صاحب‌خبر - امارات به طوررسمی خبر درگذشت خلیفه بن زاید رئیس امارات و حاکم شانزدهم ابوظبی را منتشر کرد.وی که در سال ۲۰۱۴ سکته کرده بود، از آن زمان در انظار عمومی ظاهر نشد و به صورت نادر، گاهی عکس و مطلبی از او منتشر می‌کردند.حتی چند ماه بود که شایعه فوت او منتشر شد اما دیروز به طوررسمی این موضوع اعلام شد.در امارات عزای عمومی اعلام شده و پرچم ها تا ۴۰ روز نیمه افراشته خواهد بود. در این مدت محمد بن زاید یکی دیگر از فرزندان شیخ زاید وبرادر کوچک تر شیخ خلیفه که ولیعهد امارت ابوظبی بود، در اغلب ملاقات‌های رسمی، به نمایندگی از او شرکت می‌کرد و اداره این کشور را در دست داشت . خلیفه بن زاید متولد ابوظبی در سال ۱۹۴۸ است و فرزند ارشد «زاید بن سلطان آل نهیان» مؤسس دولت امارات متحده عربی به شمار می‌رود که بلافاصله پس از فوت پدرش به عنوان حاکم ابوظبی و در نوامبر ۲۰۰۴ به عنوان رئیس امارات متحده عربی انتخاب شد.وی دومین رئیس دولت امارات متحده عربی از زمان تأسیس این کشور در تاریخ ۲ دسامبر ۱۹۷۱ و شانزدهمین حاکم امارت ابوظبی است.او همچنین در آکادمی نظامی سندهرست انگلستان تحصیل کرده بود و سابقه نخست‌وزیری و جانشینی فرمانده کل نیروهای مسلح امارات در زمان حکومت پدرش را داشت. امارت ابوظبی، بزرگ ترین امارت در میان هفت امارتی است که با هم «امارات متحده عربی» را تشکیل داده‌اند و شیخ یا رئیس امارت، ریاست کشور را نیز بر عهده دارد.انتظار می‌رود محمد بن زاید جانشین شیخ خلیفه شود و به شکل رسمی ریاست امارات متحده عربی را به دست بگیرد.نگاهی به کارنامه یک سال اخیر امارات در حوزه سیاست خارجی نیز نشان می‌دهد که ابوظبی در اتخاذ رویکردهای خود در روابط خارجی با یک تناقض جدی روبه رو است.دولت امارات رویکردی نو به توسعه مناسبات با کشورهایی همچون ایران، عراق، روسیه و سوریه داشته که به نوعی نشئت گرفته از نگاه واقع بینانه این کشور به معادلات سیاسی و امنیتی منطقه و نقش و تاثیرگذاری کشورهای مختلف در آن است.در همین حال امارات گسترده‌ترین روابط اقتصادی، سیاسی و امنیتی را نیز با رژیم صهیونیستی در پیش گرفته که در تعارض آشکار با اقدامات این کشور در توسعه روابط با کشورهای اصلی در محور مقاومت است.در پیش گرفتن سیاست همگرایی با رژیم صهیونیستی برای جلب رضایت غرب و دادن تعهد به انگلیس درباره تامین انرژی غرب، نمودی از این رفتار است.رهبران امارات‌ خاصه محمد بن زاید با اتخاذ این رویکرد برآن هستند تا حداکثر منافع را برای این کشور کسب کنند، اما روند تحولات منطقه و جهان بیانگر این حقیقت است که دوران دل بستن به وعده‌های غرب و کم توجهی به کانون‌های اصلی قدرت در منطقه پایان یافته است.∎​