توماس توخل برای نجات تیمش باید کاری انجام می داد. همانند کاری که در وقت استراحت پس از اتمام 90 دقیقه و پیش از شروع وقت های اضافه انجام داد. او تابلوی بزرگی در دست داشت و به میان بازیکنانش رفت تا توضیح بدهد که برای شکست رئال چه کاری باید انجام دهند. مارکوس آلونسوی خسته و ویران، از میان پاهای هم تیمی هایش به تابلو نگاه می کرد و سعی داشت حدس بزند مربی با رسم خط و خطوط روی تابلو، چه خواسته هایی در 30 دقیقه وقت اضافه دارد ولی آن ایده های تاکتیکی در ورزشگاهی با 60 هزار نفر تماشاگر به چه کار می آمدند؟ 60 هزار نفری که منتظر بلعیدن ستاره های چلسی همچون غذایی روی میز بودند.

شاید خیلی ها به روح اعتقاد نداشته باشند اما اگر در قبرستان تنها باشید و ناگهان صدای باز شدن قبرها و پاهایی روی برگ ها شنیده شود، حتی آماده ترین عضلات نیز منقبض می شوند و این اتفاق برای قهرمان اروپا روی گل سوم رئال رخ داد. آنها مرده ای را دیدند که از تابوت بیرون می آمد. ناگهان تمام داستان های ترسناکی که قبلا از برنابئو شنیده بودند، برای‌شان تداعی شد و به این باور رسیدند که آن داستان ها واقعیت داشته اند. 

آنچه در شب های لیگ قهرمانان و در برنابئو رخ می دهد، قابل مقایسه با هیچ چیز دیگری نیست. فقط اگر موزه پرادو اعلام کند که پنج‌شنبه‌ها، از ساعت 6 تا 7 بعد از ظهر، ولاسکز در اتاق 12 حاضر می‌شود تا لاس منیناس را دوباره نقاشی کند، قدرت رقابت با فضای برنابئو در لیگ قهرمانان را خواهد داشت.