عصر ایران؛ مهرداد خدیر- در حالی که دولت در لایحۀ بودجۀ 1403 بودجۀ صدا وسیما یا رسانۀ دیداری شنیداری رسمی و انحصاری را از 8 هزار میلیارد تومان کنونی به 18 هزار میلیارد تومان رسانده مجلسیان 6 تای دیگر روی آن گذاشتند تا همه با هم خیر آن را ببینند و از 8 هزار میلیارد تومان به 24 هزار میلیارد تومان برسد!
توجیه شان این است که صدا وسیما باید با ده ها شبکۀ رادیو تلویزیونی ماهواره ای مقابله کند و در خط مقدم جنگ رسانه ای قرار دارد. انگار مشکل صدا و سیما در حال حاضر بودجه است و انگار نه انگار که چندی قبل به عنوان دومین بنگاه بزرگ زیان ده دولتی معرفی شد.
با این وصف چون خیلی خوب زیان داده و دخل و خرج آن با هم نمی خواند مجلس انقلابی به آن پاداش داده و بودجه 8 هزار میلیارد تومانی کنونی را به 24 هزار میلیارد تومان رسانده و صدای رییس سازمان برنامه و بودجه دولت ابراهیم رییسی هم درآمده که چرا 58 درصد اضافه کرده اند؟
البته 58 درصد به رقم لایحۀ بودجه و گرنه در واقع 3 برابر است. صاحبان اصناف و حِرَف گوناگون کار می کنند و به دولت مالیات می پردازند تا دولت به صدا و سیما بودجه بدهد و نه نظر اکثریت مردم که دیدگاه اقلیت را منعکس کند.
عبدالناصر همتی رییس کل بانک مرکزی در دولت حسن روحانی (که صلاحیت ریاست جمهوری را داشت اما صلاحیت نشستن بر کرسی مجلس خبرگان رهبری را ندارد) پرسش درستی مطرح کرده : وقتی فیلم های سینمایی که وزیر ارشاد آقای رییسی به آنها افتخار می کند برای دیده شدن در کشور مجبور به پخش آگهی در شبکه های فارسی زبان خارج از کشور هستند این حد افزایش بودجه برای چیست؟
از منظر عدالت هم افزایش بودجه دیگر دستگاه ها 12 درصد است و حتی بر اساس رقم افزایش یافته در لایحه دولت در صدا وسیما به 58 درصد می رسد!
اگر این افزایش به جیب هنرمندان و تولید کنندگان آثار خلاقه می‌رفت اشکالی نداشت اما انگار مجلس و صدا وسیما حس می کنند به هم نیاز دارند.
صدا وسیما برای مجلس تبلیغ می کند و آنها هم حاتم بخشی می‌کنند و بودجه تخصیص می‌دهند و بعد مردم را به صرفه جویی دعوت می کنند. اینها همه در حالی است که مشکل صدا وسیما در بودجه نیست. در نوع نگاهی است که بر آن حاکم شده است.
جدای اینها این که دولت و مجلس مسابقه گذاشته اند جالب است. رییس سازمان برنامه در حالی انتقاد کرده که در لایحۀ خود دولت هم از ۸همت به 18 همت (هزارمیلیاردتومان) رسیده است و کمیسیون تلفیق 6 ه.م.ت به آن افزوده و به 24 ه.م.ت رسانده است!
فراموش نکنیم در قانون اساسی هم رادیو و تلویزیون آمده و هم صدا و سیما و می توان دولتی بودن را منحصر به صدا و سیما دانست و مجوز شبکه های خصوصی را صادر کرد ( همان گونه که دولت و دستگاه های مختلف حکومتی روزنامه و سایت دارند و غیر دولتی ها و غیر حکومتی ها هم می توانند مجوز آن دریافت کنند).
جدای این اصل ۴۴ قانون اساسی با تفسیر بسیار موسّع مجمع تشخیص مصلحت نظام دیگر مثل قبل نماد دولتی بودن نیست و از آن تفسیر خصوصی سازی صورت گرفته منتها رادیو و تلویزیون یا صدا و سیما را جدا کرده اند.
به جای افزایش بودجه می توانستند این رسانه بسیار فربه را کوچک و چابک کنند. کجای دنیا حکومت این همه کانال رادیویی و تلویزیونی دارد. نهایت یک شبکه رسمی کافی است چه در رادیو و چه در تلویزیون و باقی را می توان با مشارکت بخش خصوصی اداره و حتی درآمدزا کرد.
به هر رو این که مجلس انقلابی کم نکند و ۶ هزار میلیارد تومان روی بودجه پیشنهادی دولت می گذارد نشان می دهد چقدر دست و دل بازند!
خدا بیامرزد دکتر عباس شیبانی را که دغدغه موکت شدن مجلس را داشت و برخی نمایندگان انقلابی با پذیرایی با مخالف بودند. جماعت فعلی خیلی دست و دل بازند و به بودجه پیشنهادی دولت اضافه می کنند.
در مناظره دوشنبه شب در شبکه اول سیما متوجه شدم تصور دولت این است که به صرف تلویزیون می توان مردم را پای صندوق های رای آورد و یادآور شدم تلویزیون که جای خود دارد قبل از این که رادیو وارد ایران شود و در حالی که روزنامه ها یگانه وسیله ارتباطی بودند و آن را هم اکثریت بی سواد جامعه نمی توانست بخواند دکتر مصدق و سید حسن مدرس و ملک الشعرای بهار و تقی زاده نماینده مردم بودند و درباره این آخری یادداشت جدایی داریم که نشان می دهد تمام زندگی او همان یک جمله مشهور نیست.
در جامعه پول زده نمایندگان هم خیال می کنند هر چه بیشتر بودجه بدهند اهداف شان بیشتر محقق می شود. منتها چند نفر از مردم اولویت را افزایش بودجه صدا و سیما می داند؟
همین فردا آقای بای را بفرستید میدان ولی عصر و از هر که عبور کرد بپرسید آیا راضی هستید ۱۶ هزار میلیارد تومان به بودجه صدا و سیما اضافه شود یا اولویت شما مقوله ای دیگر است؟
بی شک بالای ۹۰ درصد اولویت دیگری را مطرح خواهند کرد. آن ۱۰ درصد هم احتمالا از منظر ایدیولوژیک یا چون سهمی و نصیبی می برند موافق خواهند بود.
می گویید نه؟ همین حالا یکی را بفرستید و این سوال را با مردم در میان بگذارید. منظور از مردم همه مردم است و مشخصا زنان شامل پوشش های مختلف.
