عصر ایران؛ مهرداد خدیر- هر چند روسیه اصل وجود اختلاف ایران و امارات بر سر سه جزیره را تأیید و از ارجاع موضوع به مراجع حقوقی در صورت حل نشدن اختلاف حمایت کرده نه آن که بر ادعای حاکمیت امارات مهر تأیید زده باشد اما همین هم طبعا به مذاق مقامات و مردم ایران خوش ننشسته است.
چنان که در تحلیلی فنی آمده زیرکی اماراتی‌ها این است که اصل وجود اختلاف را در بیانیه‌های مشترک با کشورهایی چون روسیه و چین می گنجانند نه مدعای مالکیت را اما مقامات جمهوری سالامی و اصو گرایانی که به نگاه به شرق خود می بالیدند در محظور قرار گرفته اند.
بامزه این که صاصب منصبان رسمی که توییت می گذارند تعارف نداریم نام روسیه را نمی آورند و همین یعنی تعارف دارند!
هم آوایی روس ها با اماراتی ها در حالی است که می دانند حساسیت در ایران چقدر است و ایران به خاطر اتهام حمایت از روسیه در جنگ با اوکراین چه هزینه سنگینی می پردازد و هر چند این ادعا تکذیب می شود ولی همین اخیرا بود که رسانه ای نزدیک به مواضع رسمی تعبیر جنگ اوکراین با روسیه را به کار برد و در صدا و سیما از عبارت تجاوز روسیه به اوکراین استفاده نمی کنند. با این همه ولادیمیر پوتین قدر این نمک را ندانسته و نمک‌دان شکسته است.
در توجیه نزدیکی ایران به روسیه در سال های اخیر گفته می‌شود این روسیه را نباید با روسیه تزاری یکی دانست. در این نگاه آن که در تبریز و مشهد فاجعه آفرید و حامی محمد علی شاه در مقابل مشروطه خواهان بود این روسیه نبود، روسیه تزاری بود.
آن که در شهریور 20 ایران را اشغال کرد و به پادشاه ایران هشدار داد اگر سلطنت را ترک نکند پوست او را زنده زنده خواهند کند هم این روسیه نبود. شوروی استالین بود و آن که در جنگ عراق علیه ایران دشمن را تسلیح می کرد هم اتحاد شوروی بود نه روسیه پوتین یا حتی شوروی استالین.
مشهور است که در یکی از دیدارهای سفیر اتحاد شوروی با هاشمی رفسنجانی رییس مجلس و جانشین فرمانده کل قوا صدای اصابت موشکی شنیده شد و سفیر پرسید: صدای چه بود؟ هاشمی پاسخ داد: صدای موشک یا بمبی که شما به صدام حسین داده اید. مع الوصف بعد از هر اصابت اهالی محل یا کسانی که از جاهای دیگر می آمدند شعار مرگ بر آمریکا سر می دادند.
در جریان جنگ ایران و عراق بعد از حمایت کویت از عراق در یکی از عملیات نظامی در قالب در اختیار قرار دادن یک منطقه مهم، آیت‌الله موسوی اردبیلی در خطبه نماز جمعه تهران با لحن ولهجه خاص خود با صدای بلند و با خطاب و عتاب گفت: کویت! تو هَم؟َ
بعد از آن این تعبیر ضرب المثل شد و هر گاه از کسی کاری سر می‌زند که خلاف انتظار بوده می‌گویند: کویت! تو هم؟ حال باید دید در نماز جمعه فردا امام جمعه‌ای اجازه یا جسارت دارد با صدای بلند بگوید: پوتین! تو هَم؟ یا بر اساس آنچه متنی که برای آنها می فرستند خواهند گفت بر سر جزایر سه گانه و تمامیت ارضی خود با کسی شوخی و تعارف نداریم و لابد چون اصلا تعارف ندارند اسم روسیه و پوتین را نمی آورند! اما چه بگویند چه نگویند از ادعای تغییر هندسه جهانی و تشکیل محور ایران و روسیه و چین به عنوان قطب جدید در نظم بین الملل حالا به هم آوایی روس ها با اماراتی ها رسیده‌ایم.
البته کویت کشور کوچکی بود و نمی خواست مورچه‌ای باشد که در جنگ فیل‌ها له می‌شود. کویتی‌ها محتاط اند. از ترس شاه به امام خمینی بعد از اخراج از عراق اقامت ندادند ولی تا انقلاب پیروز شد وزیر خارجه‌شان را فرستادند و نزد امام رفت تا نکند در صدد انتقام برآیند.
از صدام هم می ترسیدند ولی با آن همه ترس و همکاری باز عراق به کویت حمله کرد و از حیث پناه دادن ایران به دادشان رسید و از منظر بین المللی هم آمریکا. پس از حمله عراق به کویت و آزاد سازی دیگر کویتی ها کاری به کار دیگران ندارند.
روسیه البته کویت نیست که یکی بگوید پوتین تو هم! منتها باید روشن شود که اگر روسیه پوتین نه روسیه تزار است که به دنبال رسیدن به آب های گرم خلیج فارس بود، نه روسیه شوروی که از آذربایجان ما بیرون نرفت مگر با ترفند قوام و حمایت آمریکا از شکایت ایران در شورای امنیت سازمان ملل، نه شوروی گورباچف که به دنبال اصلاحات اقتصادی و سیاسی بود، نه روسیه یلتسین که چشم به غرب داشت و در نهایت سرخورده شد بلکه روسیه پوتین است چرا آنچه تزار و استالین داشتند یک جا دارد؟ به خصوص روحیه تجاوزگری و چرا این خرس دست از طمع برنمی دارد.
اغلب مردم اما به این تفکیک قایل نیستند. خرس همان خرس است که در دوران فتحعلیشاه قاجار بخش‌هایی از سرزمین ما را به دندان گرفت و کند و برد.
تمام حرف ظریف همین بود که اگر توازن نباشد و به یک طرف درغلتیم سوء استفاده می کنند. آن هم روس ها که شهره عام و خاص‌اند در نامردی و روراست نبودن. جالب این که نماد ملی روسیه هم عقابی دو سر است که بال گشوده. عقابی که یک سر آن به این طرف است و سر دیگر به آن طرف!
