شفقنا- روزنامه آرمان امروز نوشت: «عنصر و سازه اصلی روابط عمومی “اعتماد” است، بی تردید، اثربخشی و موفقیت روابط عمومی در گرو ایجاد روابط مبتنی بر اعتماد است و اگر رابطه ای مبتنی بر اعتماد نباشد، رابطه ای تحمیلی و غیر ارتباطی است و از ماهیت روابط عمومی به دور است؛ زیرا روابط مورد نظر در روابط عمومی، روابط دو طرفه، سودمند، مبتنی بر رضایت و ناشی از نظر مثبت طرفین ارتباط به همدیگر است و چنین رابطه‌ای است که می تواند پایدار باشد نتایج مورد نظر برای طرفین ارتباط رقم بزند.»

به گزارش شفقنا، روزنامه آرمان امروز در سرمقاله خود با عنوان ««روابط عمومی» اعتمادساز، اعتمادسنج، اعتماد گستر» نوشت:

«اعتماد» (Trust) بی تردید یک واقعیت روانشناختی و جامعه شناختی بوده و حالتی است که فرد یا گروه نسبت به موضوع، واقعیت، فرد یا گروه دیگر داشته و نسبت به شایستگی و اعتبار او باور و از آن احساس رضایت دارد. «اعتماد» را می‌توان یک دارایی نامحسوس بسیار ارزشمند و نوعی قدرت نرم تلقی کرد که امروز وقتی از سطح فردی فراتر می رود و در سطح اعتماد بین شهروندان و حاکمان یک سازمان تجلی می‌یابد، می‌تواند قدرتی بیش از یک مال و منال و نیروی انسانی پیدا کند، چیزی که آن را “سرمایه اجتماعی” می نامیم. عنصر و سازه اصلی روابط عمومی “اعتماد” است، بی تردید، اثربخشی و موفقیت روابط عمومی در گرو ایجاد روابط مبتنی بر اعتماد است و اگر رابطه ای مبتنی بر اعتماد نباشد، رابطه ای تحمیلی و غیر ارتباطی است و از ماهیت روابط عمومی به دور است؛ زیرا روابط مورد نظر در روابط عمومی، روابط دو طرفه، سودمند، مبتنی بر رضایت و ناشی از نظر مثبت طرفین ارتباط به همدیگر است و چنین رابطه‌ای است که می تواند پایدار باشد نتایج مورد نظر برای طرفین ارتباط رقم بزند.
بر پایه این برداشت و باور می ‌توان برای روابط ‌عمومی در ارتباط با اعتماد، سه کار ویژه را ملحوظ داشت:

نخست – اعتمادسازی
شاید در یک عبارت ساده بتوان گفت ایجاد اعتماد و اعتمادسازی، یعنی طراحی ارتباط سودمند و دو طرفه بین سازمان و گروههای اجتماعی مرتبط با آن. این نوع ارتباط، نوعی ارتباط نهادی و سازمانی است که می توان آن را در زمره اعتماد سیاسی نیز قرار داد، زیرا وجود سطح بالایی از اعتماد سازمانی در یک جامعه، می تواند درجاتی از اعتمادسیاسی را نیز در پی داشته باشد.
ناگفته پیدا و پرواضح است که اعتماد در خلأ و بدون وجود سیاست ها، نگاه ها، عملکردها و سیاست های صحیح و خیرخواهانه شکل نمی گیرد، اما روابط عمومی حتی در تحقق این واقعیات نیز نقش اساسی دارد، مشروط بر آنکه اولاً ؟ باشد و ثانیاً در جایگاه تخصصی و واقعی خود در سازمان / شرکت، نقش آفرینی کند.
نکته مهم آنکه چون یکی از ارکان و اصول اساسی روابط عمومی “اخلاق” بوده و در آن مفاهیمی چون صداقت، شفافیت و دقت عناصر اصلی هستند، لذا خود بخود به سمت اعتماد و تولید گام بر می دارد، اما در عالم واقع، بسیاری از روابط عمومی ها، رنگ و بویی از روابط عمومی ندارند، مگر یک نام.

دوم- اعتمادسنجی
روابط عمومی با توجه به حساسیت و دغدغه مندی در زمینه اعتماد و مراقبت دائمی از آن و پیشگیری از کاهش سطح اعتماد سازمانی یا شرکتی، وظیفه دارد تا همیشه و پیوسته نسبت به سنجش اعتماد و سطح و بررسی دلایل افت و خیز آن اقدام کرده و گزارش مستمری را به مدیریت ارشد منعکس کند.
این اقدام هم می تواند به طور مستقیم و هم از طریق بررسی سایر پژوهش های افکارعمومی حاصل شود. به همین دلیل است که باید روابط عمومی را چشم بینا و گوش شنوای سازمان / شرکت دانست که مدام زنگ هشدار باش را به صدا درآورده و به مدیریت می گوید “مراقب رفتار خود باش”.

سوم – اعتمادگستری
گسترش اعتماد، وظیفه استراتژیک روابط عمومی است زیرا بدون وجود آن، هرگونهه برنامه ارتباطی، مستحق شکست است، لذا طراحی، گسترش فرجام اعتماد، وظیفه مهمی است که نیازمند تخصص ویژه ای است، یک روابط عمومی متخصص علاوه بر اینکه باید مدام برنامه مشخصی برای سنجش اعتماد سازمانی داشته باشد و آن را بدون نقص و بی کم و کاست اجرا کند، بلکه باید پیوسته و مستمر، هشدارهای لازم را به مدیران ارشد بدهد.
براین اساس روابط عمومی و مدیر آن باید همیشه ، تصویری تطبیق از وضعیت اعتماد از سازمان و شرکت خود داشته باشد و چشم انداز روشنی از آن را به دست دهد.
هر سازمان و شرکتی که به این سه وظیفه اهمیت بدهد و آن را به واقع در دستور کار خود قرار دهد و اجرا کند، بی تردید، دارای سرمایه اجتماعی بالایی است که می تواند ضامن و مقوم موفقیت آن باشد، اگر می خواهید بدانید وضعیت اعتماد در سازمان با شرکت شما چگونه است، لطفاً نگاهی بیندازید به “صندوق سرمایه اجتماعی” سازمان یا شرکت؛ وضعیت چگونه است، کسری ندارید، اندوخته شما افزایش داشته و…