مصطفی جوادی از چهره‌های جوان و نوظهور وزنه‌برداری ایران است که این روزها نامش را همه می‌شنوند. دلیلی که باعث شده تا این جوان ۲۱ساله کرجی خبرساز شود، نایب‌قهرمانی او در مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۲۱ تاشکند است. او با عملکرد رضایت‌بخشی که در این روی
داد مهم داشت، توانست در دسته ۸۱ کیلوگرم نایب‌قهرمان شود. جوادی رکورد ۱۶۳ کیلوگرم را در حرکت یک‌ضرب (برنز)، ۲۰۴ کیلوگرم را در حرکت دوضرب (نقره) و مجموع ۳۶۷ کیلوگرم را به ثبت رساند و در مجموع نفر دوم جهان شد. دسته ۸۱ کیلوگرم در حالی از سال ۲۰۱۸ به اوزان وزنه‌برداری اضافه شده که تیم ملی ایران تا پیش از این نتوانسته در آن صاحب مدال جهانی شود. دقایقی با دارنده مدال برنز آسیا هم‌کلام شدیم تا از اوضاع و احوال او در تاشکند بیشتر بدانیم. هرچند جوادی دل پردردی دارد و بیشتر از اینکه از افتخارآفرینی‌اش صحبت کند، از شرایط نامناسبی که بر وزنه‌برداران ملی‌پوش حاکم است، می‌گوید. گفت‌وگوی او را در ادامه می‌خوانید.
از اولین تجربه حضورتان در مسابقات جهانی بگویید. فکرش را می‌کردید مدال بگیرید؟
تجربه خیلی بزرگی بود. خوشحالم که توانستم در اولین دوره حضورم در رقابت‌های جهانی روی سکو بروم. خوشبختانه در این مدت روند تمرینی خوبی داشتم. در تمرینات توانسته بودم چنین وزنه‌هایی را بزنم. حتی یک بار رکورد دوضرب دنیا را که ۲۰۸ کیلوگرم هم بود، زدم. اما همه می‌دانند شرایط تمرین و مسابقه با هم خیلی متفاوت است. در مسابقات تنها سه فرصت برای زدن رکورد داری و با توجه به جو سنگین آن رکوردزدن خیلی سخت است. با همه اینها من از نتیجه‌ای که گرفتم راضی هستم؛ چراکه در اوج آمادگی بودم و هر شش حرکتم را کامل و صحیح مهار کردم. هرکس استارت‌لیست مسابقات را نگاه می‌کرد، اصلا شانسی برای مدال‌گرفتن من متصور نبود؛ همه می‌گفتند رکوردها بالاست و رقابت تنگاتنگ.
نکته مهمی که خیلی عملکرد شما را در رقابت‌های جهانی برجسته کرده، این است که در چند ماه گذشته افزایش رکورد بالایی داشتید.
من فروردین امسال در رقابت‌ها قهرمانی آسیا در دسته ۷۳ کیلوگرم شرکت کردم. آنجا فقط در حرکت یک‌ضرب (۱۵۱ کیلوگرم) مدال برنز گرفتم، در دوضرب ۱۸۳ کیلوگرم را بالا بردم و در مجموع پنجم شدم. متأسفانه دلایل زیادی باعث شد تا در این مسابقات نتوانم به نتیجه دلخواهم برسم. اول اینکه پروازمان دچار نقص فنی شد و دیر به محل رقابت‌ها رسیدیم و بدنم هم خیلی روی فرم نبود. بعد از مسابقات آسیایی، دسته‌ام را تغییر دادم و به ۸۱ آمدم؛ همین تغییر وزن هم به خودی خود باعث افزایش رکوردم شد. خدا را شکر با برنامه‌ریزی‌هایی هم که از طرف کادر فنی انجام شد، توانستم روز به روز بهتر شوم و رکوردهایم را ارتقا دهم.
و دیگر اینکه نایب‌قهرمانی شما، اولین مدال جهانی وزنه‌برداری ایران در دسته ۸۱ کیلوگرم است.
بله، برایم جای خوشحالی است. من خودم تا پیش از این نمی‌دانستم که ایران در دسته ۸۱ کیلوگرم مدال جهانی ندارد. دسته ۸۱ کیلوگرم از سال ۲۰۱۸ به اوزان وزنه‌برداری اضافه شده و نایب‌قهرمانی من اولین مدال در این دسته حساب می‌شود.
