وی در ابتدای صحبت خود از اینکه برای اولین بار در مقام وزیر خارجه ایران به اسپانیا آمده است،ابراز خشنودی کرد. وی این سفر را اولین سفر اروپایی آن پس از رخدادهای سوئیس توصیف کرد و گفت از آنجائیکه هر کسی با تعبیری مختلف از آن یاد می کند، ما آن را بیانیه سوئیس می خوانیم.
ظریف گفت اینکه من در اسپانیا هستم، سفری مناسب است زیرا اسپانیا دوست خوب ایران است و همواره چنین بوده است. ما از نظر تاریخی به هم نزدیک هستیم و روابط فرهنگی بسیاری داریم. ما سابقا همکاری اقتصادی بزرگی باهم داشتیم و امیدواریم که آن همکاری ها از سرگرفته شود. این به نفع دو کشور و نیز ثبات منطقه ای و جهانی است.

ظریف در اسپانیا تاکید کرد به توافق بسیار نزدیک هستیم اما دو کار سخت یکی نگارش متن توافق و دیگر تغییر الگوی ذهنی طرف مقابل درباره تحریم ها در این راه حائز اهمیت است.

ایران سلاح هسته ای را برای امنیت اش مضر می‌داند

وزیر خارجه کشورمان در ادامه اظهارات خود در جمع مسئولان اسپانیایی از جمله خاویر سولانا دبیرکل اتحادیه شورای اروپا، افزود از نظر من دلیلی وجود ندارد که کسی در دنیا دیدگاهی نامعقول در این باره داشته باشد، زیرا برنامه ما صلح آمیز بوده است و همیشه چنین خواهد بود و ما به دنبال ساخت سلاح هسته ای نبودیم. ما سلاح های هسته ای را برای امنیت خود زیان آور می دانیم و این موضوع را رئیس جمهور ما بارها زمانی که خود او نیز در گروه مذاکره کننده مطرح کرده است. من فکر می کنم این امر (توافق) از مدت ها پیش ممکن بوده است، ما بارها تلاش کردیم، من سابقا مذاکره کننده ایران بودم در زمانی که دکتر روحانی -رئیس جمهور فعلی ما- مشاور امنیت ملی بودند. ما کاملا نزدیک بودیم. بارها نزدیک بودیم. پس از آن زمان که دکتر لاریجانی رئیس مجلس فعلی ما، فعالیت داشتند و خاویر سولانا همتای او فعالیت داشتند. ما بسیار به یک توافق نزدیک بودیم. زیرا ما از نظر من، ما در رسیدن به توافق منطقی هستیم. ما باور داریم که برنامه مان صلح آمیز است، ما باور داریم که حق داریم که یک برنامه صلح آمیز هسته ای داشته باشیم. آنچه ما فکر می کنیم وجود ندارد، و وجود نداشت و امروز بهتر به آن توجه می شود، این است که تحریم ها کمک نمی کنند. تحریم ها فشار بر مردم هستند و شرایط سیاسی را ایجاد نمی کنند که اعمال کنندگان تحریم ها می خواهند به آن برسند. این قضیه ای است که از نظر تاریخی برای تحریم ها مصداق داشته است و بررسی های زیادی درباره آن صورت گرفته است. اما برای یکسری افراد در آمریکا و حتی برخی در اروپا سخت است پذیرفتن این واقعیت که تحریم ها یک دارایی به شمار نمی روند. آنچه تحریم ها به وجود آوردند، اساسا 20 هزار سانتریفوژ بود، زمانی که تحریم ها شروع شدند، ما کمتر از دویست سانتریفوژ داشتیم، اکنون ما بیست هزار سانتریفوژ داریم. و تحریم ها موجب شکل گیری ناخشنودی بسیارمی شود. وقتی ایرانی ها نمی توانند از پول خودشان، از بانک های خودشان استفاده کنند تا از اروپا دارو خریداری کنند -که البته ما به داروی زیادی نیاز نداریم، برای برخی بیماری های خاص ما نیاز به دارو داریم- زمانی که ما به بانک مراجعه می کنیم تا وجه آن را منتقل کنیم، بانک می گوید ما نمی توانیم اینکار را بکنیم زیرا آمریکا تحریم کرده است و این امر برای ما تبعاتی خواهد داشت.

