در این یادداشت آمده است؛
سفر جناب امیر عبداللهیان، وزیر محترم امور خارجه به چند کشور امریکای لاتین یاد ایام جوانی‌ام در وزارت امور خارجه، ابتدا معاون اقتصادی و بین‌المللی و سپس قائم‌مقام وزیر، را در خاطرم زنده کرد.
ژست متفاوت رئیسی در دیدار با سفرای فرانسه و زیمبابوه+عکس
سفرهای پرتکرارم به کوبا و نیکاراگوئه با همان محورهای جاری در سفر همکار عزیز قدیم در وزارت امورخارجه - خوشنودی از امضای اسناد، تشکیل کمیسیون‌های مشترک، آرزوی گسترش بیش از پیش مناسبات و تعمیق هرچه بیشتر آن.... سفرهای من که در جمع‌بندی نهایی داروی شفابخشی از آب در نیامدند!
امپراطوری سعید جلیلی بر دولت رئیسی؟ /وزارت بهداشت و بازی تاج و تخت جلیلی و قالیباف
به شوخی بگویم شاید ارزش هزینه پروازمان را هم نداشت! اگر اغراق نباشد. تازه یار قدیم که با هواپیمای اختصاصی پریده‌اند و لابد با شمار همراهانی جفت و جور! آن زمان البته چهل‌سال پیش بود و اوان انقلاب اصل رابطه‌سازی در اولویت و دارو و درمان در رتبه بعد.
تبدیل ظرفیت‌های بالقوه به بالفعل البته که از اهداف سفر بودند. احتمال تحقق آن اما صفر یا اندک. یادمان نرود که آن زمان درگیر کوران انقلاب و تحولات توفانی نظام تازه بودیم و شعارهای انقلابی. جنگ هم که شوربختانه از راه رسید. راه‌های سفر و رابطه‌سازی با کشورهایی تاثیرگذار مسدود یا ناهموار بود و به تبع آن دل بستن به تکرر مناسبات با کشورهایی نه چندان تاثیرگذار نیز گریز ناپذیر. چوب لای چرخ مناسبات‌مان با کشورهای تأثیرگذار شعارهای‌مان بود، تندی‌ها و تلخی‌های‌مان بود و شاید افقی نه چندان روش پیش رویمان .خامی‌های‌مان هم که جای والای خود داشتند!
چه شده که همچنان در مسیر مناسباتی کارساز صرف‌نظر از همه پست و بلندها، تجربه‌ها، میوه‌های رسیده و نا‌رسیده و مهم‌تر پشت به بازیگران اصلی جامعه جهانی و حتی بازیگران منطقه‌ای به همان نقطه صفر آغازین رسیده‌ایم و همچنان ناگزیر از تکرار سفرهایی نه چندان ثمربخش و دلگرم‌کننده؛ همچنان اختراع دوباره چرخ؟!
نظر شما