«دانشجو زبان گویای ملت» عنوان یادداشت کمال‌الدین پیرموذن در روزنامه اعتماد است که در آن آمده: در شرایط فعلی، بقای شرافتمندانه کشورها مستقیما به توانمندی‌شان در علم و تکنولوژی و توجه جوامع به مطالبات و نقطه‌نظرات نخبگان و دانشجویان بستگی دارد. شانزدهم آذرماه یادآور شور و حماسه‌ای آگاهانه و بزرگ است که هنوز هم پس از گذشت 69سال پر فراز و نشیب بر تارک تاریخ ایران و جنبش دانشجویی می‌درخشد. جنبش دانشجویی ایران نقش ممتاز خویش را در تحولات سیاسی و اجتماعی کشور کماکان حفظ نموده و علی‌رغم تمامی نامهربانی‌ها و فشارهایی که در طول این فعالیت مجاهدانه بر آن رفته است، توانسته است با نشر اندیشه و آگاهی همچنان پرچمدار حرکت‌های سیاسی و اجتماعی عصر خود و زبان گویای ملت باقی بماند.

بازداشت و محکومیت و تحمل زندان‌ها، هزینه این حرکت سترگ بوده است و در این مسیر آنچه جایی نداشته و نخواهد داشت سکوت است. به دنبال بی‌مهری به یک دختر کشورم، دانشجویان و دانشگاهیان و پزشکان و بانوان در پیدایش انتقادات و اعتراضات شجاعانه به این موضوع دل‌آزار انسانی و به چالش کشاندن موضوع پرحاشیه مرتبط و مسببان  آن، نقش بسزایی داشته‌اند، آنان با حضور خویش در صحنه‌های سرنوشت‌ساز کشور توانسته‌اند در گشایش فضای سیاسی و اجتماعی به عنوان نیروهای پیشرو عمل نموده و در این مسیر سختی‌ها، دشواری‌ها و بی‌مهری‌های فراوانی را تحمل کرده‌اند، جنبش دانشجویی نشان داده است که باید فضای دانشگاه فضایی زنده و عرصه‌ای برای اندیشه‌ورزی و حرکت به سمت مردم‌سالاری در پرتو آموزه‌های سیاسی و اجتماعی و بالاخص اسلامی و فطرت آزادی‌طلب انسان باشد.

دانشجو و دانشگاه همواره زنده است و به رغم تاثیر روشن و سرنوشت‌ساز تاریخ دانشگاه در توسعه کشور و گسترش مبانی علمی و عالی تکنولوژیک و توسعه آگاهی‌های سیاسی و اجتماعی که منجر به تحول عظیم حالیه گردیده، علی‌رغم نامهربانی‌ها، بگیر و ببندها و تجاوز به کتابخانه و محدوده دانشگاه‌ها جنبش دانشجویی همچنان باز، به صورت بالنده در حرکت است.

این جنبش به دلیل ماهیت مردمی خویش و گستره حوزه نفوذ خود از کوچک‌ترین نهادهای اجتماعی تا کلانشهرها و تهران توانسته و  می‌تواند همچنان در نقد سوء عملکردها و اعتراض به کج‌روی‌ و بی‌راهه رفتن‌ها، در کنش‌ها و واکنش‌های سیاسی و در مشارکت یا عدم مشارکت مردم در تعیین سرنوشت آینده خویش، نقش ممتاز و سرنوشت‌ساز خود را حفظ کند.

پر واضح است دانشجویان آگاه و متعهد و وطن‌پرست و آزاده با ایمان کشور، با تکیه بر آرمان‌های والای جنبش دانشجویی و با اتحاد و شجاعت و یکپارچگی، بی‌تردید حرکت اصلاحی و اعتراضی سازنده و منطقی این ملت خاصه بانوان و جوانان و اقوام غیور ایرانی را، با نگاه به درون و با بها دادن به حقوق اساسی ملک و ملت، در محیط دانشگاهی تا حصول نتایجی روشن، شفاف و سرنوشت‌ساز ادامه خواهند داد و شعارهای اصیل انقلاب «استقلال، آزادی و جمهوری اسلامی» را تکرار خواهند کرد.

برای کاهش دردهای ملت، از نادیده گرفتن حق دفاع متهمان دانشجو و جوان و بانوان به عنوان یکی از حقوق اساسی ملت بایستی پرهیز کرد و حق انتقاد، حق اعتراض دانشجویان و بانوان و اقوام و مصونیت پارلمانی دو سه نماینده مردمی و آزاده مجلس شورای اسلامی را پاس داشت تا جهانیان بتوانند دموکراسی و مردم‌سالاری دینی، آزادی، حریت، صداقت، شجاعت و پای‌بندی به ادب و اخلاق و قانون در نظام اسلامی و در محیط سرنوشت‌ساز دانشگاه در آیینه اراده و اقتدار مردم یعنی مجلس شورای اسلامی کارآمد حداکثری در مجالس آینده کشور را ببینند و دانشگاه و مجلس در فضایی آرام و آکنده از حق‌طلبی، منطق، محبت، صراحت و شجاعت، همه توان خویشتن را صرف دانش‌اندوزی و خردورزی و آگاهی‌بخشی و توسعه ایران و تعالی ایرانیان و دفاع از حقوق مشروع و مسلم ملت و خواست‌های بحق آنان کرده و با انسجام داخلی و جذب مشارکت موثر مردم، همگان با هم و مهربانانه در کنار هم در راه اعتلا و رفاه و سرافرازی میهن و مردم عزیز خود قدم بردارند. 

رای و نظر مردم به طور عام و دانشجویان، بانوان و نخبگان در اعمال حاکمیت بایستی نافذ باشد. انتقاد و اعتراض بجا و سازنده، خشم نیست، درمان است. هدیه‌ای است از بانوان و جوانان و دانشجویان جامعه به کشور در جهت نیل به منافع و رشد ملک و ملت. بلوغ فکری و اجتماعی مردم به ویژه جوانان و بانوان، سرمایه‌ای است که همه باید برای ساختن این دیار به آن تکیه کنیم.

عدم پاسخگویی حاکمیت، دولت و مجلس به مطالبات قانونی و مشروع آنان بحران‌ساز است. نمایندگان ملت در مجلس طبق سوگند خود، موظف به پاسداری از حقوق عموم اقشار ملت از جمله دانشجویان و بانوان هستند و ملزم هستند تا در حفظ حقوق همه شهروندان و دانشجویان از اختیارات قانونی خود نهایت استفاده را به عمل آورند. انتقاد و اعتراض، نخستین گام در راه سازندگی کشور و بهبود زندگی هموطنان بوده و نمایندگان نبایستی، به ندرت به قانون اساسی استناد کنند. برخی از اشخاص قدرت‌طلب، به هر تغییر شکلی مستعدند، گهی مشروطه، گاهی مستبدند.