 ما قادر بوده ایم در گذشته نیز به یک چارچوب برسیم که حق ما در داشتن انرژی هسته ای برای مقاصد صلح آمیز از جمله غنی سازی، از جمله راکتور آب سنگین، از جمله تحقیق و توسعه محفوظ بداند، که ما باور داریم تنها گزینه معتبر است زیرا شما نمی توانید صرفا خواهان آن باشید که برنامه هسته ای ایران حذف شود، برنامه ایران یک واقعیت موجود است، چیزی نیست که وارد شده باشد. البته همه در دنیا این دانش را از یکدیگر نسخه برداری کرده اند، اما ما این دانش را بومی ساخته ایم. بنابراین این دانش ما، برنامه ما، دانشمندان ما، تکنسین های ما و تاسیسات ماست. آنها نمی توانند خیلی ساده آرزو کنند که این برنامه نباشد. بنابراین بهترین راه برای آنها و ائی یو-3 و سه کشور دیگر یا گروه پنج بعلاوه یک یا هر آنچه آن را بخوانید، این است که سازوکاری را بیابند که همزمان با اینکه ایران برنامه خود را نگه می دارد، آنها بتوانند به اطمینان برسند که این برنامه کاملا صلح آمیز می ماند. ما مشکلی با این نداریم زیرا ما نیتی به جز برنامه صلح آمیز نداریم. این بخش کار حل شده است و من باور دارم ما اکنون چارچوبی برای انجام اینکار داریم.

کل دولت آمریکا را درباره تعهدات بین المللی اش مسئول و پاسخگو می دانیم

طرف دیگر نیز این مسئله را از نظر ذهنی برای خود حل کرده است اما من فکر می کنم داشتن نگرشی با نگاه به گذشته، هنوز از بین نرفته است. به این علت است که شما شاهد بحث در آمریکا یا تفسیرهای مختلف در اینباره هستید. ما توافق کردیم که همه تحریم های مالی و اقتصادی باید برداشته شوند. حالا تعبیرهای متفاوتی درباره اینکه چطور باید بروند، وجود دارد که این به علت بحث های داخلی آمریکاست. نقش کنگره، اینکه کنگره چطور باید کنش داشته باشد، یا قدرت و اختیارات رئیس جمهور.

من سی سال در آمریکا تحصیل و زندگی کرده ام. اما این یک نکته فرعی است. وقتی من با آمریکا معامله می کنم، برای من اهمیت ندارد در داخل آمریکا چه می‌گذرد و چه تعاملاتی بین کنگره و دولت آمریکا وجود دارد. این یک باتلاق خطرناک است اگر ما در آن گرفتار شویم.

بنابرین آنچه بدان نیاز داریم، این است که کل دولت آمریکا را درباره تعهدات بین المللی اش مسئول و پاسخگو بدانیم و دولت ها درباره تعهدات بین المللی شان مسئول هستند. بنابراین مادامی که توافق پیش می رود، صرف نظر از آنچه در داخل آمریکا می گذرد و اینکه آنرا برای خود چطور تعبیر می کنند، همه تحریم های اقتصادی و مالی که علیه ایران به دست سازمان ملل، اتحادیه اروپا و آمریکا وضع شده است، باید در مرحله اول برداشته شود.

 سه شنبه آینده دور بعدی مذاکرات هسته ای

تنها مشکلی که من می بینم، اکنون وجود دارد -اساسا دو مشکل- یکی نگارش (متن توافق) است زیرا ما یک توافق ذهنی داریم. موضوعاتی نوشته شده است، شما بیانیه هایی را مشاهده می کنید که از لوزان مطرح می شود و مطالبی که در اینباره مطرح می شود. همکاران من، معاون خانم موگرینی و مسئولان دیگر از ائی 3 بعلاوه 3، سه شنبه آینده گرد هم می‌آییم تا تنظیم متن را شروع کنیم. اینکاری سخت است، به ویژه با توجه به حضور حقوق دان های متعدد که حضور خواهند داشت تا دقت کلمات را مد نظر قرار دهند.

