به گزارش جهان به نقل از فارس، در فرهنگ زبان ژاپنی کلمات زیادی درباره چگونگی خودکـشی وجود دارد. "هاراگیری" یا "سپ پوکو" به معنای خودکشی با دریدن شـکم، "کان شی" به معنای خودکشی به خاطـر اعلام اعتراض، "جونشـی" به معنای مرگ پاک ،"فون شـی" به معنی خودکشی با بریدن گلوی خویش و موارد دیـگری که نشان از عجـین بودن خودکشی با زنـدگی ژاپنی از گذشته های دور دارد.
کاراته رشته‌ای است که از سرزمین آفتاب تابان به دنیا منتقل شده و حالا با حواشی مختلفی که همیشه در کاراته ایران وجود دارد به این نتیجه می‌رسیم که جامعه بیش از یک میلیونی کاراته ایران به جای یاد گرفتن اخلاق که سرلوحه این رشته است، "هاراگیری" به سبک ژاپنی را بهتر یاد گرفته‌‌اند.
این روزها حواشی کاراته گویا تمامی ندارد، هر روز یک موضوع جدید سوژه رسانه‌ها می‌شود و بازتاب آن روزها این رشته را به چالش می‌کشد. اینکه چرا متولیان این رشته همیشه به دنبال خودزنی هستند برای همه جای سؤال دارد.
تیم ملی کاراته این روزها در حالی تمرینات خود را در خانه کاراته استان قم پیگیری می‌کند که کمتر از ۶۶ روز دیگر قرار است مسابقات قهرمانی آسیا آغاز شود، اما با حاشیه های خود ساخته دست به گریبان است. یک روز بحث استعفای دسته جمعی کادرفنی، این رشته را وارد چالش بزرگ می‌کند و فردای آن ترک اردوی تیم ملی توسط کاراته‌کاها ( به دلیل معترض بودن به نحوه برگزاری انتخابی‌ها) و روز دیگر خبر بازگشت معترضان به تیم ملی خبر ساز می‌شود!
سوال اینجاست که در کاراته چه می‌گذرد؟ چه چیزی باعث می‌شود که این رشته پر مدال و افتخار آفرین همیشه در آتش خود ساخته می‌سوزد؟ چرا کاراته با این همه افتخار آفرینی یک سالن اختصاصی برای خود ندارد؟ پاسخ تمام این سؤال‌‌ها به نبود وفاق و همدلی در بین جامعه کاراته باز می‌گردد.
یکی دیگر از مباحثی که همیشه کاراته را به چالش می‌کشد، حضور مدعیان فراوان در این رشته است که برای بدست گرفتن سکان هدایت تیم‌های ملی مدام انتقاد می‌کنند. کاراته رشته قهرمان پرور است و تا دلمان بخواهد قهرمان مدال آور دارد و هر کدام برای خود مدعی سرمربیگری در تیم ملی هستند؛ کاراته‌کاهایی که در مقطعی به عنوان قهرمان در تیم‌های ملی فعالیت می‌کردند و حالا اگر از توانایی آنها به عنوان مربی در تیم ملی استفاده نشود زمان و زمین را به هم می‌دوزند، اما وای به روزی که از آنها در راس تیم‌های ملی استفاده شود، آنگاه از دیوارهای فدراسیون هم تعریف و تمجید می‌کنند.
یکی دیگر از معضلاتی که طی این چند سال اخیر گریبان کاراته را گرفته این است که کادرفنی تیم ملی پس از انتصاب و شروع به کار، در اختیار تیم ملی نیستند و این تیم ملی است که در اختیار کادرفنی است. به عنوان مثال زمانی که سرمربی تیم ملی از شمال کشور انتخاب می‌شود باید اردوهای تیم ملی در شمال کشور برگزار شود و اصلا مهم نیست که تیم ملی قرار است در چه شرایط آب و هوایی وارد یک رویداد مهم شود.
