برخلاف ابرقهرمانان کتاب‌های کمیک آمریکایی مانند سوپرمن با بدن ضد گلوله اش، جت‌های جنگنده مدرن ضد گلوله نیستند. جت‌های جنگنده زره پوش نیستند، زیرا فلز مورد نیاز برای محافظت از هواپیما باعث سنگین شدن بیش از حد آن و کاهش عملکرد آیرودینامیکی اش می‌شود. با این حال، برخی هواپیما‌های تهاجم زمینی پشتیبانی نزدیک خاص با سرعت زیر سرعت صوت مانند جنگنده آمریکایی Fairchild Republic A-۱۰ Thunderbolt II (Warthog) و جنگنده روسی Sukhoi Su-۲۵ با نام رمز فراگ فوت در ناتو، دارای ویژگی‌هایی شبه ضد گلوله برای محافظت از خلبان در برابر آتش زمینی سلاح‌های کوچک هستند.

به گزارش روزیاتو، کابین خلبان A – ۱۰ توسط یک پوسته تیتانیومی حدوداً ۵۴۰ کیلویی به نام “وان حمام” (bathtub) محافظت می‌شود. در طول آزمایش ها، این پوسته توانست در مقابل شلیک‌های مستقیم ناشی از توپخانه ۲۳ میلی متری و شلیک‌های غیرمستقیم ناشی از ترکش‌های توپ ۵۷ میلی متری را تحمل کند. روسیه نیز یک پوسته تیتانیومی جوش خورده به شکل وان حمام را روی کالین سوخوی سوخو ۲۵ نصب کرد، زیرا به دلیل نقش آن به عنوان یک هواپیمای با سرعت پرواز پایین و پشتیبانی نزدیک، در برابر آتش زمینی آسیب پذیر بود.

اکنون با در دسترس بودن موشک‌های زمین به هوا، گام بعدی توسعه یک موشک هوا به هوا بود که بتواند از یک هواپیما شلیک شود. اولین باری که از یک موشک هوا به هوا استفاده شد در سپتامبر ۱۹۵۸ بود که یک F-۸۶ Sabers تایوانی از موشک‌های آمریکایی AIM – ۹ B سایدوایندر در چند درگیری علیه میگ -۱۷ جمهوری خلق چین استفاده کرد.

با پیشرفت تکنولوژی و روش‌های جدید قفل کردن یک موشک زمین به هوا بر روی هدف، ایده قرار دادن هر زرهی بر روی هواپیما بیهوده به نظر می‌رسید و این مساله در کنار وزن اضافه شده، دلیل اصلی انجام نشدن این کار است.