به گزارش “ورزش سه”، با اخم‌های درهم رفته و کلاهی که تا بالای ابروها پایین کشیده، خارج از جمع بازیکن‌ها و در کنار دستیار اسپانیایی. او پاکو خمس است که در تنهایی خود گوشه‌ای نشسته و بی آنکه چیزی بگوید، به آخرین شکست تیمش فکر می‌کند.
آن‌طرف‌تر، ستاره‌های تراکتور غمگین از باخت تلخ در سالن انتظار منتظر بلندگوی فرودگاه هستند تا مسافران پرواز تبریز را برای پایان این شب کابوس‌وار فرا بخواند.
در تبریز، هواداران تراکتور ناراحت و عصبانی از یک شکست دیگر، این‌بار نوک پیکان انتقادات را به پاکو خمس نشانه رفته‌اند؛ با طرح این پرسش که چرا تراکتور در فصل جاری هر چهار بازی مقابل مدعیان اصلی قهرمانی را واگذار کرده است؟
سه شکست مقابل پرسپولیس و استقلال و سپاهان به کنار، باخت امروز شاید تا حدی نیز قابل پیش‌بینی بود و دلایل آشکاری هم برای این موضوع وجود دارد:
۱- ارنج تراکتور اشتباهات مهمی را در خود داشت که دیگر غیرقابل گذشت هستند. اینکه باوجود چندین وینگر تخصصی، گوستاوو واگنین در این پست بازی کند، تصمیم اشتباهی است که عملا جناح راست سرخ‌پوشان را از کار انداخت.
۲- صفا هادی، یک نمایش ضعیف دیگر را پشت سر گذاشت. او فاقد مشخصاتی است که تک هافبک دفاعی در سیستم ۴-۳-۳ باید داشته باشد؛ بازی‌خوانی، توپ‌گیری، قطع توپ و درگیری با حریف.
۳- ریکاردو آلوز در یک بازی بزرگ دیگر کم‌فروغ ظاهر شد. دوندگی حداقلی و ناکامی در شکستن خطوط حریف، مهم‌ترین نکته در مورد بازیکنی است که شاید بتوان گفت زیر نظر قربان بردیف، بازیکن موثرتری نشان داده بود.
این‌ها مواردی مربوط به عملکرد فردی بازیکنان تراکتور است که البته محدود به این چند نفر نمی‌شود اما حتی در این نمایش پراشتباه فردی نیز رد پای سرمربی تیم به وضوح دیده می‌شود.
در این بین نکات دیگری هم وجود دارد. تراکتور هر ۹ برد این فصل خود را در دیدارهایی به دست آورده که گل نخورده. بنابراین این سوال پیش می‌آید که چرا دریافت اولین گل، به منزله پایان شانس پیروزی تراکتور شده است؟ چرا تراکتور به عنوان تیمی مدعی، توان بازگشت به بازی بعد از دریافت گل را ندارد؟
البته سرمربی اسپانیایی به وضوح این ضعف را پذیرفته و به نظر جزئی از ساختار تیمش می‌داند. زمانی که می‌گوید: «در نیمه نخست هیچ موقعیتی خلق نکردیم. نخستین موقعیت زمانی به دست آمد که بازی را باخته بودیم.» او با همین جمله نشان داد که دریافت گل، به زعم او نیز به منزله شکست است.
سوال دیگر این است که چرا تراکتور در این فصل هر چهار بازی خود به تیم‌های مدعی را واگذار کرده؟ البته هیچ ایرادی ندارد که تراکتور حتی بازی سپاهان و استقلال را هم ببازد اما در پایان فصل به عنوان قهرمانی یا حداقل سهمیه آسیایی برسد اما آیا کسی می‌تواند باور کند که تیمی بعد از باخت به همه مدعیان (نه فقط یکی) فصل را بالاتر از آنها به پایان برساند؟
اساسا نکته مهم این است که چگونه اعتماد به نفس و خودباوری در تیمی که مقابل تیم‌های بزرگ شکست خورده است، ساخته خواهد شد؟
همچنین شاید لازم باشد پاکو خمس در مورد شیوه تمرینات نیز توضیحاتی را ارائه بدهد چرا که آنچه از فرم نمایش بازیکنان تراکتور دیده شد، خستگی مفرط و دوری آنها از فرم مطلوب را نشان می‌داد. البته منصفانه نیست اگر تعطیلی طولانی مدت و لغو دو بازی رسمی تراکتور را در این موضوع بی‌تاثیر دانست اما بخش دیگر به تمرینات برمی‌گردد.
تمرینات تراکتور به شکل عجیب و به زعم برخی، خارج از اصول حرفه‌ای، پرفشار است. خمس در آستانه بازی‌های مهم، شدت تمرینات بدنسازی را بالا برده و فشار تمرین را به حدی می‌رساند که اصطلاحا خستگی در جان بازیکن باقی می‌ماند.
می‌توان سیاهه موارد مربوط به کار و عملکرد سرمربی اسپانیایی را طولانی‌تر هم کرد، اما نباید از یاد بُرد که تراکتور حتی در روز این شکست تلخ هم می‌توانست یک بازنده نباشد. آنها چندین و چند موقعیت داشتند و حتی به تیرک دروازه پرسپولیس هم کوبیدند و شاید در کنار تمام انتقادات، کمی بدشانس هم بودند.
اما اگر ضربه سر مهدی عبدی در گوشه دروازه پرسپولیس آرام می‌گرفت و شلیک هاشم‌نژاد و گوستاوو تور دروازه بیرانوند را می‌لرزاند هم، این موارد قابل چشم‌پوشی نبودند.
در فصلی که محمدرضا زنوزی یکی از پرستاره‌ترین تیم‌ها را ساخته و امکانات موردنظر را برای این تیم فراهم کرده، شاید هواداران این تیم به درستی انتظارات بیشتری از تیم داشته باشند؛ اینکه کادرفنی تصمیمات صحیح‌تری بگیرد و بازیکنان نمایش بهتر و تلاش بیشتری از خود نشان بدهند. آنها به سرعت دوباره باید امید را به پایگاه اجتماعی خود بازگردانند.
محمد همتی
نظر شما