تراکتور در خانه در مرحله یک چهارم نهایی جام حذفی به مس باخت و از گردونه رقابت‌ها کنار رفت. اتفاقاتی حین و بعد بازی رخ داد که در جای دیگر به آن می‌پردازیم اما حرف‌های حمید مطهری بعد از این مسابقه خود سوژه جداگانه‌ای است. دو بخش از حرف‌های مطهری کاملا قابل اعتناست. ابتدا این بخش که گفت: «پنالتی‌زن مشخص بود. کاری به رحمان جعفری ندارم و بهترین پنالتی‌زن ماست، اگر او هم به بیرون زده من مقصر هستم».

کم نیستند مربیانی که معمولاً در فوتبال بعد از شکست دنبال مقصر هستند و بهانه آوری تا ایراد کار را گردن این و آن بیندازند! یک کلیشه دائمی هم وجود دارد و آن «اشتباهات فردی» است که بارزترین آن از دست دادن پنالتی می‌شود!

در دیدار تراکتور و مس تیم میزبان یک پنالتی حساس را از دست داد و مطهری خیلی راحت می‌توانست به آن استناد کرده و از خود سلب مسئولیت کند. او در چهار مسابقه‌ای که روی نیمکت تراکتور نشسته باخت نداشت، ابتدا در جام حذفی در همین تبریز و در ضربات پنالتی از سد ذوب آهن گذشت و سپس در لیگ از سه بازی بدون گل خورده، دو برد و یک مساوی مقابل استقلال آورد.

این کارنامه کاملا قابل قبول و قابل دفاع است اما با ارزش‌تر از آن، حرف مطهری بود که حتی شده به کنایه شکست را گردن گرفت و پشت بازیکنش مخفی نشد. زمانی فیروز کریمی که الگوی بسیاری مربیان بود گفته بود که در فوتبال چیزی به اسم اشتباه فردی وجود ندارد و همه‌چیز گردن شخص سرمربی است که افراد را انتخاب می‌کند.

اما یک بخش دیگر حرف‌های مطهری ما را به یاد یک مربی بزرگ دیگر انداخت، کارلوس کیروش که حتی مخالفانش نیز نمی‌توانند از تاثیر او در فوتبال ایران طی دهه گذشته بگذرند.

به این بخش از حرف‌های مطهری دقت کنید: «واقعاً روی صفا هادی در آن دقیقه خطا شد. من قبول دارم خطا بود، ولی نباید بازی را رها می‌کردیم. بازیکنانم بازی را رها کردند و بازیکن حریف گل زد. گل مبتدیانه‌ای خوردیم. من واقعاً از این مسئله عذاب می‌کشم.»

اولین خاطره‌ای که بعد شنیدن این جملات به ذهن شما رسید چیست؟ نیمه نهایی جام ملتهای ۲۰۱۹ آسیا در امارات و آن بازی تاریخی مقابل ژاپن! تیم ملی ما تا نیمه نهایی و طی ۵ بازی مهم حتی یک گل هم نخورده بود و بهترین فرصت را برای قهرمانی در آسیا داشت که متاسفانه اسیر یک فرهنگ غلط بازیکنان شد.

آن روز بازیکنان ما - حتی حرفه‌ای‌های شاغل در اروپا - یک لحظه به تنظیمات کارخانه برگشته و شخصیتی که در وجود آنها شکل گرفته بود، خود را نشان داد و همان یک لحظه سند شکست تیم ملی را امضا کرد. بازیکنان بازی را رها کرده و به سمت داور حمله کردند، که چرا سوت نزده و ژاپنی‌ها آن توپ را وارد دروازه بیرانوند کردند....

شدت ضربه از نظر روحی به حدی بود که تیم ملی بلافاصله دو گل دیگر هم خورد به طور کامل از هم پاشید و کیروش بعد از آن از فوتبال ایران خداحافظی کرد. حالا بعد از ۵ سال حمید مطهری دوباره از تکرار همان واقعه حرف می‌زند تا مشخص شود هنوز این درد فرهنگی در میان بازیکنان ما درمان نشده است.

البته که ابتدا باید بزرگترها تغییر کنند چرا که چشم بازیکن به آنهاست. وقتی مربیان ما به جای هر کاری و بدون هیچ دلیلی لب خط بازی را رها و مدام به هر سوت داور حمله می‌کنند، این عادت در وجود بازیکنان ما رخنه کرده آن وقت در شرایطی این چنین حساس کار دست تیم‌ها می‌دهد.

کاش مربیان به خاطر خودشان هم که شده دست از این رفتار غلط بردارند و به کار فنی خود بپردازند و بگذارند داور هم کار خودش را بکند!