به گزارش آریا، علاوه بر رقابت های شانس مجدد، رده بندی و فینال اوزان 63، 67، 82 و 97 کیلوگرم، مرحله مقدماتی دو وزن پایانی یعنی 60 و 130 کیلوگرم نیز برگزار شد. در شرایطی که صربستان صدرنشین در دو وزن پایانی نماینده ای نداشت، تیم های آذربایجان و ترکیه که دو مدعی دیگر کسب عنوان قهرمانی هستند، کشتی گیران خود را روانه میدان کردند تا در غیاب روسیه بتوانند به قهرمانی جهان برسند. کشورمان نیز در رقابت های امروز دو نماینده از استان خوزستان داشت.
یکی مهدی محسن نژاد در وزن 60 کیلوگرم که اولین حضور خود در رقابت های جهانی را تجربه می كرد و نتوانست به نیمه نهایى برسد و دیگری امین میرزازاده در وزن 130 کیلوگرم. کشتی گیری که سال گذشته در المپیک توکیو پنجم شد و امسال در شرایطی برای نخستین بار در رقابت های جهانی شرکت كرد که رقبا را یكى پس از دیگرى از پیش رو برداشت و راهى فینال شد. اما در دیدارهاى پایانى ٤ وزن دوم، گرایى نقره اى شد و هادى ساروى هم یك برنز گرفت تا ایران در پایان رقابت هاى ٨ وزن یك نقره و یك برنز داشته باشد.
پیش از آغاز مسابقات با توجه به غیبت تیم قدرتمند روسیه، قدرت اول کشتی جهان، بسیاری بر این باور بودند ایران در هر 10 وزن فرنگی، شانس کسب مدال طلا و همچنین عنوان قهرمانی تیمی را دارد! نکته‌ای که مربیان تیم ملی نیز به آن اشاره و اظهار امیدواری می‌کردند در صربستان جشن قهرمانی بگیرند، ولی حالا تنها یک شانس طلا داریم و روی سکوی سوم هم نمی‌رویم!
حرکت دست به عصا و لنگ لنگان پسران محمد بنا در سالن کشتی بلگراد که هر کدام‌شان بدون تردید از فرماندهان اوزان خود بوده‌اند، به خودیِ خود بیان‌گر بروز یک اَبَربحران در کشتی فرنگی ماست که سال گذشته با حضور تیم مدعی روسیه و تنها به علت چند اشتباه، به مقام نایب‌قهرمانی دنیا رسیده بود و الان نفس‌نفس‌زنان در گوشه تشک افتاده و حتی شانسی برای ایستادن روی سکو هم ندارد.
تأکید آقای خاص کشتی فرنگی ایران به طی روند سنتی انتخابی تیم ملی و عدم اعتقاد به چارچوب‌های یک چرخه منظم و مدون مطابق آن چیزی که در کشتی آزاد توسط تیم فنی پژمان درستکار به اجرا در آمده، حالا در مسابقات قهرمانی جهان خودش را نشان داده و شاید یکی از بدترین نتایج تیم ملی این بار در بلگراد به ثبت رسیده باشد.
بر کسی پوشیده نیست که بنا به یک‌سری از شاگردانش اعتقاد راسخ دارد و اهمیت چندانی برای درخشش برخی فرنگی‌کاران مستعد در همان اوزان قائل نیست؛ موضوعی که شاید اطمینان خاطر از بی‌رقیب بودن را به دوبنده‌پوشان تیم ملی در مسابقات جهانی القا کرده و ثبت این نتایج ضعیف هم احتمالا بی‌ربط با آن چه تاکنون رخ داده، نباشد.
قطعاً سلیقه و نظر شخصی سرمربی در کار تعیین ورزشکاران نهایی تیم ملی مهم‌ترین فاکتور تعیین کشتی‌گیران اعزامی است و مانند رشته‌های دیگر در این مسئله هیچ بحثی نیست اما این که نفرات اعزامی به بدترین شکل ممکن نتیجه بگیرند و عیناً در همان اوزان شرایط بهتری هم موجود بوده باشد، کار را برای سرمربی سخت‌تر از همیشه می‌کند و مسئولیت او را بالا می‌برد.
