در ۲۹ آوریل ۱۹۹۰، در شهر ناپل، مارکو بارونی به هوا پرید و توپ را با ضربه سر وارد دروازه لاتزیو کرد تا تیمش یک گل جلو بیفتد. همان یک گل و نتیجه آن بازی، یک شهر را دچار جنون و لذت کرد.
ضربه سر قدرتمندانه مدافع ناپولی سه امتیازی را برای این تیم رقم زد که ناپولی را به قهرمانی در سری‌آ رساند، دو امتیاز بالاتر از میلان که در همان روز برنده شده. بارونی در واقع دومین قهرمانی تاریخ ناپولی در لیگ را رقم زد و دوران طلایی ناپولی را تثبیت کرد، دورانی که رقم‌زننده اصلی آن کسی نبود جز دیگو مارادونای بزرگ.
شیرینی آن قهرمانی البته زیاد به طول نیانجامید؛ ناپولی با مشکلاتی مثل سقوط و بحران مالی روبه‌رو شد. در سال‌های بعد کم کم احیا شد و تا نزدیکی کسب جام پیش رفت اما همواره دستش از جام کوتاه می‌ماند و ستاره‌های زیادی نیز به این تیم آمدند و رفتند اما باز هم خبری از اسکودتوی سوم نبود.
این داستان تا امسال ادامه داشت. ویکتور اوسیمن و خویچا کواراتسخلیا پیشروان نسل جدید ناپولی با هدایت لوچانو اسپالتی بودند. ناپولی حالا قهرمان سری‌آ شده است و به ۳۳ سال انتظار شهر ناپل پایان داد. باز هم شهری که به جنون کشیده شد و به اوج لذت رسید.
دنیل بلینی، گوینده ورشگاه ناپولی که حالا نام دیگو مارادونا روی آن است از پشت بلندگو این طور گفت: این شهر خاص است، درکش برای بقیه مردم خیلی سخت است که بفهمند ما برای تیم‌مان چه کارهایی می‌کنیم.
در سال‌های اخیر بلینی به خاطر نوع اعلام زنندگان گل در جریان بازی‌های ناپولی معروف شده و ویدیوهای او در شبکه‌های اجتماعی بارها پخش شده است. سبک خاص او در دعوت هواداران به پاسخ دادن باعث شده جو ورزشگاه به وجد بیاید و دو طرف هیجانی فوق‌العاده را به بازی تزریق کنند. یکی از ویدیوهای بلینی که در آن نام گونسالو ایگواین گل‌زن سابق ناپولی را فریاد می‌زند در یوتیوب بیش از ۶میلیون بار دیده شده است. در این ویدیو، بلینی نام مهاجم آرژانتینی را ۹ بار تکرار می‌کند و هر بار فامیلی او را تماشاگران فریاد می‌زنند.
بلینی می‌گوید: همیشه می‌گویم که باشگاه مثل نامزد، مثل عشق، مثل مادر و مثل خاص‌ترین موجود برای ما است. دلیل این همه عشق نیز همین است.
بعد از سال‌ها شکستن قلب هواداران ناپولی و ناکامی این تیم در کسب جام، این قهرمانی در سری‌آ ایتالیا ارزشی بسیار بیشتر از فوتبال و آن‌چه در مستطیل سبز می‌گذرد برای آن‌ها دارد. این پیروزی جنوب ایتالیا بر شمال ایتالیا است، دو منطقه‌ای که کمترین تنش آن‌ها به اختلافات اقتصادی معروف می‌شود و البته اختلافات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی عمیق.