حالا حساب کنید تیم ملی کاراته قرار است ۱۲ شهریورماه در یوکوهامای ژاپن وارد تاتامی شود و از عنوان قهرمانی دوره قبل خود دفاع کند و اگر بخواهیم حتی چشم بسته شرایط جغرافیایی ژاپن را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم که محل برگزاری اردوی تیم ملی(قم) هیچ گونه شباهتی با محل برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا ندارد؛ چرا که یوکوهاما یکی از بزرگترین شهرهای بندری ژاپن است که کاملا آب و هوای نیمه گرمسیر و مرطوب دارد؛ بخصوص در فصل تابستان که این شرایط آب و هوایی در شهرهای بندری تشدید پیدا می‌کند، اما تمرینات تیم ملی به خاطر اینکه کادرفنی آن از استان قم انتخاب شده است، در این استان پیگیری می‌شود و محل برگزاری اردوها از لحاظ آب و هوای هیچ گونه شباهتی به محل برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا ندارد. در رده‌های پایه نیز به دلیل اینکه فرید خمامی در استان گیلان زندگی می‌کند اردوهای تیم ملی نیز در آنجا برگزار می‌شود و این یعنی تیم ملی در اختیار کادر فنی است نه کادرفنی در اختیار تیم ملی!
با تمام مشکلات حاکم و حواشی مختلف در کاراته، عادلانه نیست که بخواهیم با زدن تیر خلاص بر شقیقه رئیس فدراسیون همه معضلات را برگردن او بیندازیم، اما ناگفته نماند که سمندر هم سهم کمی در حواشی به وجود آمده در کاراته ندارد، چرا که سکان هدایت این مجموعه فعلا برعهده او است و در برخی مواقع شاهد بوده‌ایم که با دلسوزی های بیش از اندازه به ملی پوشان و کادرفنی ضربه محلکی به پیکره این رشته وارد کرده است، به اعتقاد خیلی از اعضا خانواده کاراته اگر آقای رئیس تنها برای یک بار هم که شده در مقابل معترضان سینه سپر کند پرونده اعتراض ها برای گرفتن امتیاز برای همیشه بسته می‌شود.
چشم پوشی کردن رئیس فدراسیون در مورد برخی از حاشیه سازان در مقاطعی کار دست تیم ملی داده است. به هیچ عنوان تصمیم به واکاوی اتفاقات و حواشی گذشته نداریم، اما به عنوان مثال به اتفاقات سال گذشته و شرایط اسفناک تیم ملی قبل از اعزام به مسابقات جهانی اشاره می‌کنیم تا در آستانه اعزام تیم ملی به رویداد آسیایی به خودشان بیاییند و مقتدرانه تصمیم بگیرند؛ اواخر سال گذشته در آخرین مراحل آماده سازی تیم ملی برای اعزام به مسابقات جهانی( آلمان)؛ کاراته دوباره مثل همیشه در دقیقه نود وارد یک حاشیه بزرگ خود ساخته شد. حتی با حواشی رخ داده تیم در آستانه عدم اعزام به یک رویداد بزرگ قرار گرفت که با رایزنی مسئولان وزارت امور خارجه و ... مشکلات اعزام ملی پوشان حل و تیم در دقیقه نود به محل برگزاری مسابقات رسید. در آن مقطع به دلیل اختلافات درونی بین کادرفنی به غیر از مربی بدنساز(حسینی) مربیان در حرکتی خود جوش دست به استعفای دسته جمعی زدند.
در آن مقطع مسعود رهنما نیز به عنوان سرمربی تیم ملی از سوی رئیس فدراسیون منصوب شده بود اما وی نیز به بهانه مشغله کاری اعلام کرد که به هیچ عنوان مسئولیتی در تیم ملی ندارد و در قبال نتایجی که قرار است تیم ملی در آلمان کسب کند هیچ مسئولیتی نخواهد داشت، اما واکنش رئیس فدراسیون در آن مقطع با افرادی که به تعهدات خود عمل نکردند چه بود؟ کاملا روشن است که کوتاه آمدن در چنین مواقعی باعث می‌شود که اعتراض در جامعه کاراته اپیدمی شود و افراد با اعتراض و چند مصاحبه علیه مسئولان فدراسیون به اهداف خود برسند. به هر حال تاریخ نشان داده که هر کسی در خانواده کاراته خواسته‌ای داشته باشد می‌تواند با جار و جنجال به خواسته خود برسد.
