ماه به طور متوسط حدود 384 هزار کیلومتر با زمین فاصله دارد و نزدیکترین جرم آسمانی به سیاره ما است. قطر آن حدود 3500 کیلومتر است، یعنی یک چهارم قطر زمین. این نسبت 1:4 بزرگتر از هر قمر دیگری نسبت به سیاره‌اش در منظومه شمسی است، به همین خاطر ماه تاثیر قابل توجهی بر شریک سیاره‌ای خود دارد. ولی اگر ماه ناگهان ناپدید شود چه اتفاقی ممکن است بیفتد؟

اگر چنین اتفاقی بیفتد مردمی که نزدیک اقیانوس‌ها زندگی می‌کنند تغییری فوری را در جزر و مد می‌توانند مشاهده کنند؛ ابعاد جزر و مد بیش از نصف کاهش خواهد یافت. تغییر جزر و مد می‌تواند تاثیر چشمگیری بر اکوسیستم‌ها در امتداد تمام خطوط ساحلی داشته باشد، به طوری که موجودات دریایی مانند سختپوستان کشتی‌چسب، خرچنگ‌ها، صدف‌های خوراکی، و ستاره‌های دریایی ممکن است منقرض شوند.

حیوانات خشکی، به ویژه حیوانات شب‌زی که برای شکار بر روشنایی ماه متکی هستند، ممکن است به قدری سردرگم شوند که نهایتاً از شدت گرسنگی بمیرند. از آنجا که تمام اکوسیستم‌های زمین به یکدیگر متکید، یک واکنش مشخص که با منقرض شدن موجودات ساحل‌زی شروع شود ممکن است منجر به به‌خطر افتادن بقای انسان شود.

زمین به خاطر جاذبه ماه است که 23و نیم درجه نسبت به محور خود زاویه دارد. بدون ماه این زاویه از 10 تا 45 درجه ممکن است متغیر باشد، که باعث تغییر فصل‌ها و اقلیم زمین می‌شود. نزدیکتر شدن به زاویه صفر درجه نسبت به محور باعث می‌شود که فصل‌ها شکل نگیرند، و انحراف زاویه‌ای خیلی بیشتر از آن می‌تواند منجر به تغییرات آب‌وهوایی شود، که احتمالاً حتی موجب بروز یک عصر یخبندان جدید گردد.

انسان‌ها برای کاشت و برداشت محصولات کشاورزی به فصل‌ها و اقلیم‌ها نیاز دارند. تغییر این الگوها که در طی هزاران سال شکل گرفته‌اند می‌تواند به طرز چشمگیری توانائی انسان برای پرورش و تولید غذا را کاهش دهد.

سوای اینها، ماه، که عمر آن حدود 4 و نیم میلیارد سال تخمین زده شده است، یک شریک ضروری در رقص کیهانی حیات است. بدون آن، زندگی بر روی زمین بالاخره به پایان می‌رسید، و ما آنهمه داستان‌های شگفت‌انگیز فرود آپولو و غیره را نداشتیم.

منبع: اسلش‌گیر