اما مهم‌تر از ابعاد تجاری ماجرا و اینکه آمریکایی‌ها تا چه اندازه از حضور قدرت‌های فوتبالی نظیر بارسا و رئال منتفع می‌شوند، جنبه‌های فنی این اتفاقات هم قابل بحث‌ است. دو روز قبل عکسی از گرگ برهالتر، سرمربی تیم ملی آمریکا و کارلو آنچلوتی سرمربی رئال مادرید منتشر شد که با یکدیگر دیدار داشتند. برهالتر با حضور در کمپ تمرینی قهرمان اروپا، با بازیکنان و سرمربی این تیم دیدار کرد و ساعاتی را با آنها گذراند. قطعا با یک دیدار نمی‌توان از دریای دانش یک کادر مجرب بهره‌مند شد، اما گاهی همین دیدارهای ساده هم مخصوصا از نظر انگیزشی و روحی مفید هستند. در واقع تاثیراتی که دیدار با بزرگان فوتبال دارد، بر کسی پوشیده نیست چه بسا که نقل قول‌های فراوانی در همین زمینه از اهالی فوتبال به یادگار مانده است.

در این میان اما یک نکته غم‌انگیز هم برای ما وجود دارد. درست همان زمانی که سرمربی یکی از تیم‌های هم‌گروه ایران این‌گونه با یکی از بهترین سرمربیان تاریخ دیدار می‌کند، در کشور ما نصف بازیکنان تیم ملی رسما اعلام می‌کنند سرمربی را قبول ندارند! این نمایی عریان از تفاوت سطح ما و رقیب حیثیتی‌مان است؛ تفاوت میان دو فدراسیونی که یکی به دنبال پیشرفت است و در دیگری جنگ قدرت بی‌امان در گرفته است. آنجا برهالتر با آنچلوتی دست دوستانه می‌دهد و بر اعتبارش افزوده می‌شود، اینجا بازیکن لژیونر ما در پورتو حتی از رویارویی با سرمربی هم کراهت دارد! فرق نمی‌کند این مصائب ناشی از وزن کم نیمکت تیم ملی یا ظرفیت پایین بازیکنان باشد؛ مهم این است که ما از رفتارهای متداول در فوتبال جهان فاصله داریم. امیدواریم نمود عینی و فوری این تفاوت را در جام‌جهانی قطر نبینیم، چرا که احتمالا نتایجش بسیار غم‌انگیز خواهد بود.