مشکل دوم که یک مشکل اساسی است. مشکل آمریکا و برخی دوستان ما در اروپا برای تغییر دادن اساسی این الگو است که تحریم ها را یک دارایی می داند. مادامی که آنها این الگو را در ذهن داشته باشند، اینکه ما نیاز داریم این تحریم ها را داشته باشیم، تا زمانی که این تفکر وجود داشته باشد که ما برای رسیدن به یک توافق خوب به این تحریم ها نیاز داریم، این الگو تغییر نکرده است.

من فکر می کنم ممکن است زمان ببرد. ما سرگرم بحث در اینباره بوده ایم و من اطمینان دارم که طرف های مذاکره کننده ما، این موضوع را درک می کنند. اما اینکه آنها بتوانند همین پیام را به افکار عمومی و محفل های سیاسی خود ببرند که تصمیمات سیاسی را می گیرند، کاری دشوار است.

آنها یک سال و نیم تبعیت کامل ایران را از توافق ژنو را به عنوان یک نمونه در اختیار داشتند تا نشان دهند که احترام درباره ایرانی ها بهتر از فشار جواب می دهد. فشار همواره تاثیر عکس دارد. از نظر من همه فرهنگ ها و همه تمدن ها -به ویژه تمدن کهن هفت هزار ساله کشوری که من به عنوان نماینده اش صحبت می کنم- فشار را نمی پذیرد. بنابراین صحبت کردن با مردمی با چنین تاریخ کهنی، نمی تواند با این درخواست همراه باشد که آنها شان خود را به علت فشار نادیده بگیرند. مهم است که افراد این موضوع را درک کنند. زمانی که چنین شود، ما بسیار به توافق نزدیک خواهیم بود.

من فلسفی حرف نمی زنم. من فکر می کنم ما در واقع به توافق نزدیک هستیم. ما فقط نیاز داریم آن را بنگاریم و نیز ذهنیات و الگوهای خود را عوض کنیم تا بهتر جواب دهد.

برنامه هسته ای ما صلح آمیز است، همواره چنین بوده است و چنین نیز خواهد ماند

 محمد جواد ظریف وزیر خارجه کشورمان در ادامه اظهارات خود در اسپانیا درباره مذاکرات لوزان و ادامه راه تا رسیدن به توافق نهایی درباره برنامه هسته ای، گفت اجازه دهید من یک نکته را مطرح کنم، برنامه هسته ای ما صلح آمیز است، همواره چنین بوده است و چنین نیز خواهد ماند. اکنون شما یک سازوکار دارید که شکل گرفته است که ما اطمینان داریم هر ذهن مشکوکی را متقاعد می سازد ما صلح آمیز خواهیم ماند. من نمی خواهم وارد محاسبات شوم، زیرا فکر می کنم آن محاسبات گسترده تر از آن است که ما وارد آن شویم، بحث گریز هسته ای و همه اینها را ما قبول نداریم. منظور من این است که این بحث ها هیچ پایه ای در واقعیات ندارند. اما حتی با آن محاسبات، این سازوکار اطمینان ایجاد می کند به آنچه ما همیشه گفته ایم، و سابقه ای برای اثبات آن داریم.

وزیر خارجه کشورمان با انتقاد از هوچی گری رژیم صهیونیستی درباره برنامه هسته ای ایران، گفت اینکه جدی ترین نقض کننده ان پی تی، یکباره مرشد منع تولید و تکثیر تسلیحات هسته ای شده است، مضحک ترین جوک قرن است.