حالا امروز پس از گذشت چندماه از آن سونامی حاشیه‌ها قبل از اعزام به مسابقات جهانی، دوباره اتفاقات جدیدی در آستانه آماده سازی تیم ملی جهت حضور در یک رویداد آسیایی رخ داده که با عقب نشینی مسئولان فدراسیون دوباره آرام آرام فضای کاراته درگیر حاشیه شده است، اما این بار به نوعی دیگر، این بار سه نفر از ملی پوشان شب قبل از برگزاری انتخابی، اردوی تیم ملی (به نشانه اعتراض به منصفانه نبودن برگزاری انتخابی) را ترک کرد‌ند و پس از وارد کردن فشارهای فراوان، مسئولان فدراسیون تصمیم گرفتند که دوباره گنج زاده، بابان و فرخی را به اردوی تیم ملی دعوت کنند.
مهمترین سوالی که ذهن افکار عمومی را درگیر کرده، این است که آیا حق با آن سه نفری که اردوی تیم ملی را ترک کرد‌ه‌اند بوده است؟ اگر حق با آنهاست پس چرا سرمربی تیم ملی آنها را در شرایطی قرار داده بود که دست به ترک اردو بزنند؟! اما اگر واقعا حق با کادرفنی تیم ملی بوده پس چرا دوباره آن سه کاراته‌کا به اردوی تیم ملی دعوت شدند و حالا قرار است دوباره انتخابی تیم ملی به خاطر سه کاراته کا تکرار شود؟
با یک جمع بندی کوتاه از حواشی که همیشه در کاراته رخ می‌دهد به این نتیجه می‌رسیم که جامعه کاراته ایران با جمله "هاراگیری" عجین شده و طی این سال‌ها فقط خودزنی کرده است. به قول معروف خود کرده را تدبیر نیست و تا زمانی که مسئولان فدراسیون عزم خود را جزم نکنند حکایت کاراته همین طور ادامه خواهد داشت.
∎
کاراته رشته‌ای است که از سرزمین آفتاب تابان به دنیا منتقل شده و حالا با حواشی مختلفی که همیشه در کاراته ایران وجود دارد به این نتیجه می‌رسیم که جامعه بیش از یک میلیونی کاراته ایران به جای یاد گرفتن اخلاق که سرلوحه این رشته است، "هاراگیری" به سبک ژاپنی را بهتر یاد گرفته‌‌اند.
این روزها حواشی کاراته گویا تمامی ندارد، هر روز یک موضوع جدید سوژه رسانه‌ها می‌شود و بازتاب آن روزها این رشته را به چالش می‌کشد. اینکه چرا متولیان این رشته همیشه به دنبال خودزنی هستند برای همه جای سؤال دارد.
تیم ملی کاراته این روزها در حالی تمرینات خود را در خانه کاراته استان قم پیگیری می‌کند که کمتر از ۶۶ روز دیگر قرار است مسابقات قهرمانی آسیا آغاز شود، اما با حاشیه های خود ساخته دست به گریبان است. یک روز بحث استعفای دسته جمعی کادرفنی، این رشته را وارد چالش بزرگ می‌کند و فردای آن ترک اردوی تیم ملی توسط کاراته‌کاها ( به دلیل معترض بودن به نحوه برگزاری انتخابی‌ها) و روز دیگر خبر بازگشت معترضان به تیم ملی خبر ساز می‌شود!
سوال اینجاست که در کاراته چه می‌گذرد؟ چه چیزی باعث می‌شود که این رشته پر مدال و افتخار آفرین همیشه در آتش خود ساخته می‌سوزد؟ چرا کاراته با این همه افتخار آفرینی یک سالن اختصاصی برای خود ندارد؟ پاسخ تمام این سؤال‌‌ها به نبود وفاق و همدلی در بین جامعه کاراته باز می‌گردد.
