اعتمادآنلاین| آمارهای فروش که بدون احتساب افزایش بهای بلیت از رونق سینما صحبت می کنند قابل اعتنا نیستند و باید به آماری درباره تعداد تماشاگران هر فیلم رسید. با بررسی این آمارهاست که متوجه می شویم روند جذب مخاطب در سینمای ایران شیبی نزولی داشته و جدا از چند فیلم بالای جدول فروش، بقیه فیلم ها حتی هزینه اولیه خود را در اکران عمومی جبران نمی کنند.
بخش «فیلم به مفهوم مطلق» که در شانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت برگزار می شود می‌تواند زمینه ساز یک بحث جدی درباره اهمیت حلقه ای از زنجیره تولید و اکران فیلم به نام مخاطب باشد. مخاطبی که گاهی هم در جشنواره ها و هم در اکران نادیده گرفته می شود.

ارتقای سلیقه مخاطب و تهیه محصولی مناسب با سلیقه او می تواند سرمایه گذاری در حوزه تولید فیلم را هم وارد فازی تازه کند. آنچه معمولا در سینمای ایران اتفاق می افتد توجه به سطحی نازل از سلیقه است و تحمیل این سلیقه به عامه سینمادوستان به رونق بخش تجاری و صرفا سرگرم کننده سینما منجر شده است. در حالی که تجربه نشان داده آثاری دارای معنا، ارزش و بار فرهنگی هم مخاطب داشته اند و تعدادشان کم نیست.

بخش «فیلم به مفهوم مطلق» تلاشی است برای سلیقه سازی، برای مطرح کردن الگوهای ایرانی قابل استناد و تجربه های قابل اجرا در سینمای ایران. توجه به نوعی از آثار که در عین داشتن ارزش های فرمی و محتوایی مخاطب بالایی دارند. کوششی برای آغاز یک مسیر که قطعا سخت و صعب العبور است به ویژه که مناسبات تولید در این سالها دستخوش اصول و قواعد غیرحرفه ای شده و شفاف روشن نیست. اما شاید برگزار کنندگان شانزدهمین جشنواره بین المللی فیلم مقاومت بتوانند زیر عنوان «فیلم به مفهوم مطلق» نسبت درستی بین فیلم ها و مخاطبانشان برقرار کرده و جایگاه مهم تماشاگر را دوباره به سینمای ایران بازگردانند.