نهم تیرماه ۱۳۵۱، تیم منتخب تهران و تیم بایرن مونیخ در ورزشگاه آزادی دیدار دوستانه‌ای داشتند که در نهایت با نتیجه ۶ بر ۳ و شکست مهمان به پایان رسید.
دقیقا ۵۰ سال پیش در چنین روزی، مونیخی‌ها به دعوت باشگاه پاس به تهران آمده بودند، دو بازی دوستانه با تیم‌های پاس و منتخب تهران (همان تیم ملی) داشتند.
در دروازه تیم ایران، مرحوم ناصر حجازی ایستاده بود، اما درون دروازه بایرن سپ‌مایر حضور نداشت. ایران ستاره‌های خود را به میدان برده بود؛ همایون بهزادی، جعفر کاشانی، صفر ایران‌پاک، ناصر حجازی، غلامحسین مظلومی، مصطفی عرب (کاپیتان)، مجید حلوایی، پرویز قلیچ‌خانی، ابراهیم آشتیانی، اما بر اساس آنچه مرحوم دکتر حمیدرضا صدر در کتاب «پسری روی سکوها» آورده، ستاره‌های ژرمن میلی به دویدن و بازی جدی نداشته‌اند.
مرحوم صدر که در تاریخ ۹ تیر ۱۳۵۱ این بازی را از نزدیک در ورزشگاه آزادی تماشا کرده، در صفحه ۱۹۷ کتاب در وصف این بازی و شکست غیرمنتظره مونیخی‌ها می‌نویسد: «.. تمایلی به کسب پیروزی نشان نمی‌دهند. با بی میلی می‌دوند و از سر سیری به توپ ضربه می‌زنند. سست و رخوت ناک. متکبر و پرنخوت. خونسرد و بی رغبت. می‌دانید فوتبال با دنبال توپ دویدن و ضربه زدن فرق دارد. می‌دانید فوتبال با شور بازیکنان برای کسب پیروزی پیروزی، فوتبال می‌شود. شورانگیز بودن بازی از جدی بودنش بر می‌خیزد نه از گل هایش؛ بنابراین آنچه می‌بینید فوتبال نیست. بکن بائر، بکن بائر نیست. مولر، مولر نیست. ژرمن‌ها خواب زده به نظر می‌رسند. خمیازه می‌کشند. بازیچه شده اید. بایرنی‌ها در بازی بعدی مقابل پاس ۱-۱ متوقف خواهند شد. آن‌ها برای تفریح به تهران آمده اند. برای ریخت و پاش. برای شب زنده داری و عیش و نوش. تعطیلات تابستانی شان از دیشب آغاز شده. با دریافت ۶ گل در تهران. با دهن کجی به ما.»
