پاله کوبورگ نام کاخ مجلل کوچکی در شهر وین است که از دهه 1970 به یکی از لوکس‌ترین و گران‌ترین هتل‌های اتریش تبدیل شده است. کاخ کوبورگ متعلق به شاخه‌ای از دودمان سلطنتی زاکسه کوبورگ اتریش است که از سال 1840 تا 1845 میلاد، توسط پرنس فردیناند در سبک نوکلاسیک ساخته شد. این هتل در گذشته به خاطر شکل ستون‌ها و نمای بیرونی‌اش، به «قلعه مارچوبه» معروف بوده است. آخرین مالک خصوصی آن تا سال 1970 یک شاهزاده بیوه بوده که همراه خانواده‌اش در آن زندگی می‌کرد و پس از آن تبدیل به هتل شده است. این کاخ در یکی از اعیانی‌ترین مناطق وین واقع شده است. قیمت سوئیت‌های آن از 595 یورو برای هر شب شروع و تا 1600 یورو نیز می‌رسد اما بخشی از ساختمان هتل کوبورگ روایتی دیگر دارد و دیپلماسی آن را باید جدا از سالن مذاکرات هسته‌ای و اتاق‌های ملاقات دونفره میان نمایندگان قدرت‌های جهان ارزیابی کرد و آن هم تراس‌های این ساختمان است. 

 اهمیت تراس هتل کوبورگ 

سیاستمداران از قدیم‌الایام محلی را برای مذاکرات مخفیانه خود داشتند یا محلی را تعیین می‌کردند که اگر قرار است سخنی گفته شود و دیگران متوجه نشوند در آن محل باشد. البته در ایام نسبتا جدید یعنی زمانی که تلفن همراه به بازار آمد و فراگیر شد باز هم این مکان‌ها مورد توجه بود تا اگر سخنی محرمانه قرار بود ردوبدل شود، کسی نشنود و متوجه نشود که چه موضوعی مطرح شده است. تراس هتل کوبورگ هم چنین نقشی دارد. یعنی مذاکره‌کنندگان بعضا برای تماس‌های محرمانه به آنجا می‌روند تا از شنودهای احتمالی در اتاق‌ها در امان باشند و شاید هم هوای تازه وین به آنها کمک کند که تصمیم بهتری اتخاذ کنند. مثلث چند روز پیش نوشته بود: «نکته جالب توجه دیگر این است که تیم مذاکره‌کننده ایرانی نسبت به اتاق‌ها و فضاهای بسته‌ای که در طول مذاکرات در آن به‌سر می‌برند نکات امنیتی را رعایت کرده و با توجه به ضریب نفوذ ابزارهای جاسوسی بسیار پیشرفته در محیط بسته، برای انجام بحث‌های مهم با یکدیگر به فضاهای باز می‌روند. هرچند که شنود مکالمات افراد برای سرویس‌های جاسوسی دنیا، در فضای باز و حتی از فواصل دور و بدون هیچ میکروفنی هم امکان‌پذیر است اما در هر صورت امنیت بیشتری نسبت به فضای بسته دارد. سیدعباس عراقچی، عضو تیم مذاکره‌کننده کشورمان گفته است: در مونترو، هتل دقیقا بغل دریاچه بود و لذا وقتی تنفسی داده می‌شد، می‌آمدیم جاده کنار آب یک هوایی تازه می‌کردیم، به‌خصوص آنکه خیلی حرف‌ها را آنجا می‌شد، زد. یعنی ما حرف‌های سری را که باید با هم بزنیم در فضای باز بیان می‌کنیم. همیشه این احتمال را می‌دهیم که اتاق‌ها ممکن است تجهیز شده باشد. بنابراین ترجیح می‌دادیم برویم در فضای باز در حال قدم زدن صحبت کنیم که عکس‌هایش وجود دارد و اگر دقت شود هر 10 یا 20 متری می‌ایستادیم با هم یک صحبتی می‌کردیم، دوباره قدم می‌زدیم... جلسات خصوصی ما یا در اتاق هیأت ایرانی است یا در اتاق آقای ظریف جمع می‌شویم یا می‌رویم بیرون قدم می‌زنیم. وقتی مسائل خیلی حساس می‌شود به محیط باز می‌رویم.» تراس هتل کوبورگ تنها برای مذاکره‌کنندگان ایرانی کاربرد ندارد بلکه حتی موگرینی هم نیاز به این فضا دارد و گاهی به آنجا می‌رود. حضور مذاکره‌کنندگان در تراس سبب شده است که برخی به شوخی می‌پرسند که آیا اتاق‌های هتل کوبورگ فاقد کولر است که مذاکره‌کنندگان بسیار زیاد به تراس می‌آیند؟!. اما برای تیم ایرانی این تراس کاربرد دیگری هم دارد که در ادامه خواهید خواند.

