مطالعات اخیر محققان نشان می دهد که استفاده از دگزامتازون و نانوذرات، عملکرد استنت ها را بهبود می دهند و آن ها انتظار دارند با نفوذ نانوذرات همراه با دگزا به رگ های داخلی عروق کرونر به محل مورد نظر، به دارورسانی مؤثرتری دست یابند.

به گزارش ایسنا، از زمان اولین کاربرد استنت ها برای درمان عروق کرونر مسدود شده، پیشرفت های بسياري نظیر آلیاژهای منیزیم قابل جذب زیستی برای بهبود نتایج بالینی رخ داده است. فناوری استنت قلبی عروقی، از نظر طراحی، مواد، پوشش و بسياري از ویژگی های مرتبط دیگر، به طور مداوم در حال پیشرفت است و سؤال اینجا است که آیا پوشش های حاوی نانوذراتی راه حلی برای استنت های نسل بعدی هستند؟

در این راستا دانشمندان اخیراً آلیاژ مبتنی بر منیزیم (WE۴۳) را با دگزامتازون بسته بندی شده با نانوذرات پلیمری، بعنوان استنت آزمایش کرده اند و یافته های این مطالعه به عنوان پیش اثبات نتایج جالبی در پی داشته است.

توسعه استنت های دارویی (DES) یک دستاورد کلیدی در فناوری استنت در نظر گرفته می شود، زیرا تنگی مجدد را بطور قابل توجهی از ۲۰ تا ۳۰ درصد در استنت فلزی برهنه به ۳ تا ۲۰ درصد در استنت حاوی دارو، کاهش داده است. فناوری DES شامل پوشاندن داربست های استنت با دارویی حاوی پلیمرهای دائمی است. از نخستین کشف DES، دستخوش تغییرات متعددی شده که از جمله می توان به استفاده از داروهای زیستی به جای ترکیبات مصنوعی، طرح های مختلف استنت، پوشش های پلیمری مختلف و راهبردهای به دام افتادن دارو اشاره کرد. با این وجود، خطرات ترومبوز و تنگی مجدد استنت هنوز با کاربرد DES همراه است.

برای کاهش عوارض بعداز استفاده از استنت، مواد دائمی داربست استنت با مواد قابل جذب زیستی جایگزین شد. از آنجایی که این مواد با موفقیت خطر ترومبوز را از بین برده اند، نیازی به درمان طولانی مدت ضد پلاکتی وجود ندارد. در مقایسه با مواد پلیمری قابل جذب، استفاده از فلزات و آلیاژهای فلزی برای توسعه داربست استنت، خواص مکانیکی فوق العاده را نشان می دهد.

منیزیم و آلیاژهای آن به دلیل زیست سازگاری قابل توجه و خواص مکانیکی جالبی که دارند، بعنوان مواد امیدوارکننده برای داربست های استنت فلزی پیشنهاد شده اند. با این وجود، به دلیل فعالیت الکتروشیمیایی بالا، آلیاژهای مبتنی بر منیزیم مستعد خوردگی سریع هستند. این عیب تولید استنت های دارویی بر پایه Mg را محدود می کند و استفاده از پوشش های مختلف مبتنی بر اکسید گرافن یا میکرو/نانوذرات، عملکرد استنت های مبتنی بر Mg را بهبود بخشیده است.

دگزامتازون( دگزا) یک عامل درمانی است که دارای خواص ضد التهابی بوده و از تکثیر سلول های ماهیچه صاف (SMCs) جلوگیری می کند. کاربرد دگزا در فناوری DES نتایج بالینی رضایت بخشی را نشان داده است. اخیراً دانشمندان WE43 (پوشش داده شده با نانوذرات بارگذاری شده با دگزا) را بعنوان یک ماده استنت جدید با استفاده از روش الکترواسپری ارزیابی کردند.

سطح پوشش داده شده با نانوذرات با استفاده از میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت که نشان داد نانوذرات به شکل گرد بوده و اندازه اکثر نانوذرات زیر ۲۰۰ نانومتر است. تجزیه و تحلیل SEM همچنین ماهیت و توزیع همگن نانوذرات را نشان داد. اندازه، مورفولوژی و پراکندگی نانوذرات نقش مهمی در رهاسازی دارو و جذب سلولی دارند.

به نقل از ستاد نانو، چندین مطالعه نشان داده است که نانوذرات با اندازه بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ نانومتر میتوانند به لایه داخلی دیواره عروق نفوذ کرده و عوامل درمانی را ارائه دهند. بنابراین، باتوجه به اندازه نانوذرات بارگذاری شده با دگزا که به تازگی روی استنت WE43 پوشانده شده اند، انتظار می رود که با نفوذ به رگ های داخلی عروق کرونر به محل موردنظر برسند و دارورسانی مؤثر را امکان پذیر کنند.

ارزیابی ویژگی های سطح این ماده نشان داد که زبری سطح پوشش نانوذرات حدود ۷۰۰ نانومتر است که به افزایش آب گریزی سطح آن کمک می کند. برای تجزیه و تحلیل خاصیت آزادسازی دارو، محققان ویژگی آزادسازی دو گروه از نمونه ها، یعنی WE43 و فولاد ضد زنگ را مقایسه کردند. نمایه انتشار نشان داد که ۲۵ درصد دگزا در پنج ساعت اول آزاد شد. البته دانشمندان الگوی انتشار داروی مشابهی را در هر دوی گروه به مدت ۱۲۰ ساعت مشاهده کردند.