به نام خداوند رحمتگر مهربان

چون منافقان نزد تو آيند گويند گواهى مى‏ دهيم كه تو واقعا پيامبر خدايى و خدا [هم] مى‏ داند كه تو واقعا پيامبر او هستى و خدا گواهى مى‏ دهد كه مردم دوچهره سخت دروغگويند (۱)

سوگندهاى خود را [چون] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشته‏ اند راستى كه آنان چه بد مى كنند (۲)

اين بدان سبب است كه آنان ايمان آورده سپس به انكار پرداخته‏ اند و در نتيجه بر دلهايشان مهر زده شده و [ديگر] نمى‏ فهمند (۳)

و چون آنان را ببينى هيكلهايشان تو را به تعجب وا مى دارد و چون سخن گويند به گفتارشان گوش فرا مى‏ دهى گويى آنان شمعك‏هايى پشت بر ديوارند [كه پوك شده و درخور اعتماد نيستند] هر فريادى را به زيان خويش مى ‏پندارند خودشان دشمنند از آنان بپرهيز خدا بكشدشان تا كجا [از حقيقت] انحراف يافته‏ اند (۴)

و چون بديشان گفته شود بياييد تا پيامبر خدا براى شما آمرزش بخواهد سرهاى خود را بر مى‏ گردانند و آنان را مى ‏بينى كه تكبركنان روى برمى‏ تابند (۵)

براى آنان يكسان است چه برايشان آمرزش بخواهى يا برايشان آمرزش نخواهى خدا هرگز بر ايشان نخواهد بخشود خدا فاسقان را راهنمايى نمى ‏كند (۶)

آنان كسانى‏ اند كه مى‏ گويند به كسانى كه نزد پيامبر خدايند انفاق مكنيد تا پراكنده شوند و حال آنكه گنجينه ‏هاى آسمانها و زمين از آن خداست ولى منافقان درنمى‏ يابند (۷)

مى‏ گويند اگر به مدينه برگرديم قطعا آنكه عزتمندتر است آن زبون‏تر را از آنجا بيرون خواهد كرد و[لى] عزت از آن خدا و از آن پيامبر او و از آن مؤمنان است ليكن اين دورويان نمى‏ دانند (۸)

اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نگرداند و هر كس چنين كند آنان خود زيانكارانند (۹)

و از آنچه روزى شما گردانيده‏ ايم انفاق كنيد پيش از آنكه يكى از شما را مرگ فرا رسد و بگويد پروردگارا چرا تا مدتى بيشتر [اجل] مرا به تاخير نينداختى تا صدقه دهم و از نيكوكاران باشم (۱۰)

و[لى] هر كس اجلش فرا رسد هرگز خدا [آن را] به تاخير نمى‏ افكند و خدا به آنچه مى ‏كنيد آگاه است (۱۱)