یکی دیگر از مباحثی که همیشه کاراته را به چالش می‌کشد، حضور مدعیان فراوان در این رشته است که برای بدست گرفتن سکان هدایت تیم‌های ملی مدام انتقاد می‌کنند. کاراته رشته قهرمان پرور است و تا دلمان بخواهد قهرمان مدال آور دارد و هر کدام برای خود مدعی سرمربیگری در تیم ملی هستند؛ کاراته‌کاهایی که در مقطعی به عنوان قهرمان در تیم‌های ملی فعالیت می‌کردند و حالا اگر از توانایی آنها به عنوان مربی در تیم ملی استفاده نشود زمان و زمین را به هم می‌دوزند، اما وای به روزی که از آنها در راس تیم‌های ملی استفاده شود، آنگاه از دیوارهای فدراسیون هم تعریف و تمجید می‌کنند.
یکی دیگر از معضلاتی که طی این چند سال اخیر گریبان کاراته را گرفته این است که کادرفنی تیم ملی پس از انتصاب و شروع به کار، در اختیار تیم ملی نیستند و این تیم ملی است که در اختیار کادرفنی است. به عنوان مثال زمانی که سرمربی تیم ملی از شمال کشور انتخاب می‌شود باید اردوهای تیم ملی در شمال کشور برگزار شود و اصلا مهم نیست که تیم ملی قرار است در چه شرایط آب و هوایی وارد یک رویداد مهم شود.
حالا حساب کنید تیم ملی کاراته قرار است ۱۲ شهریورماه در یوکوهامای ژاپن وارد تاتامی شود و از عنوان قهرمانی دوره قبل خود دفاع کند و اگر بخواهیم حتی چشم بسته شرایط جغرافیایی ژاپن را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم که محل برگزاری اردوی تیم ملی(قم) هیچ گونه شباهتی با محل برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا ندارد؛ چرا که یوکوهاما یکی از بزرگترین شهرهای بندری ژاپن است که کاملا آب و هوای نیمه گرمسیر و مرطوب دارد؛ بخصوص در فصل تابستان که این شرایط آب و هوایی در شهرهای بندری تشدید پیدا می‌کند، اما تمرینات تیم ملی به خاطر اینکه کادرفنی آن از استان قم انتخاب شده است، در این استان پیگیری می‌شود و محل برگزاری اردوها از لحاظ آب و هوای هیچ گونه شباهتی به محل برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا ندارد. در رده‌های پایه نیز به دلیل اینکه فرید خمامی در استان گیلان زندگی می‌کند اردوهای تیم ملی نیز در آنجا برگزار می‌شود و این یعنی تیم ملی در اختیار کادر فنی است نه کادرفنی در اختیار تیم ملی!
با تمام مشکلات حاکم و حواشی مختلف در کاراته، عادلانه نیست که بخواهیم با زدن تیر خلاص بر شقیقه رئیس فدراسیون همه معضلات را برگردن او بیندازیم، اما ناگفته نماند که سمندر هم سهم کمی در حواشی به وجود آمده در کاراته ندارد، چرا که سکان هدایت این مجموعه فعلا برعهده او است و در برخی مواقع شاهد بوده‌ایم که با دلسوزی های بیش از اندازه به ملی پوشان و کادرفنی ضربه محلکی به پیکره این رشته وارد کرده است، به اعتقاد خیلی از اعضا خانواده کاراته اگر آقای رئیس تنها برای یک بار هم که شده در مقابل معترضان سینه سپر کند پرونده اعتراض ها برای گرفتن امتیاز برای همیشه بسته می‌شود.