 چرا تراس انتخاب شد

به‌طور قطع انتخاب تراس نمی‌تواند بسیار اتفاقی و تصادفی بوده باشد. تراس اتاق مذاکره‌کنندگان ایرانی رو به محوطه بازی است که برخی اتفاقات در آنجا رخ می‌دهد. جالب اینجاست که اغلب اوقات هم ظریف تنها به تراس نمی‌رود و معمولا حسین فریدون یا عراقچی یا بقیه همراه او هستند و این حضور پیامهای خاص خود را دارد چنانکه در زمانی که قرار بود کری به پشت تریبون برود و از نتیجه مذاکرات خبر دهد، وزیر خارجه ایران به همراه معاون خود، که به‌خوبی می‌دانند این حرکت آنها حاوی چه برداشت تبلیغاتی می‌تواند باشد، به تراس مرتفع هتل محل مذاكرات رفتند و از مکانی مرتفع با لبخندی همراه با تامل و تفکر به نحوی زیرکانه به پایین نگاه و فضای پنهان داخلی را به بیرون منعکس کردند و این بدان معناست که هیچ نگرانی از اظهارات کری وجود ندارد و ایران از عملکرد خود اطمینان دارد. البته کاربرد دیگر این تراس اطلاع‌رسانی به روزنامه‌نگاران و خبرنگاران است چنانکه 19تیرماه بود که فرارو نوشت؛ «محمدجواد ظریف، وزیر خارجه ایران امروز بار دیگر برای هواخوری به بالکن هتل کوبورگ آمد و چند کلمه‌ای با خبرنگاران صحبت کرد. محمدجواد ظریف، وزیر خارجه کشورمان صبح پس از مذاکره با همتای آمریکایی خود که به گفته منابع آمریکایی موگرینی نیز در این دیدار حضور داشته است در بالکن هتل ظاهر شد و در پاسخ به خبرنگاران که به او گفتند چرا پایین نمی‌آیید؟ گفت: من فقط برای هوا‌خوری چند دقیقه‌ای بیرون آمدم. ظریف در پاسخ به خبرنگاری ژاپنی که پرسید مذاکرات تا پایان هفته میلادی به طول می‌انجامد، گفت: به نظر این‌طور است. وی در پاسخ به سوال خبرنگاری دیگر که پرسید امروز توافق می‌شود؟ گفت: بعید است. داوود محمدنیا، حسین فریدون و سیدعباس عراقچی در بالکن همراه ظریف بودند.» ایسنا هم نوشت؛ «رفت‌وآمدهای ظریف و همراهانش به بالکن افزایش یافته است. او به فاصله کمی دوباره به همراه علی‌اکبر صالحی به بالکن آمد و گفت: اصلش را آوردم!» البته فقط ظریف به این دیپلماسی تراسی علاقه ندارد چنانکه در 8 فروردین 94 سایت الف هم نوشت؛ «محمدجواد ظریف وزیر امورخارجه بعد از نشست بعدازظهرش با جان کری وزیرخارجه آمریکا در محوطه بیرونی هتل محل مذاکرات و درحالی که در حال گفت‌وگو با علی‌اکبر صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی و حسین فریدون دستیار ویژه رئیس‌جمهور بود، در پاسخ به سؤال خبرنگار بی‌بی‌سی انگلیسی مبنی بر اینکه آیا لبخند شما حاکی از حصول نتیجه است؟ گفت: من همیشه لبخند می‌زنم.»