محمد مشاری؛ بازار: گروه اول ادعا می کنند که روزهای سبز یک بازی و فریب بیش نیست و از هر فرصتی برای خروج که نه برای فرار باید استفاده کرد. این گروه فکر می کنند کسانی که سهام می خرند قربانیان بی تجربه و بی منطق هستند و گرنه با وجود یک بازار ۲۴ ساعته بدون دامنه نوسان و حجم مبنا و چپ چپ نگاه کردن های ناظر بازار بورس و فرابورس چه دلیل منطقی وجود دارد که آدم پول بی زبانش را توی بورس بیاورد.

با این ها که صحبت می کنید همیشه یک لیست بلند بالا از شرکتهایی دارند که از اول سال یا از مرداد سال قبل، ۴۰ یا ۵۰ یا ۸۰ درصد افت قیمت داشته اند . معمولا حکشتی و خودرو و شپنا دلیل اصلی آن ها برای فرار از بازار هستند. معمولا اخبار دست اول جنگ در خلیج فارس، تحریم های جدید و عدم تصویب FATF و پیک چندم کرونا را باید از این ها پرسید.

گروه دوم ادعا می کنند این روزها ارزان ترین چیزها سهم است. این گروه برای اثبات حرفهایشان قیمت رب و خیارشور و مداد و خودکار را مثال می زنند. این گروه کسانی را که سهم نمی خرند افرادی بی تحلیل و بی عقل و فاقد منطق و خشک و دگم و متعصب و وطن فروش می دانند. افراد این گروه همیشه مثال هایی دارند برای سهامی که سقف قیمتی خود در سال گذشته را رد کرده اند. کچاد و کگل و هرمز و ارفع عمده پشتوانه سیستم تصمیم گیری آن هاست. این ها معمولا می دانند که پول صندوق توسعه ملی چه روزی و چه ساعتی واریز می شود یا منشی نائب رئیس دوم دفتر کمیسیون مخالفت با قیمت گذاری دستوری کی قرار است سخنرانی کند؟!

اما دسته سومی نیز بدون سر و صدا تمرکزشان را گذاشته اند روی جزییات. روی محصولات و نرخ ها و اندازه بازار و سهم از بازار و حاشیه سود و طرح های توسعه. این ها کاری به کار کسی ندارند. کم اند و انگشت شمار. بخاطر همین یک گروه حساب نمی شوند. البته که این ها هیچ وقت یک گروه حساب نشده اند معدودند. سرشان به اکسل خودشان و گزارشات روی کدال و گزارشات زیر کدال(به کدال نیامده)گرم است. این ها صبورند و کم حرف و کم حاشیه و کم ریسک و پرسود اما کم اند.
این ها در برابر سوالات جنگ و تحریم همان جوابی را می دهند که در برابر سوالات حمایت از بازار می دهند. اینها اصلا همین یک جمله دو کلمه ای را بیشتر بلد نیستند.