چشم پوشی کردن رئیس فدراسیون در مورد برخی از حاشیه سازان در مقاطعی کار دست تیم ملی داده است. به هیچ عنوان تصمیم به واکاوی اتفاقات و حواشی گذشته نداریم، اما به عنوان مثال به اتفاقات سال گذشته و شرایط اسفناک تیم ملی قبل از اعزام به مسابقات جهانی اشاره می‌کنیم تا در آستانه اعزام تیم ملی به رویداد آسیایی به خودشان بیاییند و مقتدرانه تصمیم بگیرند؛ اواخر سال گذشته در آخرین مراحل آماده سازی تیم ملی برای اعزام به مسابقات جهانی( آلمان)؛ کاراته دوباره مثل همیشه در دقیقه نود وارد یک حاشیه بزرگ خود ساخته شد. حتی با حواشی رخ داده تیم در آستانه عدم اعزام به یک رویداد بزرگ قرار گرفت که با رایزنی مسئولان وزارت امور خارجه و ... مشکلات اعزام ملی پوشان حل و تیم در دقیقه نود به محل برگزاری مسابقات رسید. در آن مقطع به دلیل اختلافات درونی بین کادرفنی به غیر از مربی بدنساز(حسینی) مربیان در حرکتی خود جوش دست به استعفای دسته جمعی زدند.
در آن مقطع مسعود رهنما نیز به عنوان سرمربی تیم ملی از سوی رئیس فدراسیون منصوب شده بود اما وی نیز به بهانه مشغله کاری اعلام کرد که به هیچ عنوان مسئولیتی در تیم ملی ندارد و در قبال نتایجی که قرار است تیم ملی در آلمان کسب کند هیچ مسئولیتی نخواهد داشت، اما واکنش رئیس فدراسیون در آن مقطع با افرادی که به تعهدات خود عمل نکردند چه بود؟ کاملا روشن است که کوتاه آمدن در چنین مواقعی باعث می‌شود که اعتراض در جامعه کاراته اپیدمی شود و افراد با اعتراض و چند مصاحبه علیه مسئولان فدراسیون به اهداف خود برسند. به هر حال تاریخ نشان داده که هر کسی در خانواده کاراته خواسته‌ای داشته باشد می‌تواند با جار و جنجال به خواسته خود برسد.
حالا امروز پس از گذشت چندماه از آن سونامی حاشیه‌ها قبل از اعزام به مسابقات جهانی، دوباره اتفاقات جدیدی در آستانه آماده سازی تیم ملی جهت حضور در یک رویداد آسیایی رخ داده که با عقب نشینی مسئولان فدراسیون دوباره آرام آرام فضای کاراته درگیر حاشیه شده است، اما این بار به نوعی دیگر، این بار سه نفر از ملی پوشان شب قبل از برگزاری انتخابی، اردوی تیم ملی (به نشانه اعتراض به منصفانه نبودن برگزاری انتخابی) را ترک کرد‌ند و پس از وارد کردن فشارهای فراوان، مسئولان فدراسیون تصمیم گرفتند که دوباره گنج زاده، بابان و فرخی را به اردوی تیم ملی دعوت کنند.
مهمترین سوالی که ذهن افکار عمومی را درگیر کرده، این است که آیا حق با آن سه نفری که اردوی تیم ملی را ترک کرد‌ه‌اند بوده است؟ اگر حق با آنهاست پس چرا سرمربی تیم ملی آنها را در شرایطی قرار داده بود که دست به ترک اردو بزنند؟! اما اگر واقعا حق با کادرفنی تیم ملی بوده پس چرا دوباره آن سه کاراته‌کا به اردوی تیم ملی دعوت شدند و حالا قرار است دوباره انتخابی تیم ملی به خاطر سه کاراته کا تکرار شود؟
با یک جمع بندی کوتاه از حواشی که همیشه در کاراته رخ می‌دهد به این نتیجه می‌رسیم که جامعه کاراته ایران با جمله "هاراگیری" عجین شده و طی این سال‌ها فقط خودزنی کرده است. به قول معروف خود کرده را تدبیر نیست و تا زمانی که مسئولان فدراسیون عزم خود را جزم نکنند حکایت کاراته همین طور ادامه خواهد داشت.