بنابراین چرا نتانیاهو اینقدر درباره آن نگران است. اگر او باور دارد که برنامه هسته ای ما یک تهدید حیاتی تلقی می شود، باید حالا نفس راحتی بکشد زیرا همه برنامه ما را زیر نظر خواهند داشت، اطمینان ایجاد می کنند که ما تهدید نیستیم. برای او حل شدن این بحران یک تهدید حیاتی است، صلح یک تهدید حیاتی است، آرامش یک تهدید حیاتی است. به این علت است که او اینطور وحشت زده است. من اعتقاد دارم افراد نباید به او اعتبار بدهند، این تنها رژیمی است، منظور من این است این رژیمی است که در دهه هزار و نهصد و پنجاه، نزدیکترین متحد خود را فریب داد تا بمب اتمی بسازد. آنها همه را با خود مقایسه می کنند. ما مثل آنها نیستیم. ما تاریخی ستیزه جویی نداریم، ما تاریخ نقض مرزهای همسایگانمان را نداریم، برای دویست و پنجاه سال ما سابقه حتی یک تهاجم را علیه هیچ یک از همسایگانمان نداشته ایم. این تاریخ و سابقه ماست.

نتانیاهو هیچ اعتباری ندارد که حتی در این بحث وارد شود

بنابراین برای جدی ترین نقض کننده ان پی تی، برای یک غیرعضو ان پی تی، اینکه به یکباره تبدیل به مرشد منع تولید و تکثیر تسلیحات هسته ای شود، مضحک ترین جوک قرن است. او هیچ اعتباری ندارد که حتی در این بحث وارد شود، این گرد و خاکی است که او به راه می اندازد تا شهرک های خود را پنهان کند،این واقعیت را بپوشاند که او علنا منکر پذیرش کشور فلسطینی شده است و این هوچی گری را به راه می اندازد تا فشار را از خود به دیگران منتقل کند. من فکر نمی کنم به نفع جامعه بین المللی باشد که به او فرصت بدهد به این عملیات شرورانه اطلاعاتی و دورغگویی ادامه بدهد، به او فرصت بدهد شرورانه آب را گل آلود کند، اقداماتی که انجام می دهد سیاست هایی را که دنبال می کند، از نظرها پنهان کند.

ما هیچ برنامه تسلیحات هسته ای نداریم. ما قصد نداریم این تسلیحات را بسازیم. و اکنون شما سازوکاری دارید که اگر بخواهید از آن اطمینان حاصل کنید از آن استفاده کنید. چرا باید افراد نگران باشند. من فکر می کنم آنها اگر آن را خطری حیاتی تلقی کنند، حالا باید جشن بگیرند. اما از آنجائیکه آنها چنین نمی کنند، شما باید به این درک برسید که مشکل این نیست. مشکل هرگز برنامه هسته ایران نبوده است، مشکل این است که آنها می خواهند، ذهنها را متوجه تهدید کنند تا سیاست های مجرمانه خود را علیه مردم مظلوم فلسطین پنهان کنند؛ مردمی که در غزه و کرانه باختری و هر نقطه دیگری تحت فشار هستند.

مسائل دیگری در منطقه ما وجود دارد. اینکه اسرائیل و جبهة النصره در بلندی های جولان، مناسباتی باهم دارند که تحلیل جداگانه ای را می طلبد. چرا تروریست های جبهة النصره باید در بیمارستان های اسرائیل امکانات درمانی دریافت کنند؟ آیا آنها یک دفعه بشردوست شده اند؟ اینکه تروریست ها را درمان می کنند نه شهروندان عادی را و او در تلویزیون اسرائیل دیده می شود که به ملاقات آنها می رود. اینها سوالاتی است که باید به آنها پاسخ داده شود. اینها مسائلی است که باید در منطقه ما به آنها پاسخ داده شود نه برنامه هسته ای ایران که صلح آمیز بوده و همواره چنین خواهد بود و اکنون سازوکاری برای اطمینان از این قضیه وجود دارد.

اسپانیا بار دیگر می تواند شریک نفتی  ما در اروپا باشد

محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران در ادامه گفت :اجازه دهید این را پاسخ دهم و بعد به مسائل منطقه ای که خاویر سولانا مطرح کرد بازگردیم. همچنین درباره همکاری های ایران و اسپانیا که وزیر امور خارجه به آن اشاره کرد. برای این همکاری ها زمینه گسترده ای وجود دارد که گردشگری فقط یکی از آنهاست. ما می توانیم در طیف وسیعی از حوزه ها همکاری کنیم. ما دفعه قبل که وزیر امور خارجه اسپانیا در تهران بود نیز در این باره گفتگو کردیم. اسپانیا شریک نفتی اصلی ما در اروپا بوده است و می تواند بار دیگر اینگونه باشد و به دروازه صدور گاز به اروپا تبدیل شود. ایران آماده است در این زمینه کار کند. بنابراین، زمینه های زیادی برای همکاری وجود دارد.

