محققان سنگاپوری پی برده اند اگر کودک بداند که والدینش به او دروغ می گویند – حتی اگر دروغی مصلحتی باشد – احتمال دروغگو شدن او بیشتر می شود.
این محققان به بررسی رفتار ۵۶۴ کودک ۱۱ تا ۱۲ ساله پرداختند تا پی ببرند که رابطه ی آن ها با حقیقت به فراخور والدین شان چه تفاوت هایی با یکدیگر دارد.
دکتر ستو پی، از محققان این پژوهش می گوید: «خبر بد برای والدین این است که گاهی شاید صداقت بهترین سیاست باشد. شاید نیت خوبی در پس دروغ های مصلحتی باشد اما اگر کودک متوجه شود که به او دروغ گفته شده، این امر می تواند منجر به دروغگویی او از دوران کودکی شود.»
پژوهش های قبلی نشان داده بود که اگر والدین در حضور کودک خود به طور کلی بیشتر دروغ بگویند، احتمال دروغگویی کودک بیشتر می شود.
در پژوهش جدید، محققان به بررسی این موضوع پرداختند که دروغ هایی که والدین برای تأثیرگذاری بر رفتار کودک خود می گویند، چه تأثیری بر صداقت او دارد.
در این تحقیق، دروغ ها به دو دسته ی ابزاری و مصلحتی تقسیم شدند.
دروغ های ابزاری آن هایی بودند که والدین از آن ها برای مجبور ساختن کودک به تغییر رفتار خود استفاده می کنند، مثلاً وانمود به پول نداشتن در زمانی که کودک اسباب بازی جدیدی می خواهد.
دروغ های مصلحتی آن هایی بودند که والدین از آن ها برای بهبود احساس فرزند خود به لحاظ روانی و عاطفی استفاده می کنند، مثلاً وانمود به خوب ساز زدن کودک در حالی که حقیقت امر بسیار بد است.
محققان به بررسی ۵۶۴ کودک و والدین شان پرداختند که ۹۴ درصد این والدین مادر بودند.
در این پژوهش از شرکت کنندگان سؤال شد که والدین چقدر دروغ های ابزاری یا مصلحتی به کودک خود گفته بودند یا کودک چقدر این دروغ ها را از والدین خود شنیده بود.
همچنین از کودکان سؤال شد که خود آن ها چقدر به والدین خود دروغ گفته بودند و والدین چقدر از کودک خود دروغ شنیده بودند.
نتایج پژوهش نشان داد میان دروغ ابزاری والدین و دروغگویی کودک رابطه ی چشمگیری وجود داشت و دروغ های مصلحتی نیز در صورت مطلع بودن کودک از دروغگویی والدین، در دروغگویی کودک مؤثر بودند.
دکتر ستو پی می گوید: «از دروغ های ابزاری برای سر به راه کردن کودک در زمان بدرفتاری استفاده می شود، مثلاً زمانی که والدین کودک را به خاطر شیطنت هایش تهدید به زنگ زدن به پلیس می کنند. با این حال، دروغ های ابزاری والدین، احتمال دروغگویی کودک به والدین را بیشتر می کنند.»
∎