اکثریت مردمِ دور از اینترنت یا به فضای مجازی دسترسی ندارند، یا به‌سختی از آن استفاده می‌کنند. پایین بودن سرعت، کم‌ بودن پهنای باند، گرانی و عدم دسترسی به ابزارهای استفاده باعث شکاف‌های دیجیتال بین مردم شده است. اینترنت می‌تواند مشاغل بسیاری ایجاد کند، هزینه‌ها را کاهش دهد. کسب مهارت‌‌های دیجیتال به طیف وسیعی از مهارت‌ها فراتر از تکنولوژی شامل توانایی زبانی و محاسبه منجر می‌شود. اینترنت پرسرعت برای رشد اشتغال و اقتصاد ضروری است. کرونا مشخص کرد عدم دسترسی به اینترنت و محرومیت از ابزارهایی مثل تلفن‌های هوشمند یا تبلت، با وضعیت استان‌‌ها ازنظر توسعه‌یافتگی ارتباط دارد و سازمان‌ها و وزارتخانه‌های مسئول در مسایل زیرساختی باید وضعیت امکانات و پوشش مناطق مختلف کشور را رصد و ارزیابی اجتماعی کنند.

آن‌ها که در خانه به پهنای باند بهتری دسترسی دارند، درمجموع مهارت‌های دیجیتال بالاتری دارند که موقعیت فردی آن‌ها را در طول زندگی بهتر می‌کند. در جهان پیش رو بسیاری از کسب‌وکارها به حوزه دیجیتال می‌رود و شرکت‌ها و ادارات و دانشگاه‌ها ساختاربندی مجدد پیدا می‌کنند. دسترسی محدود به اینترنت یعنی فرصت‌های محدود برای یک جامعه. فضای مجازی که تصویر و نگاشتی از دنیای واقعی است، امروزه مکمل فضای واقعی ماست. بسیاری از فعالیت‌ها، از پیگیری امور اداری که امروز در فضای مجازی به «دولت الکترونیک» شناخته می‌شود تا فعالیت‌های اقتصادی که «اقتصاد دیجیتال» است، همه ترکیب پیچیده‌ای از دنیای واقعی و دنیای مجازی هستند.

فقر اینترنت در حقیقت مفهومی دوگانه است: از یک‌سو کاهش دسترسی به اینترنت یعنی افزایش نابرابری و افزایش فقر در بلندمدت. کسی که دسترسی به اینترنت ندارد، یعنی فرصت برابر برای دسترسی به محتوای آموزشی یا دسترسی به ابزار کسب درآمد ندارد. همین امر منجر به تشدید فقر او می‌شود. به‌این‌ترتیب گران شدن اینترنت و کاهش دسترسی‌ها، دو سوی یک واقعیت هستند و آن فقیرتر کردن یک جامعه است.

سیاست‌های قیمتی و سیاست‌های دسترسی به اینترنت، دو محور اصلی در کاهش فقر در دنیای امروز است؛ دنیایی که آینده را شکل می‌دهد. فروشگاه اینترنتی، فروشگاهی متعلق به طبقه متوسط و گاه کمتر برخوردار است. محدودیت در دسترسی او، یعنی از یک‌سو از بین بردن فرصت کسب درآمد و تشدید فقر و از سوی دیگر یعنی کاهش دسترسی به زندگی ارزان‌تر و بهره‌مندی کمتر از محصولات بومی!