در حالی که سازمان متبوع آقای نوبخت، پیش‌بینی فروش دوبرابر نفت در سال آینده را در لایحه بودجه کرده، روزنامه جهان صنعت نوشت: آقای تخت‌روانچی نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد شاید بیشتر از همه دیپلمات‌های ایرانی و حتی وزیران و اعضای کابینه با تحولات و رویکردها در آمریکا نسبت به ایران آشنا باشد زیرا او در جایی فعالیت می‌کند که مرکز گفت و شنودهای تغییرات سیاسی در آمریکاست. این دیپلمات بلندپایه به تازگی گفته «دولت‌های مختلف در آمریکا، چه دموکرات چه جمهوری‌خواه، سیاست‌های بین‌المللی‌شان تفاوت چندانی با هم ندارد. به‌طور مثال استفاده از ابزار تحریم علیه ایران در دولت‌های مختلف آمریکا، هم دموکرات و هم جمهوری‌خواه تداوم داشته است. آمریکا در طول سال‌های اخیر از ابزار تحریم استفاده کرده و این را ابزاری می‌داند که فکر می‌کند می‌تواند از آن برای امتیازگیری استفاده کند و به این روند نیز ادامه خواهد داد. به نظر می‌رسد دولت بایدن هم همین رویکرد را ادامه خواهد داد. بنابراین اینکه بگوییم دولت جدید از ابزار تحریم دست می‌کشد، شاید قرین واقعیت نباشد.»
با خواندن این داوری دیپلمات ایرانی این پرسش پیش می‌آید که آیا در زمان بودجه‌بندی سال ۱۴۰۰ از سوی آقای نوبخت و همکارانش در سازمان برنامه و بودجه تحلیل وی را می‌دانستند یا نه؟ اگر مدیران ارشد سازمان بودجه‌ریزی کشور از این تحلیل اطلاع داشتند و همچنان بر صادرات 2/3 میلیون بشکه نفت در روز که به معنای حذف تحریم‌هاست درآمدهای ناشی از این صادرات را در دستور کار قرار دادند که بسیار رفتار تقلیل‌گرایانه‌ای است. چگونه است که وزیر امور خارجه، تحلیل و داوری آقای تخت‌روانچی را به دولت و به رییس سازمان برنامه و بودجه اطلاع نداده است؟ می‌شود حدس زد که مدیران سازمان برنامه و بودجه تحلیل دیگری از جای دیگری داشته‌اند. در این صورت باید دید منبع تحلیل سازمان برنامه کیست یا کدام دستگاه است که آنها را به این نتیجه رسانده که می‌توانند روزی 2/3 میلیون بشکه در روز نفت صادر کنند. به نظر می‌رسد حالا که مجلس میزان صادرات نفت را ۸۰۰ هزار بشکه کاهش داده و آن را به 1/5 بشکه رسانده، باز هم با تحلیل تخت‌روانچی سازگاری ندارد.
ساختن بنای درآمدهای ریالی بودجه بر اساس تحلیل‌های غیرواقعی از تحولات سیاست خارجی و نیز دل بستن به اینکه بایدن می‌آید و تحریم‌ها برداشته می‌شود، برای کشور دردسرساز خواهد بود. مجلس و کمیسیون تلفیق و نیز سازمان برنامه و بودجه باید تحلیل‌های مشابه تحلیل تخت‌روانچی و نیز شرایط سیاست داخلی و تعارض طیف‌های درون‌گروهی سیاسی ایران نسبت به دولت تازه آمریکا را بگنجانند. اگر به تحلیل جامعی درباره مناسبات ایران و آمریکا نرسیم و بودجه را خوش‌خیالانه ببندیم روزگارمان روشن نخواهد بود.