به گزارش بولتن نیوز، به نظر می‌رسد منتقدان در چند سال گذشته، همه از فیلم‌های ترسناک شوکه شده اند. شوک یکی از ترفند‌های آسانی است که سازندگان فیلم‌های ترسناک همیشه از آن استفاده کرده اند. شوک آسان و موثر است، اما عوامانه و پست است. فیلم‌های ترسناک به گونه‌ای است که تنش مخاطب را به سمت یک قله افزایش می‌دهد، سپس با یک فریاد، مخاطب را به یک فرورفتگی می‌اندازد. این روش در فیلم های ترسناک، روش یکسانی است که ما را به همان نقطه اول برمی گرداند و فاقد فکری ارزشمند است.

اما فیلم‌هایی مانند فیلم موروثی (Hereditary) به کارگردانی آری اَستر در سال ۲۰۱۸، فیلم برو بیرون (Get Out) به کارگردانی جردن پیل، و فیلم جادوگر (The Witch) به کارگردانی رابرت اگرز، این موضوع را تغییر داده اند. آن‌ها در مطبوعات به خاطر بلند پروازی هایشان، وجدان‌ اجتماعی و شایستگی شان مورد ستایش قرار گرفته اند. با این حال،آن‌ها نمی‌توانند فیلم‌های ترسناکی باشند، زیرا فیلم‌های ترسناک فقط هیجان انگیز هستند.

اما داستان‌های ترسناک مدتهاست که با مضامین عمیق تری از تجربه انسان روبرو شده اند. فرانکشتاین (Frankenstein) غنی از پرسش در مورد معنای پرورش و همدلی است.

فیلم مورد غیرعادی دکتر جکیل و آقای هاید (The Strange Case of Dr Jekyll and Mr Hyde)، دوگانگی انسان را بررسی می‌کند. گفتنی است که ژانر ترسناک، یکی از پردرآمدترین ژانر فیلم‌ها است.

در تصویر طرحی از مقاله Penny Illustrated آمده است که صحنه‌هایی از تولید دکتر جکیل و آقای هاید در سال ۱۸۸۸ در West End را نشان می‌دهد.

مقالات برجسته در هالیوود ریپورتر و واشنگتن پست سعی در طبقه بندی فیلم‌ها به صورت وحشت زیاد (elevated horror) و وحشت هوشمندانه (smart horror) دارند. در همه این اصطلاحات، منظور ژانر وحشت است. فیلم‌های این ژانر، یک حقیقت تاریک را فاش می‌کنند.

ایده فیلم درب شیطان (The Devil’s Doorway) می‌توانست یک فیلم ترسناک باشد. سازندگان در ابتدا می‌خواستند یک فیلم در ژانر ویدئوی پیدا شده (found-footage film) بسازند.

در مطالعات ژانر، «ویدئوی پیداشده»، یک ژانر فیلم است که در آن تمام یا بخشی از اتفاقات داستان از طریق ویدئو‌هایی که توسط شخصیت‌های داستان ضبط‌شده یا در حال ضبط است، روایت می‌شود.

در این ژانر، یک یا چندین شخصیت در داستان، اقدام به فیلم‌برداری می‌کنند و فیلم از طریق تصاویر همان دوربین روایت می‌شود. مانند فیلم پروژه جادوگر بلر (Blair Witch Project) یا فیلم فعالیت فرا طبیعی (Paranormal Activity)، فیلم‌هایی که ادعا می‌شود بدون ویرایش توسط شخصیت‌های فیلم نمایش داده شده است.

آن‌ها می‌خواستند که فیلم را در خشکشویی متروکه مگدالن، فیلمبرداری کنند. خشکشویی‌های مگدالن در ایرلند، موسساتی بودند برای اسکان زنان افتاده بودند که تقریباً ۳۰۰۰۰ نفر از آن‌ها در این موسسات در ایرلند محبوس بودند. «زن افتاده» اصطلاحی باستانی برای توصیف زنی است که معصومیت خود را از دست داده است. در انگلیس در قرن نوزدهم، این معنا با بی بند و باری زن ارتباط نزدیک داشت.

با این حال، استفاده از تاریخچه آن مکان‌ها به عنوان یک زمینه صرف برای پویایی فیلم، وحشت آن جا را کاملا از دست می‌داد. مانند اینکه آن مکان به یک پارک تفریحی تبدیل شود؛ بنابراین پیشنهاد شد به جای آن یک فیلم ترسناک ساخته شود.

در سال ۱۹۶۰، دو کشیش موظف به ثبت اسناد معجزه مریم که در آنجا اتفاق افتاده است، وارد خشکشویی می‌شوند. همانطور که آن‌ها تصاویر را جمع می‌کنند و با راهبه‌ها مصاحبه می‌کنند، مشخص می‌شود که اتفاق دیگری در جریان است. با این حال، این مکاشفات وهم ناک فیلم نیست که آن را به یک فیلم ترسناک تبدیل کرده است. بلکه آن چیزی است که این دو کشیش واقعاً مستند می‌کنند. چیز‌هایی شبح وار وجود دارد، اما وحشت واقعی، آغاز آهسته فهم وضعیت زندگی واقعی برای کشیشان و از طریق آن‌ها، بینندگان است که توسط کلیسای کاتولیک و مکانی که از آن چشم پوشی می‌شود، روایت می‌شود.

واکنش منتقدان

فیلم ترسناکی که در خشکشویی مگدالن ضبط شده، ممکن است منتقدان را در خانه، فقط به خاطر بدسلیقگی. شوکه کند. همانگونه که کمدی Hungry که در زمان قحطی سیب زمینی ایرلند تنظیم شده بود، قبل از پخش به انتقاد فراوان گرفته شد.

اما ترس و کمدی به گونه‌ای با هم مرتبط هستند. ما وحشت می‌کنیم یا سرگرم می‌شویم، زیرا چیزی را درست می‌شناسیم بدون اینکه به آن فکر کنیم. جای تعجب نیست که جردن پیله، که برنده اسکار بهترین فیلمنامه برای فیلم برو بیرون (Get Out) شد، کار حرفه‌ای خود را با نوشتن کمدی آغاز کرد. مانند کمدی، وحشت نیز باید مشتعل شود. با هیچ چیز نمی‌توان شوخی کرد، مگر آن که با حسن نیت شوخی شود.