اعتمادآنلاین| اگر سال 2020 بدترین سال برای حافظه زنده مردم کره زمین بوده باشد، در فوتبال این بد بودن حالتی بی‌رحمانه به خودش گرفت. نه فقط به دلیل تعطیلی دو ماهه فوتبال که باعث شد در هیچ نقطه کره زمین جز بلاروس مسابقات فوتبال برگزار نشود و نه به خاطر جایگاه‌های خالی تماشاچیان در استادیوم‌ها در بازی‌های باقی‌مانده. سال 2020 وحشتناک بود به خاطر کسانی که فوتبال از دست‌شان داد.
«شاید در هیچ سالی به این تعداد شاهد درگذشت مفاخر ورزشی و اسطوره‌های فوتبال نبودیم. از همه مهم‌تر 2020 سال درگذشت با استعدادترین بازیکن تاریخ فوتبال بود. این که بگوییم دیگو مارادونا بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال بود ادعای بزرگی است و بحث را به حاشیه می‌برد اما قطعا خیلی کمتر بحث‌برانگیز است که بگوییم هیچ تیم برنده جام جهانی در ادوار مختلف به اندازه آرژانتین 1986 تیمی یک‌نفره نبود. مارادونا در آن جام 5 گل زد و 5 گل ساخت. او در ناپولی چنان خوب بود که بهترین تیم باشگاهی تاریخ سری آ یعنی میلان 1990 آریگو ساچی فقط به خاطر تاثیرگذاری مارادونا و قدرت رهبری این بازیکن به مقام نایب‌قهرمانی رسید.
اما اگر مارادونا یک جام جهانی را تحت تاثیر قرار داد یک نفر دیگر بود که زندگی‌حرفه‌ای‌اش جنجال و شکوه زیادی داشت: پائولو روسی. او با چند بازگشت شگفت‌آور نام خود را در فوتبال جاودانه کرد. دو سال پس از محرومیت به خاطر تبانی که بعدها رد شد به فوتبال بازگشت در حالی که در جام جهانی 1982 در سه بازی اول نتوانست موفق باشد اما با 6 گل در سه دیدار پایانی مقابل برزیل، لهستان و آلمان غربی جام را به پایان رساند و آقای گل شد. او یک تمام‌کننده کلاس بالا بود که قربانیان کلاس بالا را انتخاب می‌کرد.
نفر سوم که از دست رفت زننده گل نمادین جام جهانی 2002 بود. پوپا دیوپ بازیکن تیم تازه‌وارد سنگال با گلزنی مقابل فرانسه مدافع عنوان قهرمانی در بازی افتتاحیه شوک عظیمی به جام وارد کرد. فرانسه به خاطر همان یک گل و شکست در بازی افتتاحیه در دور گروهی کنار رفت. او هنگام مرگ 42 ساله بود، مارادونا 60 ساله و روسی 64 ساله.
در سال 2020 خیلی از ستارگان خیلی زود از ما گرفته شدند. نفرات بعدی بازماندگان جام جهانی 1966 بودند. از انگلیس به عنوان تیم قهرمان پیتر بونتی، نورمن هانتر به عنوان یکی از هافبک‌های میانی نمادین فوتبال، نابی استیلز دفاع مستحکم و جک چارلتون که هم انگلیسی‌ها از او خاطرات خوبی داشتند و هم ایرلندی‌ها به این دلیل که او خاطرات بسیار خوبی در کسوت سرمربی برای تیم ملی ایرلند به جا گذاشت.
به نظر می‌رسد در رده باشگاهی هیچ باشگاهی مصون نمانده است. لیدز، چارلتون، هانتر و ترور چری را از دست داد. منچستریونایتد به جز استیلز، از داشتن آلبرت کیشال و قهرمان فاجعه هوایی مونیخ و بهترین دروازه‌بان جام جهانی 1958 یعنی هری گرگ محروم شد. گلین پاردو بازیکن متعصب منچسترسیتی رفت. کاردیف پیتر ویتینگهام را دید که در سن 35 سالگی چشم فرو بست. چلسی عزادار بونتی شد. لیورپول قبل از این که سرمربی مورد علاقه خود را از دست بدهد، به خاطر ری کلمنس که هنوز دروازه‌بان طلایی آنفیلد است عزادار شد. بعد از آن نوبت به ژرار هولیه رسید. مرد برنده سه‌گانه و کسی که مانند چارلتون و مارادونا در پیروزی تیم ملی کشورش در جام جهانی نقش ایفا کرده بود و در داخل و خارج کشورش تاثیرگذار شد.
در سراسر فوتبال دلایل زیادی وجود دارد که آدم روی از دست دادن فوتبالیست‌های مورد علاقه تامل کند و غمگین شود. مایکل رابینسون بازیکن لیورپول که به یکی از مفسران محبوب در فوتبال اسپانیا بدل شد. رادومیر آنتیچ مهاجم صربستانی که توانست دو قهرمانی برای اتلتیکومادرید در قامت سرمربی به دست آورد. او تنها کسی بود که به عنوان سرمربی روی نیمکت هر سه تیم بزرگ لالیگا نشست.
خیلی قبل‌تر از این که روسی نفس‌های آخر را بکشد فوتبال ایتالیا سال بدی را تجربه کرده بود. پیترو آناستاسی گلزن فینال قهرمانی اروپا در سال 1968 به همراه پیرینو براتی که در سال 1969 سه‌گانه کسب کرد و تا روز آخر عمر عنوان آخرین بازیکنی که در فینال اروپا هت‌تریک کرده است را با خود حمل کرد در کنار لوییجی سیمونی مربی برنده جام یوفا در اینترمیلان از دست رفتند.
آلمان هانس تیلکوفسکی را از دست داد؛ دروازه‌بان برجسته‌ای که در فینال 1966 درون دروازه ژرمن‌ها ایستاده بود. هانس در سال 1965 بازیکن سال فوتبال آلمان شده بود. فرانسه در عزای میشل هیلداگو مربی برنده قهرمانی اروپا در سال 1984 نشست و هلند راب رانسنبرنیک فینالیست دو جام جهانی پیاپی 1974 و 1978 را از دست داد. در جایی دورتر در کامرون استفان تاتاو کاپیتان تیمی که آرژانتین را با مارادونا در جام جهانی 1990 شکست داد، درگذشت. تیمی که به یک‌چهارم جام جهانی رسید. خود آرژانتین قبل از مارادونا برای درگذشت سیلویو مارزولینی که برخی معتقدند بهترین مدافع چپ تاریخ این کشور است ماتم گرفت.
هر یک از این بزرگان میراث بزرگی از خود به جا گذاشتند. در بعضی موارد عبور آنها فوتبال را تحت‌الشعاع قرار داد و برخی دیگر موفق شدند در دنیای فوتبال جاودانه شوند. فوتبال باید امیدوار باشد که 2021 مهربان‌تر باشد. هم با کسانی که امروز در حال بازی هستند و هم با کسانی که قبلا به فوتبال زندگی بخشیده بودند.
منبع: روزنامه اعتماد
نظر شما