زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است. صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولا با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به‌طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهارنوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بار‌ها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده که به آن «پالان» هم می‌گفتند، اما بعد‌ها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن این‌که تا مدتی نیز در جهیزیۀ عروس هم استفاده می‌شده است.
زادگاه «خورجین‌بافی ایران» را می‌توان حسن‌آباد جرقویه، شهری در ۱۱۰ کیلومتری استان اصفهان نامید، شهر کوچک و کویری که در بسیاری از خانه‌های آن کارگاه‌های کوچک خورجین‌بافی هنوز فعال است. صنعت خورجین‌بافی، امروزه به دست‌بافته‌ای بدون گره گفته می‌شود که به‌صورت ذهنی و معمولا با نقوش هندسی مختلف و حتی زاویه‌دار بافته می‌شود و به‌طور معمول عرضی بین ۳۰ تا ۹۰ سانتی‌متر دارد که بافت آن در حالت قواره‌ای است و در چهارنوع موتوری، هوندایی، چرخی و الاغی تهیه می‌شود. این بافته در قدیم برای جابه‌جایی بار‌ها روی چهارپایان استفاده می‌شده و در واقع نوعی بالاپوش برای حیوانات بوده که به آن «پالان» هم می‌گفتند، اما بعد‌ها برای موتور و دوچرخه نیز استفاده می‌شد، ضمن این‌که تا مدتی نیز در جهیزیۀ عروس هم استفاده می‌شده است.