تعهداتی که بر اساس پروتکل الحاقی بپذیریم بی پایان است

در خصوص تدابیر مختلفی که در آن توافق گنجانده شده است، یا در توافق نهایی گنجانده خواهد شد، باید بگویم که همه این تدابیر بلافاصله پس از تایید توافق در شورای امنیت سازمان ملل شروع خواهد شد. ما گام های خودمان را برمی داریم که شامل راستی آزمایی و شفاف سازی می شود، و اینها ادامه خواهد یافت. برخی ، آنهایی که می خواهند ترس و نگرانی ایجاد کنند ، می گویند یک بند پایان وجود دارد. هیچ بند پایانی وجود ندارد. تعهد ما برای تولید نکردن سلاح هسته‌ای بر اساس ان پی تی هیچ ضرب الاجلی ندارد. هیچ محدودیت زمانی در این خصوص وجود ندارد. تعهداتی که بر اساس موافقت نامه های پادمانی ، پروتکل الحاقی احتمالی ، پذیرفته ایم بی پایان است. اینها مانند هر موافقت نامه بین المللی دیگری ، بی پایان هستند. نقطه شروع زمان اجرای توافق خواهد بود. ما اقدام می کنیم و انتظار داریم طرف دیگر نیز اقدام کند. ما تدابیری بازگشت ناپذیر را شروع می کنیم و انتظار داریم طرف مقابل هم تدابیر بازگشت ناپذیر را شروع کند. بی اعتمادی متقابل زیادی در اینجا وجود دارد. مردم ایران به غرب اعتماد ندارند. خاویر (سولانا) از تاسیسات مخفی حرف زد. این تاسیسات مخفی وقتی پیدا شدند هیچ چیز تولید نمی کردند. وقتی تاسیسات نطنز کشف شد حتی یک سانتریفوژ نیز در آن نبود. اما چرا اینها مخفی بودند؟ چون به محض اینکه ما آنها را علنی می کردیم ، غرب و آمریکا ترتیبی می دادند که ما نتوانیم هیچ چیزی در آن نصب کنیم. آنها همه راهها را می بستند. بنابراین، این اساسا نوعی بازی موش و گربه بود ، یا معمای مرغ و تخم و مرغ و اینکه کدام اول وجود داشت.