تیم ملی وزنه‌برداری در حالی عازم رقابت‌های جهانی شد که رئیس فدراسیون وزنه‌برداری قبل از اعزام از اوضاع نامناسب مالی این فدراسیون به‌شدت گلایه کرد. این جریانات در برنامه‌های شما هم تأثیر داشت؟
متأسفانه بله. ما شرایط اردویی خوبی برای این مسابقات نداشتیم؛ به‌خصوص اردوی آخر که اصلا در شأن وزنه‌برداران تیم ملی نبود. برنامه غذایی‌مان این‌قدر افتضاح بود که سرمربی تیم ملی خودش برایمان عسل می‌خرید و سر سفره صبحانه می‌آورد. منوی ناهار و شام هم به همین شکل بود. طوری که همه بچه‌ها مجبور بودند خودشان از جیبشان هزینه کنند و از بیرون غذا بخرند. خودمان سیب‌زمینی می‌خریدیم تا بپزیم که بعد از تمرین برای ریکاوری بخوریم.
چرا فدراسیون برای این اردو حداقل یک اسپانسر برای تیم نگرفت که با این شرایط اعزام نشوید؟
راستش من در جریان جزئیات مسائل مالی فدراسیون نیستم و نمی‌دانم اسپانسرگرفتن به چه شکل است، ولی می‌دانم وضع مالی فدراسیون این‌قدر خراب است که حقوق‌های ملی‌پوشان را هم نداده است. ما سه ماه است که حقوق نگرفته‌ایم و می‌گویند پول نداریم. جالب اینجاست که حقوق‌هایمان دو میلیون تومان بیشتر نیست. منی که در اردوها رکورد جهانی را زدم باید حقوقم دو میلیون تومان باشد!
الان روی صحبتتان با چه کسانی است؟
روی صحبتم با مسئولان وزارت ورزش است. وزارت ورزش متولی اصلی این حوزه است. مگر غیر از این است که وزنه‌برداری همیشه و هر جا از ورزش آبروداری کرده است. وزارتخانه در این اردوها سراغی از ما نگرفت که ببیند داریم چه کار می‌کنیم. چرا یک قهرمان ملی برای اینکه بخواهد پرچم کشورش را بالا ببرد باید از جیب خودش خرج کند. وقتی چیزی نمی‌کاریم نباید توقع برداشتی هم داشته باشیم. وزنه‌برداری این‌قدر بی‌اهمیت شده که حتی مسابقات جهانی آن را هم پخش نمی‌کنند. من نیم‌ساعت قبل از مسابقه‌ام فهمیدم که شبکه ورزش می‌خواهد مسابقات فرمول یک را پخش کند. صداوسیما باید بیاید بگوید دلیل این کارش چیست. چرا پخش رقابت‌های فرمول یک را به مسابقات تیم ملی کشورشان ترجیح می‌دهند. فقط یک ورزشکار می‌تواند بفهمد که این برخوردها چقدر تحقیرآمیز است. وزنه‌برداری خیلی وقت است که دیگر شأن و شخصیت گذشته خود را ندارد.
برنامه بعدی‌تان چیست؟
مدتی ریکاوری می‌کنم و به تمرینات برمی‌گردم. سال آینده، سال پرفشاری داریم. بازی‌های آسیایی و کشورهای اسلامی را داریم که برای ورزش کشور مهم است. در کنار آن رویدادهای دیگری هم داریم. ان‌شاءالله هدفم این است که در این بازی‌ها قهرمان شوم. تازه از الان کار من شروع شده است. هدف بزرگ‌ترم هم حضور در بازی‌های المپیک ۲۰۲۴ است. من برای المپیک ۲۰۲۰ توکیو شانس کسب مدال بودم اما متأسفانه به خاطر مصدومیت (دیسک کمر) و شرایط پیچیده انتخابی‌های المپیک، فرصت حضور در این بازی‌ها را از دست دادم. اگر می‌توانستم در انتخابی‌ها شرکت کنم احتمال مدال‌گرفتنم در المپیک توکیو خیلی زیاد بود. حالا می‌خواهم این بدشانسی را در المپیک پاریس جبران کنم.
در آخر چه صحبتی دارید؟
می‌خواهم از مربی شخصی‌ام آقای محسن بیداریان تشکر کنم. ایشان برای من خیلی زحمت کشیدند تا به این مرحله برسم. از تلاش‌های کادر فنی هم ممنونم.
نظر شما