امروز قریب 14 سال است که همانند یک سرباز در تیم ملی والیبال کشورم خدمت کرده‌ام. در تمام‌رده ها بوده‌ام و با مربیان مختلف کار کرده‌ام. فراز و نشیب‌ها دیده‌ام و در کنار هم تیمی‌هایم، بردها را به شادی و باخت‌ها را به اندوه سپری کرده‌ام.

در بالاترین سطح بازی‌های والیبال برای سربلندی کشورم جنگیده‌ام. در آسیا به بالاترین افتخارات و در سطح جهان به مقام‌هایی قابل احترام و بسیار ارزشمند دست یافته‌ام. همه اینها، زمانی ارزش مضاعف و بی همتا و غرورانگیز پیدا کرده که با رضایت و شادمانی مردم دوست داشتنی کشورم همراه شده است.

من نیمی از عمرم را به دلخوشی های مردم و هیجانات مثبت آنها گره زده‌ام. از خدای خودم شاکرم و بی تردید قدر این موهبت را می دانم. امروز بار دیگر این موهبت شامل حالم شده است. بسان 14 سال گذشته طعم بسیار شیرین دعوت به تیم ملی را باز هم می‌چشم. شاید بهتر از هر کسی می دانم که فراسوی این دعوت، چه انتظارات و مسئولیت و وظیفه سنگینی نهفته است.

اما امروز شرایطم با سال‌های پیش متفاوت است. وظایف و مسئولیت‌های دیگری در بستر خانواده برایم ایجاد شده که گریزی از آنها نیست. به تازگی ازدواج کرده‌ام و شرایط زندگیم ایجاب می‌کند که به التزامات و انتظارات زندگی تاهلی پاسخ دهم و دغدغه‌های ایجاد شده، طلب می‌کند که مدتی در اختیار خانواده باشم و این با زندگی اردویی منافات بسیار دارد.

در خدمت تیم‌ملی بودن گرچه از بزرگترین افتخارات است اما تمرکزی‌کامل و توجهی تمام و کمال می‌خواهد. بعید می دانم در شرایط موجود زندگیم بتوانم این تمرکز را فراهم کنم.

لذا ضمن سپاس بی پایان از مربیان و کادر فنی و فدراسیون محترم والیبال و پوزش از مردم علاقمند به این ورزش پرطرفدار اعلام می‌دارم که در این دوره متأسفانه نمی‌توانم در خدمت تیم کشورم باشم. قویاً باور دارم که دوستانم به بهترین شکل ممکن تیم را پیش خواهند برد. افتخارات دیگری در راه است و من نیز همانند مردم کشورم به تماشای مسابقات خواهم نشست و برای موفقیت دوستانم هورا خواهم‌کشید.

مسئولیت سنگین عضویت در تیم ملی و تجربه 14 ساله ایجاب می‌کند که این بار از دور، نظاره گر موفقیت‌های تیم‌ملی کشورم باشم. به امید ریشه‌کن شدن این بیماری منحوس و حضور در سالن‌های والیبال‌همچون‌همیشه.