راستی آزمایی ، اجرا و لغو تحریم ها باید همزمان باشد

آیا اول حق ما انکار نشد ، وقتی که یورودیف (کنسرسیوم بین المللی غنی سازی اورانیوم ) شروع کرد به نفروختن همان اورانیومی که مال ما بود؟ ما مالک اورانیوم بودیم و ده درصد از یورودیف در فرانسه مال ما بود. ما حتی یک گرم نیز از آنها اورانیوم دریافت نکردیم. آمریکا در دهه 1960 یک رئاکتور تحقیقاتی در تهران احداث کرد. آنها حتی سوخت این رئاکتور را نیز به ما نمی دادند. ما باید چکار می کردیم؟ آیا باید می گذاشتیم این سرمایه گذاری به هدر برود؟ یا اینکه سوخت مورد نیاز خودمان را تولید کنیم؟ و وقتی ما شروع کردیم به تولید اورانیوم 20 درصد غنی شده برای آن رئاکتور ، آنها گفتند شما نمی توانید این کار را بکنید و فناوری آن را ندارید. و وقتی که ما آن را تولید کردیم و وارد رآکتور کردیم ، آنها گفتند خیر، خیر، اورانیوم غنی شده 20 درصدی فقط یک هفته با بمب فاصله دارد. چرا شما آن را تولید می کنید؟ ما نمی خواستیم آن را خودمان تولید کنیم. اگر شما آن را به ما می دادید ما سراغ تولید آن نمی رفتیم چون برای ما ارزان تر تمام می شد. برای ما ارزان تر بود که این ماده را در بازار بین المللی بخریم. اما به محض اینکه ما این ماده را تولید کردیم آنها گفتند خب حالا بیاید، ما این را به شما می فروشیم. ما هم گفتیم دست شما درد نکند ما حالا خودمان آن را داریم. بنابراین، این به یک الگوی فرصت های از دست رفته و بی اعتمادی های متقابل تبدیل شده است. ما باید راهی برای از بین بردن این بی اعتمادی متقابل پیدا کنیم. شما نمی توانید بگویید مردم ایران باید به غرب اعتماد کنند و این تدابیر برگشت ناپذیر را اجرا کنند، در حالی که غرب نمی خواهد به هیچ وجه به ما اعتماد کند. این جواب نمی دهد. به شما قول می دهم که این جواب نمی دهد. بنابراین، راستی آزمایی ، اجرا و لغو تحریم ها باید همزمان باشد. ما یک ساز و کار شناخته شده داریم که اگر هر کشوری تعهداتش را زیر پا بگذارد و اگر در یک مدت بسیار کوتاه اقدام جبرانی نکند، دیگر در مورد ادامه اجرای آن توافق هیچ حقی نخواهد داشت. ما هم می توانیم توافق را باطل اعلام کنیم زیرا در بسیاری از موارد ممکن است طرف مقابل به تعهداتش عمل نکند. ما امیدواریم چنین چیزی در آینده اتفاق نیفتد چون احمقانه خواهد بود که این همه وقت بگذاریم تا به یک توافق برسیم و بعد بخواهیم آن را نقض کنیم. ما امیدواریم که هیچ کس نخواهد توافق را نقض کند. ما قطعا این کار را نخواهیم کرد، چون در غیر این صورت این همه وقت خودمان را صرف توافق نمی کردیم. بنابراین، من فکر می کنم ما نیاز داریم به این مسئله بی اعتمادی متقابل که در 35 سال گذشته ، به ویژه در 10 سال گذشته و در مدت این مذاکرات و تلاش های ناکام ده سال گذشته ، شکل گرفته است بپردازیم و راهی برای حرکت به جلو پیدا کنیم. اگر ما بخواهیم روی این موضع پافشاری کنیم که اول باید طرف مقابل قدم بردارد ، اول باید ایران اقدام کند و اول باید ایران تعهدش را ثابت کند و بعد ما خواهیم دید که چه باید بکنیم، در آن صورت به هیچ توافقی نخواهیم رسید. من فکر نمی کنم این چیزی باشد که بتوانیم توافق نهایی را روی آن بنا کنیم. همه موافقت کرده اند که ما همزمان گام برخواهیم داشت. ایران به تعهدات خود در توافق عمل خواهد کرد و غرب نیز باید به تعهدات خودش عمل کند. من به این دلیل می گویم غرب، چون روسیه و چین هیچ تحریمی علیه ایران وضع نکرده اند و آنها در واقع مخالف بسیاری از تحریم هایی هستند که علیه ایران وضع شده است. بنابراین ، هرچند ما درباره گروه پنج به اضافه یک حرف می زنیم اما در عمل درباره چهار کشور حرف می زنیم. این وضعی است که ما درگیر آن هستیم.

