گروه سیاسی فردا: متن این یادداشت به شرح زیر است:

دولت های گذشته در ابتدای کار نام‌هایی برای خود انتخاب کردند که وقتی نگاه می کنیم کارنامه‌ هیچ کدام‌شان با آن نام ابتدایی همخوانی نداشت. مثلا دولت آقای روحانی را دولت تدبیر و امید می نامیدند اما آیا امروز وقتی نگاه می کنیم واقعا تدبیری از آن دولت می بینیم یا سرمایه اجتماعی خود را افزایش یافته می یابیم؟

بزرگترین تدبیر دولت گذشته در سیاست خارجی بود، برجام به کجا رسید؟ بنابراین انتخاب شعارهایی از این دست برای دولت هرچند منفی نیست اما خیلی محل ارزش گذاری و ارزیابی نیست که بر اساس آن بگوییم جهت گیری کلی دولت طبق همین شعار معلوم و تعیین می شود.

آنقدر کار در مقابل دولت سیزدهم وجود دارد که دولتمردان نمی دانند از کجا شروع کنند. آنقدر مشکلات زیاد است که نمی دانند کدامیک را اولویت دهند. الان کرونا اولویت است یا اشتغال؟ افزایش سرمایه اجتماعی و امید جامعه اولویت است یا رفع تحریم ها؟

امروز کاری که درباره نقد دولت آقای رئیسی انجام می شود که بخشی را هم رسانه های اصلاح طلب دنبال می کنند، افزایش مطالبات عمومی و فشار آوردن به دولت است که گویی دولت باید بتواند سریع همه مشکلات را حل کند. خود آقایان {اصلاح طلب} 8 سال نتوانستند این مشکلات را حل کنند چه طور انتظار دارند این دولت ظرف دو ماه تا 6 ماه مشکلات را حل کند. امروز آنچه در حال اتفاق افتادن در دولت است تغییر سبک حکمرانی است. اگر این سبک عوض شود خیلی تغییرات در مسائل دیگر اتفاق می افتد.

آقای روحانی 2 سال در دفترش بود اما آقای رئیسی یک ماه از شروع ریاست جمهوری اش نگذشته که به خوزستان، بهشت زهرا و داروخانه می رود تا ببیند مردم چه مشکلاتی دارند. حضور بین مردم و دریافت موضوعات و مسائل از نزدیک کمک می کند به تصمیم گیری بهتر برای حل یا رسیدگی به آن موارد.

انتظار عجیب و غریبی از دولت نداریم، درست است دولت سیزدهم شعارهایی داده است اما قطعا شعارهایش به پای قبلی ها نمی رسد، حتی برابری هم نمی کند. داعیه این دولت آن است که آمده کار کند. امروز یک امیدی را در جامعه شاهد هستیم، حتما باید تا یک سال، یک سال و نیم دیگر باید صفر کنیم، تا قضاوت های دقیق تری داشته باشیم. در مجموع مردم امیدوارند چون اگر امیدوار نبودند به آقای رئیسی رأی نمی دادند. این دولت باید کاری کند آنهایی هم که امیدوار نبودند امیدوار شوند.