به گزارش بازار، حمیدرضا صالحی رئیس کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی ایران در رابطه با وضعیت قیر اظهار کرد: ترکیب مواد اولیه با هوادهی در کارخانه ها تبدیل به قیر شده و برای مصرف داخلی و صادرات استفاده می شود.

وی با اشاره به اینکه کشور ما جزو پنج کشور تولید و عرضه کننده این محصول در دنیا شناخته می شود افزود: ما در تولید و صادرات قیر به دنیا و حتی در قیمت گذاری، نقش بزرگ و موثری داریم.

صالحی اظهار کرد: کمبود قیر در کشور ما یک شبه اتفاق نیفتاده و مربوط به اقدامات در سالهای مختلف است، البته ممکن است برخی پالایشگاه ها از بابت تحریم دچار مشکلاتی هم شده باشند اما عامل اصلی بیشتر به نبود استراتژی در این زمینه برمی گردد.

رئیس کمیسیون انرژی اتاق بازرگانی ایران تأکید کرد: ساماندهی موضوع قیر به یک نهاد رگولاتوری قوی و مستقل نیاز دارد که به تغییرات قیمتی و پیش بینی آینده تجاری مسلط باشد.

در ادامه، فریدون عباسی، رئیس کمیسیون انرژی مجلس با اظهار اینکه هنوز گزارش رسمی از وضعیت نابسامان قیر به مجلس نرسیده گفت: شرایط جهانی حالت سیال دارد و کشورهای مختلف هم خودشان را با آن تنظیم می کنند اما ما تا حدی کُند عمل می کنیم و فرمول قیمت گذاری متفاوتی هم داریم.

وی در رابطه با مشکل قیمت گذاری قیر در ایران نسبت به سایر کشورها اظهار کرد: کشورهای اطراف ایران قیر را حدود ۲۵ دلار ارزان تر می فروشند که دلیلش هم مدل قیمت گذاری آن هاست درصورتیکه ما قیمت نفت کوره را به عنوان پایه قیمتی در نظر می گیریم و همین باعث افزایش قیمت می شود.

رئیس کمیسیون انرژی مجلس با بیان اینکه این مدل قیمت گذاری باعث از دست رفتن بازارهای ایران شده گفت: با توجه به اینکه مدل قیمت گذاری بخش پالایش با وزارت نفت است لذا باید از آن سوال شود که چرا این فرمول قیمت گذاری با فرمول کشورهای دنیا تطبیق داده نمی شود و بر مبنای نفت کوره است.

عباسی با اشاره به تأثیر نوسانات نرخ ارز بر قیمت قیر اظهار کرد: قیمت قیر در داخل از مرداد ماه امسال از ۴ میلیون تومان در هر تن به حدود ۷ میلیون تومان افزایش یافت که این نشانه نبود کنترل این حوزه است.

وی افزود: این عدم انسجام مدیریت، کشور ما را بیچاره کرده است؛ از طرفی مجلس با برخی مسئولان دولتی در مورد قیمت قیر به نتایجی می رسد اما از طرف دیگر سازمان بودجه برای تأمین مالی آن همکاری نمی کند و عملاً کار پیش نمی رود.

رئیس کمیسیون انرژی مجلس تصریح کرد: دولت عملاً کار را رها کرده و در جایی که باید، وظیفه تنظیم گری خود را انجام نمی دهد و با تصدی گری کار را خراب می کند.