ایران خواهان تعامل شرافتمندانه است

در خصوص مسئله منطقه ای نیز باید بگویم که ما همیشه خواهان یک قرار و توافق بسیار نزدیک و مبتنی بر همکاری در منطقه خلیج فارس هستیم. اولین سرمقاله من پس از تصدی سمت وزیر امور خارجه ، برای چاپ در واشنگتن پست یا نیویورک تایمز یا هیچ روزنامه اروپایی نوشته نشده بود، بلکه من آن را برای چاپ در روزنامه الشرق الاوسط نوشتم. یعنی روزنامه سعودی ها. من در آن مقاله خواستار یک توافق و قرار مبتنی بر همکاری منطقه ای شدم. من خواستار یک ساز و کار امنیتی منطقه ای شدم. این بسیار مطلوب من و بسیار مطلوب رئیس جمهور روحانی است. ما نمی خواهیم همسایگان سعودی خود را از محاسبات منطقه ای حذف کنیم. آنها بخشی از این منطقه اند. متاسفانه برخی در این منطقه عادت کرده اند با یک ایران منزوی و مطرود ، با یک ایران امنیتی ، با یک ایران که به غلط یک تهدید معرفی شده است، زندگی کنند. اینگونه تصویرسازی از ایران در چند سال گذشته ادامه داشته است و هدفش این بوده که از ایران یک موجود تهدیدآمیز در منطقه ترسیم شود و برخی ها خیلی این را دوست داشتند. آنها می توانستند با این کار همه سیاست های خودشان را توجیه کنند. ایران از داعش حمایت نکرد. ایران هرگز از القاعده حمایت نکرد. ما همواره در سمت درست تاریخ بوده ایم. اگر بخواهیم به چند سال عقب تر بازگردیم، ما هرگز از صدام حسین حمایت نکردیم ، اما برخی دیگر ، از جمله در غرب ، این کار را کردند. وقتی او از سلاح های شیمیایی علیه ما استفاده می کرد ، خیلی ها و تقریبا همه ، از جمله شورای امنیت ، ساکت بودند. شش گزارش دبیر کل سازمان ملل هیچ گوش شنوایی پیدا نکرد. هیچ کس صدام حسین را حتی یکبار هم محکوم نکرد. اما همه دوستان ما در منطقه از صدام حسین حمایت می کردند ، یعنی از همان کسی که به خود آنها حمله کرد و آنها را تهدید کرد. ما هرگز از طالبان حمایت نکردیم. دیگران حمایت کردند. ما هرگز از گروه دولت اسلامی حمایت نکردیم. دیگران حمایت کردند. ما از القاعده در یمن حمایت نمی کنیم. اما برخی دارند حمایت می کنند. بنابراین ، ما در سمت درست تاریخ قرار داشته ایم. همیشه. ما آماده ایم و قصد نداریم هیچ کس را در این منطقه حذف کنیم. اما برخی می خواهند ایران را حذف کنند. من بودم که به نشست ژنو 2 دعوت نشدم. من بودم که به نشست پاریس دعوت نشدم. ما اصراری نداشتیم که دیگران دعوت نشوند. ما عملا اصرار داشتیم که همه شرکت کنند. ایران کشوری است که خواهان برقراری ثبات در عراق ، ثبات در سوریه ، و ثبات در یمن است. ما معتقدیم که ثبات در عربستان سعودی، ثبات در امارات عربی متحده ، ثبات در منطقه خلیج فارس ثبات خود ماست. ما بزرگترین کشور در این منطقه هستیم. ما از جانب همسایگانمان احساس خطر نمی کنیم. ما می خواهیم در این کشورها ثبات برقرار باشد. ما معتقدیم این گروه به اصطلاح دولت اسلامی ، که نه اسلامی است و نه دولت ، تهدیدی علیه عربستان سعودی و قطر و ترکیه و کشورهای دیگری است که -- البته نمی خواهم هیچ کشوری را به چیزی متهم کنم -- موضع سفت و محکمی در برابر این گروه نمی گیرند. این گروه بیش از آنکه تهدیدی علیه ما باشد ، تهدیدی علیه آنهاست. ما معتقدیم که همه ما باید همکاری کنیم تا با این تهدید مقابله کنیم. ما باید این ملاحظات بسیار کوته بینانه را که از دل این ترس و نگرانی به وجود آمده است ، کنار بگذاریم. چون وقتی تغییر به میان می آید برخی دچار ترس می شوند. منطقه ما هم دچار تغییر شده است. ایران خواهان تعامل شرافتمندانه است. انتخاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران نشانه این است. این انتخاب نشان داد که شما با فشار و تحریم نمی توانید ملت ایران را از حکومت جدا کنید. برای همین بود که هفتاد و سه درصد از مردم ایران در انتخابات شرکت کردند.