با مرور آمارهای اقتصادی ایران در یک دهه اخیر می توان به راحتی پی برد که که در ۱۰ سال گذشته، رشد اقتصادی کشور نزدیک به صفر بوده است. این در حالی است که به جمعیت ایران در ۱۰ سال گذشته حداقل نزدیک به ۱۰ میلیون نفر اضافه شده است. این بدین معناست که کیک اقتصاد کشور ثابت مانده است، اما ۱۰ میلیون نفر بیشتر از ۱۰ سال پیش از آن کیک تغذیه می‌کنند. این امر بیانگر است که ۱۰ میلیون نفر بیشتر بر سر همان کیک گذشته نشسته‌اند.

مردم وضعیت اقتصادی را کاملا درک می کنند

مرتضی افقه استاد دانشگاه چمران اهواز در گفتگو با خبرنگار گسترش نیوز درباره وضعیت اقتصاد بحران زده ایران اظهار کرد: تحلیل شرایط فعلی اقتصاد ایران چندان پیچیده نیست. افرادی هم که خیلی در حوزه اقتصاد کارشناس نیستند می توانند وضعیت فعلی را درک کنند. وقتی که درآمد ملی اضافه نشده است و جمعیت کشور افزایش یافته، یعنی سرانه مصرف کشور کاهش پیدا کرده است. ملاک رفاه مردم حداقل با دو شاخص اندازه گرفته می شود. یکی درآمد سرانه و دیگری ضریب جینی یه همان توزیع درآمد است. اکنون متاسفانه هردوی این شاخص ها، روند مثبت نداشته است.هم شاهد کاهش درآمد ملی و هم درآمد سرانه هستیم و ضریب جینی هم افزایش پیدا کرده است.

وی ادامه داد: این عوامل نشان می دهد که همین مختصر کیک اقتصاد هم نصیب عده کمی شده است. براساس ضریب جینی انبوده مردم از همان مختصر کیک اقتصاد هم بی بهره مانده اند. این امر به معنای این است که سطح رفاه مردم کاهش پیدا کرده است و عده بییشتر که زیر خط فقر بوده اند، ففیرتر شده اند و عده ای زیادی هم که در طبقه متوسط جامعه قرار داشته اند به زیر خط فقر رسیده اند.

نشانه ای از بهبود دیده نمی شود

استاد دانشگاه چمران در مورد اینکه چشم انداز آینده اقتصاد ایران با توجه به این شرایط چگونه خواهد بود، اظهار کرد: برای آینده باید از دو راه ورود کنند که متاسفانه در دولت سیزدهم نشانه ای از روند جدی بهبود شرایط دیده نمی شود. اکنون ما در شرایطی هستیم که تحولات ساختاری داخلی مانع تولید و پیشرفت هستند. این شرایط در کوتاه مدت نه قابل انجام است و نه اراده ای برای تغییرات ساختاری وجود دارد. تنها راهی که در کوتاه مدت برای خروج از وضعیت بحرانی وجود دارد. حل مشکل تحریم ها است. بدون حل این مشکل بعید است خیلی تحول جدی در کوتاه مدت در زندگی مردم ایجاد شود. اگر وضعیت بدتر نشود، بعید است که وضعیت بهتر از قبل شود.

افقه در پایان و در پاسخ به این سوال که آیا نمونه‌ای د جهان سراغ داریم که بدون تعامل با جهانیان از تله توسعه یافتگی نجات پیدا کند، اظهار کرد: کشوری که می خواهد به رفاه برسد، نمی تواند با دنیا مراوده نداشته باشد. آنهم برای کشوری همانند ما که شدیدا وابسته است به درآمدهای نفتی. ما نتوانستیم و نخواستیم وابستگی به نفت را کم بکنیم. عملا با این وضعیت رسیدن به توسعه و پیشرفت وجود نخواهد داشت. اگر اکنون بگویند که اقتصاد کشور رشد داشته، به علت آن ضریب جینی نامناسب عده ای کمی از رشد اقتصادی بهره می برند. چه برسه به اینکه رشدی نبوده و تولید ملی ثابت مانده و در برخی از موارد هم کاهش داشته است.