پرتابگران همه بدن‌هایی ورزیده داشتند و غالباً پرتاب‌هایی خوب، اما امروز، روز سعید افروز بود؛ جوانی که جثه‌اش در قیاس با برخی رقبا ترکه‌ای به نظر می‌رسید. افروز با پرتاب‌های خود اما همه را متعجب کرد و دیگر فیلمبردار تلویزیون ژاپن سراغ «دیه‌گو فرناندو مندس» کلمبیایی نمی‌رفت که تا پیش از افروز رکوردشکن پارالمپیک بود.

افروز با چهار پرتاب کار را تمام کرد و نیزه را بیش از 40 متر پرتاب کرد، پنج سانتیمتر هم بیشتر. او که از موفقیت امروزش اطمینان داشت، دیگر به دنبال پرتاب‌های پنجم و ششم هم نرفت و منتظر پرتاب مائوریسیو والنسیای کلمبیایی ماند.

همه کارهای امروزِ افروز به یادماندنی شد؛ چشمان گریانش در زمان پرتاب‌های والنسیای کلمبیایی و اینکه هر لحظه به طلا نزدیک‌تر می‌شد، بوسه چندباره‌اش به نقش پرچم ایران روی پیراهنش، توسل مدامش به ائمه در زمان پرتاب‌ها و ژست نابش در کنار تابلوی رکوردشکنی.

امروز روز افروز بود. روزی طلایی و به یادماندنی.