از محمد بنایی که همیشه او را در قامت یک سرمربی خاص، خندان، باانرژی و جذاب دیده بودیم در مسابقات قهرمانی جهان 2022 تصاویری به ثبت رسیده که برای‌مان آشنا نیست. بنا شبیه به آن مرد شکست‌خورده‌ای شده که در المپیک 2016 ریو دیده بودیم؛ مضطرب، افسرده، خسته، ناامید و شرمنده‌تر از همیشه در برابر مردم کشتی‌دوست ایران.
تصمیمات یک سرمربی است که در کنار آن 6 دقیقه‌های طلایی کشتی‌گیر بر تشک، نتایج را تعیین می‌کند. سوای این که اکثر شاگردان محمد بنا از نظر بدنی خسته بودند و این فرسودگی از فاصله چند هزار کیلومتری هم قابل تشخیص بود؛ بنا هم در تعیین نفرات نهایی و پروسه اردویی تیم ملی اشتباهاتی را داشت که کار کشتی فرنگی ایران به این نقطه تلخ رسید.
تقریباً همان سلسله اشتباهاتی که در اردوهای پیش از بازی‌های المپیک 2020 توکیو رخ داد و کشتی‌گیران با مسائلی نظیر اردوزدگی و تخلیه بدنی مواجه شدند، با یک سال فاصله این بار در بلگراد باز هم تکرار شد تا تیم ملی کشتی فرنگی از یک سوراخ 2 بار گزیده شود و شانس مسلم قهرمانی تاریخی جهان مفت از چنگ‌مان بپرد.
هرمانی علی ارسلان، فرنگی‌کار مازندرانی مغضوب محمد بنا در جهان آن هم زیر پرچم صربستانِ میزبان مسابقات هم شاید همان پتک محکم یا ضربه آخری بود که به کالبد ناامید بنا فرو نشست؛ شاگرد طردشده مقابل دیدگان استادش آن چنان روی تشک رقصید و چشم‌ها را به خود خیره کرد که همه بپرسند این ایرانی چرا برای کشورش به میدان نرفته؟!
همین پرسش شاید برای محمد بنا از صد ها انتقاد، متلک و کنایه سخت‌تر و هضمش ناپذیرتر باشد. ارسلان مدال طعنه‌آمیز و مملو از خشمش را دقیقاً در همان وزنی گرفت که کشتی‌گیر منتخبِ بنا نه‌تنها عنوان پنجمی سال گذشته‌اش را بهبود نبخشید، بلکه پیش از رسیدن به نیمه‌نهایی شکست را در عین ناباوری با بدنی خسته و کوفته پذیرفت.
کاپیتان محمدعلی گرایی هم که می‌توانست یکی از شانس‌های اصلی صعود به فینال قهرمانی جهان و صید لااقل یک مدال نقره برای کشورمان باشد، این بار حتی نسبت به سال‌های گذشته‌اش هم ضعیف‌تر ظاهر شد و کشتی را پیش از رسیدن به نیمه‌نهایی وا داد تا تنها امید بنا به سردار جوانش باشد، به برادر کوچک‌تر خانواده گرایی که آن هم به ناامیدی گرایید!
پیش از اعزام به بلگراد شاید محمدهادی ساروی و محمدرضا گرایی صاحبان 2 مدال قطعی و از پیش رزرو شده تیم ملی کشورمان بودند اما اولی در برابر قهرمان پابه‌سن گذاشته المپیک از ارمنستان یک کشتی‌گیر آچمز، از پیش باخته و خسته نشان داد تا همه چیز دقیقاً برعکسِ همان‌طوری که بنا دوست داشت، پیش برود. دومی هم مقابل حریف صرب چیزی برای ارائه نداشت تا شگفتی اصلی در این جا و این وزن رقم بخورد.