اعتمادآنلاین| فقط 37 سال زیست اما از خودگذشتگی و مردم دار بودنش، تختی را برای همیشه جاودانه کرد. از خودگذشتگی نه در شعار بلکه در باور و عمل.

 کشتی ایران قهرمان جهان و المپیک زیادی به خود دیده اما پسر دوست‌داشتنی جنوب پایتخت هیچگاه برای مدال‌های طلای جهان و المپیکش به قلب‌ها راه نیافت، که اگر این بود مردم پس از شکستش پرشورتر از همیشه به فرودگاه نمی‌رفتند تا او را بر دوش  بگیرند و رسم پهلوان داری را به جا بیاورند.

تختی دل به دنیا و رنگ و لعابش نباخت، یکرنگ بود، ریا نداشت، در عیان همان بود که در نهان، وقف مردم بود و امیدشان. 

بعد از او خیلی ها آمدند، مدال های طلای جهان و المپیک درو کردند، از مروت و جوانمردی گفتند اما هیچکدام تختی نشدند، خواستند اما نتوانستند، تختی شدن فقط هنر غلامرضا بود!

کاش بودی تا در این ناامیدی و تاریکی امیدمان می شدی و دلخوش به حضورت بودیم جهان پهلوان.

تختی این روزها بیشتر از همیشه برایمان غریبه‌ است. از تختی می‌گوییم و می‌نویسیم اما باور کنید باورش نداریم، در این هوای بس ناجوانمردانه سرد، مردانگی و ضعیف نوازی‌اش برایمان افسانه است تا حقیقت. اما تختی افسانه نبود.

سوگ تختی 53 ساله شد. روحت شاد جهان پهلوان.

منبع: ایسنا