بلاژویچ چندی پیش در مصاحبه‌ای غم‌انگیز گفته بود: «من به زودی این دنیا را ترک می‌کنم. من دو سرطان داشتم و حالا اینجا سومی در من پدیدار شده است. من با این فکر همیشه دست و پنجه نرم می‌کنم که عمر من گذشته و کم‌کم باید از این دنیا بروم. دوستان من و بازیکنان نسل من همگی مدت‌ها پیش به خاک سپرده شده‌اند. من تنها کسی هستم که زنده مانده‌ام.» او در ادامه راجع‌به شرایط دشوار زندگی‌اش گفته بود: «در کودکی آن‌قدر فقیر بودم که همیشه لباس‌هایم را وصله می‌زدم و می‌پوشیدم و بعدها در جوانی وقتی ازدواج کردم، من و همسرم نمی‌دانستیم می‌توانیم ناهار تهیه کنیم و بخوریم یا خیر. مادرم در سخت‌ترین شرایط من از دنیا رفت و نتوانست ببیند که بالاخره توانستم یک زندگی برای خودم داشته باشم. او به من وصیت کرد که از خواهرانم مراقبت کنم.» و حالا این مرد جذاب و خبرساز ‌دار دنیا را ترک کرده است. روحش در آرامش باد.

  کسی که به حقش نرسید

حضور میروسلاو بلاژویچ روی نیمکت تیم ملی ایران یادآور یکی از درخشان‌ترین دوران اداره فوتبال کشور است؛ زمانی که دیپلماسی فعال و مثبت ایران در حوزه ورزش هم به شکل مطلوب اثرگذار بود و محسن صفایی‌فراهانی، رئیس فدراسیون فوتبال توانست چیرو را استخدام کند. حضور بلاژویچ در این منصب در شرایطی اتفاق افتاد که او تنها کمی قبل با تیم ملی کرواسی مقام سومی جام‌جهانی ۹۸ فرانسه را کسب کرده و شگفتی‌ساز این دوره از مسابقات شده بود. این انتخاب و پذیرفتن دعوت ایران، برای کشور ما اتفاق جالبی بود. با این حال چیرو هرگز در تیم ملی به حق خودش نرسید.

او در مسابقات انتخابی جام‌جهانی ۲۰۰۲ تیم بسیار خوب و جذابی داشت، اما نتایج لازم کسب نشد. ما در مرحله گروهی، متحمل آن شکست تلخ و سنگین برابر بحرین شدیم؛ باختی رازآلود در منامه که اسرارش هنوز پنهان است. در پلی‌آف هم تیم ملی ایران در دوبلین در حالی با دو گل برابر ایرلند جنوبی شکست خورد که چند موقعیت بسیار ممتاز گلزنی را به دست آورد، اما درخشش شی گیون، گلر ایرلندی‌ها مانع از آن شد که تیم کشورمان نتیجه بهتری بگیرد. در بازی برگشت هم پیروزی یک‌بر‌صفر تیم ملی با تلخ‌ترین گل دوران ورزشی یحیی گل‌محمدی افاقه نکرد تا ما از جام‌جهانی کنار برویم و چیرو نیز برای همیشه با ایران وداع کند. هرچند دستیار و مغز متفکر او یعنی برانکو ایوانکوویچ، سال‌ها در ایران باقی ماند و در حوزه‌های ملی و باشگاهی، منشأ اثرات مثبت بسیار زیادی شد.

  تمجید علی دایی

درگذشت چیرو اما با واکنش‌های زیادی همراه شد. از آن جمله است اظهارنظر علی دایی که ضمن ستایش از این مربی، ناکامی او در تیم ملی را به مسائل پیرامونی مرتبط می‌داند. دیروز مصاحبه‌ای از دایی منتشر شد که او در بخش‌هایی از آن گفته بود: «یکی از بزرگ‌ترین و کار درست‌ترین مربیانی بود که با او کار کردم. از بهترین انسان‌هایی بود که در زندگی‌ام دیدم و چیزهای زیادی از او یاد گرفتم. تا آن زمان یکی از بهترین مربیانی بود که به ایران آمده بود؛ با هیجان خاص خودش. سبک کاری‌اش این بود و خیلی بازیکنان را تهییج می‌کرد. کنار زمین با بازیکنان شوخی می‌کرد.

یک مربی با دانش، انسانی شریف که نمی‌شود نقشش را در فوتبال ایران کتمان کرد.» دایی در مورد ناکامی تیم ملی در آن مقطع در راهیابی به جام‌جهانی می‌گوید: «بلاژ خیلی از عوامل را بررسی می‌کرد. یکی از اتفاقات بد این بود که به خاطر یک جابه‌جایی در بحرین ماندیم. در آن فضا جوی ایجاد شد که باعث شد پروژه بلاژویچ به سرانجام نرسد و تیمی که شایستگی صعود به جام‌جهانی را داشت نتواند راهی آن تورنمنت شود. همه‌چیز از اینجا شروع شد که ما در بحرین زیاد ماندیم. اگر سفر ما کوتاه‌تر بود شاید اتفاق‌های دیگری می‌افتاد. جو آنجا زیاد خوشایند نبود. بازی افتضاحی انجام دادیم و نمی‌توانیم بعد از باخت همه‌چیز را گردن بلاژویچ بیندازیم. روحش شاد باشد.»

عادل چه گفت؟

بالاخره روزگاری بود که میروسلاو بلاژو‌یچ به برنامه نود می‌رفت و مردم از تماشای او کنار عادل فردوسی‌پور لذت می‌بردند. امروز از هیچ‌کدام اینها خبری نیست. مجری مغضوب واقع‌شده نود بعد از درگذشت چیرو، در مورد این مربی کروات گفت: «بلاژویچ شخصیتی کاریزماتیک و دوست‌داشتنی بود و به لحاظ فوتبالی هم خیلی به ما کمک کرد. درست است که ما با او به جام‌جهانی نرفتیم، ولی نسل خیلی خوبی به فوتبال ما معرفی کرد و تیم خیلی جذاب و دوست‌داشتنی داشتیم که خوب فوتبال بازی می‌کرد. در مقدماتی جام‌جهانی با بلاژ بدشانس بودیم، ولی اتفاقات خیلی خوبی زمان او رقم خورد و فوتبال ما شناخته‌شده‌تر شد. خیلی جذاب بازی می‌کردیم و شخصیت خودش هم هیجان فوق‌العاده‌ای داشت و با حرارت خاصی صحبت می‌کرد.»