شفقنا- مرحوم آیت‌الله ‌العظمی حاج سید احمد زنجانی در کتاب «الکلام یجرّ الکلام» درباره حضرت ابوطالب (ع) و مناقب ایشان می‌نویسد: «…… ابن ابى‌الحدید در فضل امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) مى‏‌گوید:
«چه گویم در حقّ کسى که پدرش، ابوطالب، بزرگ بطحا و شیخ قریش و رئیس مکّه بود. گفته‌‏اند که کم است اینکه فقیر و نادار، سیّد و بزرگ بوده باشد؛ ولى ابوطالب، بزرگ بود؛ در حالتى که نادار و بى‏‌مال بود، قریش او را شیخ مى‏‌گفتند.»

ابن ابی‌الحدید گرچه امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را نشناخته، ولى ابوطالب را خوب شناخته که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را با او تعریف و براى او به جهت فرزندى او، اثبات فضل مى‌‏نماید. مى‏‌گویند: على اللّهى‏‌ها، على (علیه السلام) را خوب شناخته‌‏اند، ولى خدا را نشناخته‌‏اند.

بارى! ابوطالب، کفیل پیغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) بود، ساعتى در شب و روز مفارقت از او نمى‏‌کرد. در رختخواب خود، او را با خود مى‏‌خوابانید و وقتى که فرزندانش مى‏‌خواستند ناهار و شام بخورند، مى‌‏فرمود: باشید تا فرزند من حاضر گردد. پس پیغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) مى‌‏آمد، با آن‌ها غذا مى‌خورد.
خلاصه، جناب ابوطالب، آن حضرت را در پوشش و نفقه، مقدّم بر خود و بر جمیع اهل‌بیت خود مى‏‌داشت.

پیغمبر (صلّی‌الله‌علیه و آله) هم در مقابل آن، فرزند او، على (علیه‌السلام) را در دامن تربیت خود تربیت نمود. چون در قریش قحطى شد، ابوطالب، عیالمند بود و بى‏‌بضاعت. حضرت رسول (صلّی‌الله‌علیه و آله) به دو عمّ خود، حمزه و عباس اشاره کرد که بار ابوطالب را سبک کنید. پس از وى خواهش کردند که کفالت فرزندان خودش را به ایشان واگذار کند. گفت: عقیل را براى من بگذارید؛ بقیّه، هر کدام را مى‏‌خواهید بردارید.

پس عبّاس، طالب را گرفت و حمزه، جعفر را و حضرت رسول (ص)، على (علیه‌السلام) را و به آن‌ها فرمود: «من برگزیدم از براى خود، آن را که خداوند برگزیده براى من، که على (علیه‌السلام) باشد.» پس حضرت على (علیه‌السلام) از شش سالگى، در آغوش تربیت حضرت رسالت (صلّی‌الله‌علیه و آله) قرار گرفت.