شفقنارسانه- منصور ساعی نوشت: «در ایران سالانه دهها همایش و رویداد و کنفرانس مرتبط با روابط عمومی برگزار می شود که در آن سخنرانی و بحث های آرمانی و کمال گرایانۀ بسیاری انجام می شود. بسیاری از مباحث ارائه شده در این رویدادها تئوریک، مفهومی و یا حداکثر رصد روندها بوده و کمتر مبتنی بر مطالعات میدانی ملی(تبیین وضع موجود و ترسیم افق دردسترس) و یا دارای رویکرد اکتشافی و یا آینده نگرانه مبتنی بر سناریوهای ممکن یا محتمل است.»

به گزارش شفقنا رسانه، منصور ساعی در یادداشتی به روابط عمومی رویدادگرا و چالش های آن پرداخت و نوشت:

در ایران سالانه دهها همایش و رویداد و کنفرانس مرتبط با روابط عمومی برگزار می شود که در آن سخنرانی و بحث های آرمانی و کمال گرایانۀ بسیاری انجام می شود. بسیاری از مباحث ارائه شده در این رویدادها تئوریک، مفهومی و یا حداکثر رصد روندها بوده و کمتر مبتنی بر مطالعات میدانی ملی(تبیین وضع موجود و ترسیم افق دردسترس) و یا دارای رویکرد اکتشافی و یا آینده نگرانه مبتنی بر سناریوهای ممکن یا محتمل است.

چرا چنین است؟ پاسخ این است که اصولا پژوهش در امر روابط عمومی در سازمان های ایران کمتر انجام می شود و بودجه پژوهشی و حمایت مالی از پژوهش های مساله محور در روابط عمومی در نظر نگرفته نمی شود و یا حداقلی است اما رویدادهای مرتبط با روابط عمومی چون محل مناسبی برای نمایش تبلیغات و دستاوردهای سازمان است، مورد حمایت عینی قرار می گیرد.

«روابط عمومی رویدادگرا» دو چالش برای روابط عمومی ایران ایجاد کرده است: یکی در حوزه پژوهش و دیگری در حوزه آموزش.

چالش «روابط عمومی رویدادگرا» برای حوزه پژوهش و مطالعات علمی روابط عمومی این است که بودجه سازمان ها و شرکت ها و نهادها به جای اینکه صرف انجام پژوهش های بنیادین، توسعه ای و کاربردی روابط عمومی خود آنها بشود برای حضور در رویدادها و دریافت لوح های افتخار دستاوردها و عملکردهای روابط عمومی ها و تبلیغات سازمان های حامی رویداد هزینه می شود و پژوهش های مساله محور زمین می ماند  اما لوح ها و تقدیرنامه ها بر در و دیوار روابط عمومی و سازمان نقش می بندد.

این چنین است که روابط عمومی رویدادگرا وقتی از همایش و کنفرانس بیرون می آید و هیجان آن فاصله می گیرد با همان چالش ها و بحران ها و مسایل عریان خود روبه رو می شود و پاسخی برای آنها ندارد و مثل دندان دردی است که برای تسکین موقت فقط مُسکن خورده است و کمی بی حس شده و دوباره فردا مساله درد سراغش می آید. راه چاره ریشه یابی درد است و علاج آن است نه خوردن مُسکن. راه علاج پژوهش هدفمند و مساله محور در روابط عمومی است و رویداد باید محل تبادل و ارائه یافته های علمی شواهد محور و  تجربه های علمی مستند  است نه کلی گویی و آرمان گرایی صرف. جالب است که تقریبا در هیچکدام از رویدادهای روابط عمومی در ایران، هیچ وقت از یک سازمان به عنوان سازمان حامی مطالعات و پژوهش های روابط عمومی نام برده نمی شود و حتی جشنواره مطالعات روابط عمومی نیز با هدف تشویق و ترغیب سازمان ها و دانشگاهیان برای انجام مطالعات علمی بومی وجود ندارد.

چالش دوم روابط عمومی رویدادگرا برای حوزه آموزش روابط عمومی است. روابط عمومی رویدادگرا چنین می انگارد که شرکت در یک همایش و دریافت گواهینامه شرکت در چند سخنرانی و حتی کارگاه کوتاه مدت می تواند همه خلاءها و نیازهای بینشی، دانشی و تخصصی و مهارتی خود را پوشش دهد. در حالی که آموزش یک فرآیند طولانی مدت و انباشتی و تدریجی است و باید مبتنی بر امکان سنجی نیازها و واقعیت های سازمان ها و جامعه به صورت کاربردی تنظیم و اجرا شود. در یک همایش فرصت آموزش محدود است و محتوا ارایه شده گذرا، سریع و‌ باشتاب است و فرصت تمرکز و بحث و‌تعمق و درونی سازی و نهادینه سازی در آن نیست.

من معتقدم نیستم که روابط عمومی در رویدادها و همایش ها مشارکت نکند اما برآنم باید تعادلی بین حضور روابط عمومی در رویدادها و میزان اهتمام به پژوهشها و آموزش های مساله محور و نیازمحور روابط عمومی در سازمان و شرکت متبوعش ایجاد شود. رویدادهای روابط عمومی باید فضا و فرصتی برای مبادله تجربه های علمی و جدیدترین یافته های علمی بومی و موفق جهانی در مواجهه با نیازها، تحولات، مساله ها، بحران ها و نقد روندها، تجربه ها، کژکارکردها، خطاها و… باشد نه فضایی برای ارائه محتواهای غیرعلمی، غیرکاربردی وتکراری. جالب است که در بیشتر این رویداهای روابط عمومی، کمتر چکیده مقالات و کتاب مقالات منتشر می شود و تنها به ارائه یک پاورپوینت و فایل ارائه اکتفا می کنند.