«سلام به مردم خوب مازندران و درود به تمام دوست‌داران باشگاه پرافتخار نساجی قائم‌شهر
هر آغازی پایانی دارد و اینجا نقطه پایان یک سال و اندی عشق‌بازی من با شما عزیزان است که از سلام اول تا کلام آخر رفیق بودید و پای عشق‌تان به نساجی ایستادید.
من هم مثل شما عاشق بودم که پای این عشق حرص می‌خوردم و خدا شاهد است که تمام هست و نیست خودم را برای سربلندی نساجی گذاشتم.
از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، از همان روزهای اول که به نساجی آمدم، در یک جنگ نابرابر، با آنها که نساجی را حیات خلوت خود می‌دیدند، جنگیدم و در میدان مسابقه زورم رسید پرچم نساجی را به اهتزاز در آورم، اما حریف بازی‌های پشت پرده شان نبودم.
شما که غریبه نیستید، از همان روز که با دست خالی معادلات مدعیان را به‌هم زدیم، این روز را می‌دیدم و همین شد که می‌خواستم بعد از قهرمانی در جام حذفی خلاف میل باطنی‌ام از نساجی جدا شوم، اما ماندم تا رفیق نیمه راه نباشم.
از آغاز عملیات نجات نساجی و جشن بقا در لیگ بیستم تا جشن قهرمانی در جام حذفی، نساجی را بخشی از وجود خودم دیدم و امروز خوشحالم که نساجی بخش مهمی از کارنامه مربیگری من شده و من هم بخشی از تاریخ این باشگاه پرافتخار هستم.
تنها حسرتم این است که چرا در فصل جاری در خانه به میدان نرفتیم تا نفس‌تان را مثل بازی‌های حذفی پشت خودم داشته باشم و حس کنم پشتم به کوه است.
وجدانم راحت است که ذره‌ای کم نگذاشتم و اگر روی نیمکت یا در رختکن عصبانی شدم، از تعصبم است که دوست ندارم بازنده و شرمنده باشم.
حالا که تصمیم بر این است این نقطه، پایان همکاری من و نساجی باشد، دست یکایک شما نازنینان را به گرمی می فشارم و امیدوارم نساجی بدون من به این مسیر موفقیت ادامه بدهد که حق شماست نه تنها بر بام فوتبال ایران که بر بام فوتبال آسیا باشید.
چرخ بازیگر از این بازیچه‌ها بسیار دارد.
از تک‌تک هواداران نساجی، از مالک و تک‌تک مدیران باشگاه، از یکایک همکارانم و نفر به نفر بازیکنانم حلالیت می‌طلبم که اگر برافروخته شدم، تنها برای روشن ماندن چراغ نساجی و بالا رفتن پرچم نساجی بود.
خوشحالم با نساجی جامی را دوباره به دست آوردم که بعضی‌ها سال‌هاست هرچه می‌زنند و می‌کوبند دست‌شان به آن نمی‌رسد.»