کریستن شولویتز هوادار ناپولی و نویسنده کتاب «فراتر از مارادونا، تولد، مرگ و بازتولد ناپولی» می‌گوید: این فقط اولین قهرمانی ناپولی بعد از مارادونا به حساب نمی‌آید بلکه اولین بار است که جنوبی‌ها به طور واقعی قهرمان شده‌اند، البته اگر رم را جنوبی حساب نکنیم. این برای شهر ما بسیار مهم است تا با غرور سرمان را بالا بگیریم و بگوییم: ببینید ما هم می‌توانیم. نیازی نیست که مثل شمالی‌ها ثروتمند باشیم. ما یک تیم واقعی و باهوش را جمع کردیم و قهرمان شدیم. بله جنوبی‌ها این کار را انجام دادند نه با هزینه کردن پول‌های گزاف، بلکه با پیدا کردن بازیکنان خوب و باهوش و جمع کردن آن‌ها در کنار هم. به سبکی متفاوت با دیگران.
فراتر از یک تیم
فوتبال در DNA ناپل است. چه هواداران متعصبی که در روزهای بازی در ورزشگاه دیگو آرماندو مارادونا جمع شده‌اند و چه انبوهی از هواداران که پس از پیروزی ناپولی در خیابان‌ها به جشن و شادی می‌پردازند. در واقع در روز بازی‌های خانگی ناپولی شهر تعطیل است و کار زیادی انجام نمی‌شود.
بلینی می‌گوید تسلطی که این باشگاه در شهر دارد به این خاطر است که شهر ناپل فقط میزبان یک تیم بزرگ، یعنی ناپولی است، پدیده‌ای برخلاف اکثر شهرهای تیم‌های سری‌آ. او توضیح می‌دهد: میلان دو تیم، تورین دو، رم دو و جنوا نیز دو تیم دارند. ناپل تنها شهر بزرگ، بزرگ و بزرگ در ایتالیا است که در آن فقط یک باشگاه داریم و این برای ما بسیار مهم است و همه مردم اینجا از ناپل حمایت می‌کنند.
در نتیجه هر بازی خانگی مانند یک فستیوال فوتبال است که در آن هواداران از نمایش‌های درخشان بازیکنان موردعلاقه خود در ناپولی با لباس‌های آبی آسمانی و شورت سفید لذت می‌برند.
در طول سال‌ها، آن‌ها سهم نسبتا خوبی از بازیکنان الهام‌بخش خود داشته‌اند که خیره‌کننده و شگفت‌زده شده‌اند. ویژه‌ترین آن‌ها نیز نابغه کوچک، مارادونا، بود.
ستاره آرژانتینی در سال ۱۹۸۴ به جنوب ایتالیا رفت و از بارسلونا با مبلغ ۱۰٫۵ میلیون دلار که رکورد نقل و انتقالات بود به ناپولی پیوست. با حضور مارادونا، ناپولی سطحی از موفقیت را تجربه کرد که تاکنون هرگز ندیده بود، آن‌ها در سال ۱۹۸۷ به قهرمانی سری‌آ رسیدند و اولین اسکودتوی تاریخ خود را با مارادونا به دست آوردند. سه سال بعد، ناپولی آن مقام را تکرار کرد و دوباره مارادونا نقش اول قهرمانی در لیگ بود.
برای شهر و باشگاهی که از سوی باشگاه‌های شمالی به آن‌ها نگاه تحقیرآمیزی وجود داشته، این روند موفقیت یک فرصت برای اعاده حیثیت منطقه‌ای بود.
حالا دوباره و بعد از ۳۳ سال، در فاصله یک سال بعد از مرگ ناگهانی و تلخ و باورنکردنی دیگو مارادونا، ناپولی قهرمان شد تا روح دیگو بار دیگر در شهر ناپولی متجلی شود. مدتی بعد از این‌که آرژانتین قهرمان جام جهانی شد و بوکاجونیورز باشگاه سابق مارادونا قهرمانی لیگ آرژانتین را جشن گرفت. در همین سال بارسلونا دیگر تیم سابق دیگو نیز در حال قهرمانی است، و این یعنی یک حسرت بزرگ برای دنیای فوتبال: کاش مارادونا زنده بود و این روزها را می‌دید...
