در برخی از نامگذاری‌ها هم ستون‌های خودرو را به سه دسته جلو، مرکز و عقب تقسیم‌بندی می‌کنند، اما وقتی خودرو استیشن یا شاسی بلند باشد دیگر ستون عقب کمی گیج‌کننده می‌شود. برای همین در خودروهای استیشن و شاسی‌بلند ستون‌هایی که از سقف به سمت عقب کشیده شده‌اند به ستون «د» (D-Pillars) نام‌گذاری شده‌اند. در مورد خودروهایی مثل لیموزین که کشیده‌اند و بیش از یک ستون بین درب‌ها دارند ستون «ب‌۱» و ستون «ب ۲» به تعداد ردیف‌های صندلی نام‌گذاری می‌شوند. حالا اصلا چه نیازی است که این ستون‌ها از هم تمیز داده شده یا نام‌گذاری شوند؟ شاید مهم‌ترین دلیل آن این است که مصرف‌کنندگان راحت‌تر آنها را بشناسند. ممکن است در توصیف خودروها هنگام خرید بشنوید که «ستون «آ» کمی ضخیم است و امکان دارد کمی مانع دید راننده شود.» با این توضیح، حالا شما بهتر می‌تواند تشخیص بدهید که منظور کدام بخش از خودرو است. معمولا این اشکال در خودروهای قدیمی‌تر مشاهده می‌شود و بیشتر زمان گردش به چپ یا عبور پیاده‌ها رخ می‌دهد. بهبود دید این روزها به مساله مهمی تبدیل شده است. اگر به خودروهای دهه ۵۰، ۶۰ و ۷۰ نگاه کنید، ستون‌هایی که از سقف کشیده شده‌اند با استانداردهای امروز از رشته‌های ماکارونی باریک‌ترند و شاید از لحاظ دید خیلی عالی بودند، اما وقتی بحث ایمنی خودرو پیش می‌آید، مخصوصا در تست‌های تصادف خودرو به ویژه تست واژگونی و غلت خوردن، اهمیت خیلی زیادی پیدا می‌کنند. در اینجا خیلی هم خوب نیست که از رشته‌های ماکارونی نازک‌تر باشند. در ضمن در همان سه دهه، ستون‌های «ب» در پشت درهای جلو نداشتند و در اصطلاح به آنها سقف سخت می‌گفتند. هرچند ستون‌های موردنظر به خودرو زیبایی می‌داد و دید راننده به اطراف را بهتر می‌کرد، اما از لحاظ ایمنی و تست تصادف به هیچ‌وجه مطلوب نبود. در آن زمان سقف سخت‌ها بیشتر در خودروهای دو درب، چهار درب و حتی استیشن هم دیده می‌شدند و نسبت به سدان‌هایی که ستون «ب» داشت گران‌تر هم بودند. اما امروزه به خاطر الزامات ایمنی دیگر خبری از سقف سخت‌ها نیست، در عوض گاهی برای خلق آن زیبایی، ستون «ب» را سیاه می‌کنند و ‌تریم کروم را در اطرافش به کار می‌گیرند. همین تکنیک را روی ستون «د» خودروهای شاسی بلند نیز انجام می‌دهند.