به گزارش خبرنگار آریا - الهام آزاده رنجبردکتری زبان وادبیات فارسی قزوینی بمناسبت روز شعروادب پارسی گفت:
  
سید محمد حسین بهجت تبریزی كه بعدها نام " شهریار " را برگزید ازمشهورترین شعرای معاصر است كه شاهكارهایی در حوزه شعر ایران طی نیم قرن اخیرخلق نموده است. وی در سال 1285 هجری شمسی در شهرستان تبریز و درخانواده ای فرهنگی و صاحب نام بدنیا آمد. دوران كودكی شهریار مصادف بود با ایام نهضت مشروطیت و به هم ریختگی شدید اوضاع اجتماعی تبریز؛ لذا وی مدتی طعم ناامنی و آوارگی را چشید و در روستاهای اطراف تبریز و از جمله ده آبا و اجدادی اش خشكناب به سر برد.استاد شهریار تحصیلات خود را در تبریز آغاز و در مدرسه دارالفنون تهران به پایان برد و پس از اتمام دوره متوسطه وارد دانشكده پزشكی شد ولی در سال ششم در حالی كه چند ماه بیشتر به اتمام دوره نداشت به علت فقر و تنگدستی و درپی یك شكست عاطفی (كه به دنبال عشقی ناكام برای او پیش آمد ) تحصیل طب را رها كرد و به شاعری روی آورد.ویژگی استاد شهریار مهارت وی در سرودن انواع شعر سنتی اعم از قصیده ، مثنوی ،غزل، قطعه و رباعی بود. اوج هنر استاد در اشعار تركی آذربایجانی از جمله منظومه حیدربابایه سلام بود كه در زمره برترین شاهكارها ی ادبیات تركی آذربایجانی به شمار می رودوموجب شهرت وی در خارج از مرزهای ایران شد. بیشترین لطایف طبع شهریار در قالب غزل نمودار گشته و غزلیات وی كه اكثرا یادگاردوران جوانی شاعراست از لحاظ زبان و احساس دراوج پختگی و غنای طبع است . استاد سید محمدشهریار در سال 1367 در سن 82 سالگی درگذشت و در مقبره الشعرای تبریز آرام  گرفت .
وی درخصوص شعرهای شهریار گفت: جوشش ایران دوستی درشعرهای شهریار كاملا به چشم می خورد. اوبا وطن دوستی هدف خود را آشكار نموده است. او رمزماندگارخود را فقط وفقط در جاودانگی سرزمینش می داند  ودرشعرهایش هویت ملّی وایرانی را بیان می كند هیچ وقت قلمرو جغرافیایی ایران درنظرش به عنوان مرز های امروزی نبوده است.امّا  توصیف سرزمین را به روشنی می توان دید.اساس هویّت شهریار درآثارش ریشه داشتن در خاك ایران است . ایرانی كه ازنونهالی تا كهن سالی شهریار را پرورده است و ریشه های وجودش در عمق این خاك دویده و از آن خاك روزی خورده است. پس دلبستگی شهریار به ایران جاودانی است واگر اورا هزار بارهم بیازمایند ثابت خواهد كرد كه همیشه برای ایران حاضر به جانبازی است.
رنجبرافزود: شهریار در جوانی در تهران با بزرگان هنر و ادب همنشینی و دوستی داشت، ازجمله با ابوالحسن صبا، محمدتقی بهار و عارف قزوینی. در سالهای بعد نیز با نیما یوشیج، هوشنگ ابتهاج، کریم امیری‌فیروزکوهی و برخی دیگر از هنرمندان دوستی و رابطه داشت.
شهریار در اشعار دیگر شاعران 
سایه:
ترانۀ غزل دلکشم مگر نشنفتی          که رام من نشدی آخر ای غزال رمیده؟
خموش سایه که شعر تو را دگر نپسندم که دوش گوش دلم شعر شهریار شنیده
نیما یوشیج:
رازی است که آن نگار می‌داند چیست رنجی است که روزگار می‌داند چیست
آنی که چو غنچه در گلو خونم از اوست من دانم و شهریار می‌داند چیست
مهدی اخوان ثالث:
شهریارا تو همان دلبر و دلدار عزیزی نازنینا تو همان پاک‌ترین پرتو جامی
ای برای تو بمیرم که تو تب‌کردۀ عشقی ای بلای تو به جانم که تو جانی و جهانی
فریدون مشیری:
در نیمه‌های قرن بشرسوزان
اشک مجسمی بود در چشم روزگار   جان‌مایۀ محبت و رقّت ای وای شهریار
تخلص‌های محمدحسین بهجت تبریزی
رنجبر افزود: او ابتدا تخلص «بهجت» را انتخاب کرده بود. پس از مدتی اما «شهریار» را با تفأل به حافظ برگزید و به همین نام نیز معروف و مشهور شد.
شهریار، شاعر اهل بیت
وی  درادامه گفت:  در میان اشعار شهریار، عشق به اهل بیت به ویژه اشتیاق به ولایت امیر مؤمنان علی (ع) جلوه خاصی دارد که شیفتگان اهل بیت را به شدت مفتون ساخته است. شعر شب و علی ،هدیه عید غدیر و شعر معروف علی ای همای رحمت ، از جمله این موارد است.
   
این استاد دانشگاه درپایان افزود: شهریارشاعر سه زبانه است. تمام وجود شهریار انرژی و خیز یادگیری بود. او به همه زبانها و ملّتها احترامی كامل دارد. در اشعار او بر خلاف برخی از شعرای قومگرا نه تنها هیچتوهینی به ملل غیر نمی شود بلكه او در جای جای اشعارش می كوشد تا با هر نحو ممكن سبب انس زبان های مختلف را فراهم كند . اشعار او به سه زبان تركی آذربایجانی، فارسی و عربی است. به عقیده ی برخی دیگراز ادبای ایران در ظرف ششصد سال اخیر یعنی پس از حافظ شعر شهریار از لحاظ زیبائی و هنر و ایجاز وتأثیر بویژه در نوع غزل كم نظیر است. امّا هرگز نمرده است، زیرا اكنون نام او زیبنده روز ملّی شعر و ادب ایران  در 27 شهریور و نیزصدها، میدان، خیابان، مركز فرهنگی ، بوستان و... در كشورمان ونیز در ممالك حوزه های تركستان و قفقازیه و تركیه می باشد.