گروه سیاست سایت فردا - تحریم هستیم و فروش نفت هم سخت است. این یعنی منطقا هر فرصتی برای فروش نفت باید مورد استقبال قرار بگیرد و به منبع درآمدی برای کشور تبدیل شود اما بعضا مشتری‌هایی پیدا می‌شوند که نمی‌تواند از وجودشان خیلی خوشحال شد. یا حداقل نمی‌تواند به معامله با آنها خیلی دل بست. نمونه‌اش همین طالبان که در گفتگویی با وابسته تجاری ایران در افغانستان پیشنهاد کرده نفت ایران را بخرد. 

باید دید که این پیشنهاد چه پاسخی از ایران می‌گیرد. البته اظهارات امروز حسین امیرعبداللهیان در دیدار با همتای پاکستانی مبنی بر انجام تعاملات تجاری با افغانستان این گمانه را تقویت می‌کند که جواب ایران مثبت باشد. 

کارشناسان امر اما نظرات متفاوتی در این رابطه دارند. مثلا یوسف مولایی استاد حقوق بین‌الملل در گفت‌وگویی با کانال تلگرامی «عصر ما» گفته که «تجارت با طالبان اگرچه به صورت دوفاکتو به معنای به رسمیت شناختن آنها است اما در مقابل اینکه سفارت و کنسولگری‌های ایران در افغانستان فعال هستند امر مهمی تلقی نمی‌شود و اینکه سفارت فعال است و سفیر ایران با وزیر خارجه طالبان دیدار می‌کند خواه ناخواه به معنای به رسمیت شناختن است».

امیر پسنده‌پور کارشناس مسائل منطقه و افغانستان اما از زاویه دیگری به موضوع نگاه کرده و در مصاحبه با همین کانال تلگرامی اصلاح‌طلب با اشاره به اینکه «در سالهای اخیر افغانستان خریدار نفت ایران و نیز یکی از منابع تامین دلار برای ایران تحت تحریم بوده» می‌گوید: «ایراد کار این است که دارایی‌های ارزی افغانستان در بانک‌های خارجی بعد از سقوط دولت افغانستان و تسلط طالبان مسدود شده درمقابل ایران هم تحت تحریم بانکی است. با این حساب طالبان بهای نفت ایران را یا از راه تهاتر خواهد داد یا بصورت چمدانی. داد و ستدی که شبیه یک تجارت قاچاقی و زیرزمینی است و اگر طرف مقابل در پرداخت بهای نفتی که گرفته خلف وعده کند هیچ مرجع رسیدگی حقوقی برای آن وجود ندارد».

ایراد مورد اشاره او اما احتمالا خیلی هم جدی گرفته نشود چون تحریم بودن ایران و سختی که دریافت پول‌هایمان داریم مختص افغانستان نیست و درباره سایر مشتری‌ها هم صدق می‌کند. موضوع مهم‌تر احتمالا این است که طالبان با این اوضاع اقتصادی که دارد اصلا توان خرید نفت از ما را دارد یا نه؟  همچنین باید دید سیاست رسمی ایران در این باره چیست و چه می‌کند؟