سرویس خارجی: «سید حسن نصرالله»‌ دبیر کل حزب‌الله لبنان ناگفته‌هایی را از نقش «حاج قاسم سلیمانی» فرمانده فقید نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران در جنگ ۳۳ روزه سال ۲۰۰۶ مطرح کرد.
وی در این سخنرانی گفت: بعد از آزادی جنوب لبنان در ۵ خرداد ۱۳۷۹ دیداری داشتیم و این دیدار در شورای جهادی و با حضور حاج قاسم بود و در این دیدار برآوردی مطرح بود که پیروزی در سال ۲۰۰۰ یک پیروزی تاریخی محسوب می شد و سران رژیم صهیونیستی از این دستاورد مقاومت لبنان و حزب الله چشم پوشی نخواهند کرد و یک روز به حزب الله حمله خواهند کرد تا حزب الله را نابود کنند. زمان این جنگ معلوم نبود اما همیشه در حال آماده باش بودیم. از طرف دیگر، وظیفه بسیار مهمی داشتیم که آزادی تمامی اسرا در زندان های رژیم صهیونیستی بود و ما در حال برنامه ریزی برای اجرای عملیات اسیرگیری از صهیونیست ها برای آزادی اسرایمان بودیم. موضوع سوم نیز‌ آزادسازی دیگر بخش های اشغالی لبنان بود. اسرائیل به لبنان یعنی در واقع به زمین و آب لبنان طمع داشت و این نیاز به قدرتی بیش از آنچه در سال ۲۰۰۰ یا پیش از آن بود،‌ داشت تا با ایجاد بازدارندگی به دشمن بفهمانیم که هرگونه تجاوز با پاسخ مواجه خواهد شد. بنابراین با موارد مطرح شده باید به زیرساخت‌های قدرتمندی نسبت به قبل می رسیدیم و به سلاح های جدید و امکانات جدید دست می یافتیم که همه این مسائل بدون حضور حاج قاسم امکان پذیر نبود و حاج قاسم در خلق این چشم انداز سهیم بود و باور و اعتقاد ایشان به این چشم انداز بسیار مهم بود.
اگر حمایت ایران و تلاش های حاج قاسم نبود تمامی اینها نوشته ای بر روی کاغذ باقی می ماند. حاج قاسم این موارد را به گوش مقامات جمهوری اسلامی رساند و این مسائل نیاز به امکانات زیادی داشت و به صورت دقیق این موضوعات را پیگیری می کرد. باید تحولی در قدرت موشکی، پهپادی و تسلیحاتی حزب الله صورت می گرفت. اقدام ویژه‌ای که حاج قاسم انجام داد این بود که از برادران و حاج عماد مغنیه خواست برنامه ای سالانه داشته باشند. تا پیش از سال ۲۰۰۰ برنامه سالانه نداشتیم اما پس از این تاریخ، برنامه سالانه داشتیم و حاج قاسم گفت من امکانات را فراهم می کنم اما باید برنامه ریزی روزانه را کنار گذاشته و برنامه سالانه داشته باشیم و بگوییم در این یک سال چه کاری بکنیم و دوره‌های آموزشی، تاسیس پادگان و غیره برنامه ریزی شود. نقش حاج قاسم، اول مشارکت در ایده پردازی، همفکری و طراحی بود و دوم با دستور کار جدید موافقت کرد و سوم متعهد شد که تمامی پشتیبانی‌های لجستیکی را تامین کند و مهم تر از همه پیگیری‌های پیاپی وی بود.
حاج قاسم، هم در سطح تصمیم گیری مشارکت داشت و هم امکانات و مقدمات را فراهم می کرد و به صورت روزانه پیگیری می کرد. ایشان هر دو سه هفته یک بار به لبنان می آمد و کارها را پیگیری می کرد تا جایی که برخی برادران خسته می شدند و از وی می خواستند به آنها فرصت بدهند. این ویژگی بعد ها در حوادث سوریه و عراق نیز بسیار بروز یافت. حاج قاسم همچنین در تعیین حاج عماد مغنیه نقش داشت. بنابراین ما وارد مرحله جدیدی شدیم و این موضوع مطرح شد که ما نیازمند توان موشکی هستیم و دیگر به کاتیوشا با برد ۲۰ کیلومتر نمی‌توان اکتفا کرد. انتقال این موشک ها به لبنان کار بسیار سختی بود و پنهان کردن و انبار کردن آنها و استفاده از آنها در زمان جنگ نیز مهم بود و همه این ها نیازمند دقت، بردباری، صبر و آرامش بود که این هنر حاج قاسم و حاج عماد بود. اهمیت حاج قاسم این بود که برادران را تشویق می کرد ایده جدید مطرح کنند و سپس این ایده را قبول می کرد. تمامی هم و غم حاج قاسم، قدرتمند شدن مقاومت بود. در جنگ ما به مغز متفکر حاج قاسم نیاز داشتیم. در تمامی دیدارها حاج قاسم حاضر بود و پیشنهادات را بررسی می کرد. مسئله دیگر حلقه وصل وی با مسئولان جمهوری اسلامی بود. بنابراین ایشان ارتباط با نیروی قدس در ایران را از لبنان انجام می داد.