به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وزارت نفت، رضا دهقان، معاون توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت ایران صبح امروز (دوشنبه، ۲۷ اردیبهشت‌ماه) در آئین امضای قرارداد توسعه میدان گازی فرزاد «ب»، گفت: این میدان در مرز آبی ایران و عربستان واقع شده و عربستان در حال برداشت از این مخزن مشترک است.

وی توضیح داد: در اجرای طرح توسعه میدان فرزاد «ب»، دو سکوی سرچاهی (فرعی و اصلی) هر کدام مشتمل بر چهار حلقه چاه تولیدی ساخته و نصب خواهد شد که تأسیسات جداسازی روی سکوی اصلی قرار می‌گیرد و سیال ترش که در سکوی فرعی تولید می‌شود با خط ۲۰ اینچی به طول سه کیلومتر به سکوی اصلی می‌رسد. در ادامه، گاز ترش و میعانات از طریق خط لوله ۳۶ اینچی و ۱۰ اینچی هریک به طول ۲۳۰ کیلومتر به تأسیسات دریافت گاز و جداسازی میعانات می‌رود و از آنجا گاز ترش به پالایشگاه‌های فازهای ۱۲، ۱۳، ۱۴، ۱۹ و ۲۲ تا ۲۴ پارس جنوبی و میعانات به پالایشگاه‌های فازهای ۱۲ و ۱۹ واقع در منطقه پارس ۲ انتقال می‌یابد.

معاون توسعه و مهندسی شرکت ملی نفت ایران مدت زمان اجرای طرح را ۶۰ ماه و سرمایه‌گذاری آن را ۱۷۸۰ میلیون دلار اعلام کرد و گفت: با اجرای این طرح توسعه، روزانه ۲۸ میلیون مترمکعب گاز ترش یعنی معادل یک فاز پارس جنوبی، همچنین ۵ هزار بشکه میعانات گازی (معادل یک‌هشتم پارس جنوبی) و ۱۲۰۰ تن گوگرد از میدان فرزاد «ب» برداشت می‌شود.

دهقان با بیان اینکه اگرچه هدف‌گذاری تولید این میدان معادل یک فاز پارس جنوبی است، اما کار توسعه در این میدان به مراتب سخت‌تر از پارس جنوبی است، توضیح داد: گاز میدان فرزاد، گازی خشک است. دمای این مخزن ۱۲۸ درجه سانتی‌گراد و فشار مخزن ۹ هزار PSI است که هم دما و هم فشار حدود ۲ برابر پارس جنوبی است. ترکیبات گوگردی در سیال تولیدی ۳۶ هزار PPM یعنی در مقایسه با پارس جنوبی حدود هشت برابر و ناخالصی‌های گاز مثل نیتروژن و گاز کربنیک هم نسبت به پارس جنوبی حدود سه برابر است، همچنین این میدان در فاصله ۲۳۰ کیلومتری از خشکی قرار دارد که از این حیث نیز ۲ برابر فاصله پارس جنوبی تا خشکی است.

دهقان با اشاره به اینکه این مقایسه نشان می‌دهد در میدان فرزاد با پیچیدگی‌ها و عدم‌قطعیت‌های بسیاری روبه‌رو هستیم و مجموع این عوامل، عملیات حفاری، استخراج، انتقال گاز به خشکی و فرآورش گاز را سخت می‌کند، ادامه داد: خط لوله انتقال گاز میدان فرزاد، سخت‌ترین خط لوله دریایی است که در کشور اجرا می‌شود. طبیعی است در چنین شرایطی، توسعه این میدان در مرحله طراحی نیازمند دانش و فناوری پیشرفته و در مرحله تأمین تجهیزات، نیازمند تجهیزاتی با تکنولوژی‌های بالا و آلیاژهای خاص و مقاوم در برابر خوردگی است.