی و مرام سیاسی اوست. برای تبیین سلک و سلوک سیاسی آن عزیز سفرکرده، شاید بد نباشد دست روی انتخابات سال ۹۶ بگذارم.

من در آن مقطع، خبرنگار اختصاصی خبرگزاری مهر برای پوشش سفرهای تبلیغاتی مرحوم رییسی بودم؛ ابداً قصد خاطره‌گویی ندارم بلکه مرادم بیشتر توصیف نسبت آن عزیز با سایر رقبا -خاصه آن‌ها که موضع هجومی داشتند- در انتخابات دوازدهم ریاست‌جمهوری است.

برخی رقیبان در آن انتخابات مشخصاً در مناظره‌ها، انواع و اقسام تهمت‌ها و توهین‌ها را نثار رییسی کردند و بی‌محابا برای تهییج فضا و پُرکردن سبد رای‌شان، در بی‌اخلاقی گوی سبقت ربودند اما تولیت وقت حرم رضوی در برابر این صف‌آرایی ناجوانمردانه، سکوت پیشه کرد و عیار و اصالت خود را به رخ کشید.

رییسی در آن انتخابات نشان داد که می‌شود بدون هتک حرمت و افترا هم از مردم رای گرفت و بدین صورت، رویه «حمله بیشتر، رای بیشتر» را منسوخ کرد. رای ۱۸ میلیونی او در آن انتخابات تاییدی بر گزاره مذکور است.

او بعدها هم که رییس قوه قضاییه شد، خرق عادت نمود و این قوه را به مثابه یک «نهاد قابل نقد» در معرض قضاوت ناقدان نشاند و «فضای همنشینی» را به جای تشکیک صرف حاکم کرد.

رییسی عزیز ما، آن هنگام که بر اریکه «مقام دوم نظام» هم جلوس کرد موضع بالا به پایین در پیش نگرفت و در قبال آن‌ها که خوی و خصالش را قبول نداشتند، زبان طعن و لعن و استهزا به کار نبست؛ در عوض او احترام و تکریم و رواداری را پیشه ساخت.

شهید رییسی، جان لطیف و روح ظریفی داشت و ذاتاً نمی‌تواست در ورطه بگومگوهای بی‌حاصل سیاسی بیفتد.

رییسی عزیز ما نیرویی به غایت مصلح و خیرخواه برای تحکیم سیاسی ایران بود. او تا آخرین لحظه حیات نورانی‌اش، هم دایر مدار اخلاق ماند و هم آنچنان که خودش می‌گفت، متواضعانه «طلبه» ماند و اسیر جاه نشد.

خداوند او را در پناه لطف بیکرانش محفوظ بدارد و رحمتش را بر او ارزانی بدارد. آمین.